Leon Verdonschot

‘De middenweg is laf en opportunistisch’

Open Brief van Leon Verdonschot aan VVD-fractievoorzitter Sophie Hermans. 'Of je hebt geen twijfels en dan verdedig je je eigen mensen, of je hebt wel twijfels, en dan geef je haar niet die functie.'

Leon Verdonschot

Beste Sophie Hermans,

Opnieuw lukte het Geert Wilders vorige week om het debat over de regeringsverklaring over hém te laten gaan. Hij trok van leer tegen VVD-adviseur Soumaya Sahla, die hij een ‘veroordeelde terrorist die in de Kamer loopt’ noemde. De meest andere fracties reageerden woedend, ook omdat Wilders haar zus erbij haalde, en Kamerleden met een hoofddoekje. Maar in essentie had hij gelijk: Sahla ís in 2005 gearresteerd voor betrokkenheid bij de Hofstadgroep, en ze is veroordeeld tot drie jaar celstraf voor verboden wapenbezit en lidmaatschap van een terroristische organisatie. Wilders stond net als Ayaan Hirsi Ali op de dodenlijst van de Hofstadgroep. Dat Sahla nu voor de VVD werkt en Wilders dus iemand in de Kamer ziet rondlopen die deel uitmaakte van een groep die hem wilde doden: ik vind het bijna absurd van iemand te verlangen dat hij daar geen ongemakkelijk gevoel bij krijgt.

Er zou een ‘tenzij’ kunnen bestaan, namelijk: tenzij diegene daar inmiddels uitgebreid verantwoordelijkheid over heeft afgelegd en spijt over heeft betuigd, en inmiddels overtuigend aan de andere kant staat. Wat natuurlijk kan. Jason Walters is eveneens veroordeeld als lid van de Hofstadgroep, hij gooide zelfs een granaat naar de politie. Maar Walters is gederadicaliseerd, en inmiddels op Twitter en daarbuiten een van de meest krachtige en erudiete stemmen tegen islamitisch extremisme. Juist zijn eigen ervaring geeft autoriteit en gewicht aan zijn commentaar.

De eerste keer dat ik over Sahla las, was in een groot interview samen met haar ontdekker Frits Bolkestein. Het was een fascinerend interview, omdat de oude Bolk en de kersverse politicologe, ontwikkeld van extremist naar liberaal, elkaar bijna letterlijk tot muze en leermeester uitriepen. Het kwam er op neer dat ze nu van het bestríjden van extremisme haar levensmissie had gemaakt.

Dat is natuurlijk hartstikke mooi, en ook het bewijs, net als Jason Walters, die die deradicaliseringsprogramma’s soms wel degelijk werken. Bovendien: wie een straf heeft uitgezeten, verdient een tweede kans. Het is ook cruciaal dat extremisten dat weten, dat er een bestaan hierna mogelijk is. Die term ‘tweede kans’ ligt nu wat gevoelig, vandaar de toevoeging ‘wie een straf heeft uitgezeten’, wat iets anders is dan een waarschuwing door je zwager, tevens zenderbaas.

Dat de VVD haar voorzitter heeft gemaakt van een werkgroep ‘terrorisme en radicalisering’ en u vervolgens niet pal achter haar ging staan toen ze onder vuur kwam te liggen, is lelijk. Of je hebt geen twijfels en dan verdedig je je eigen mensen, of je hebt wel twijfels, en dan geef je haar niet die functie. De middenweg is laf en opportunistisch, zoals u de afgelopen dagen heeft bewezen.

Maar toch. Het grote verschil tussen Walters en Sahla is één woord, een cruciaal woord: spijt. De spijtbetuiging en verantwoording van Sahla over haar verleden kwam pas deze week, na de ophef. Dat is veel te laat, en met een verkeerde aanleiding. De aanleiding had het verleden zélf moeten zijn. Uiteindelijk is ze daarmee zelf de hoofdverantwoordelijke voor deze lelijke rel.

Column
  • ANP/John van Hamond