De mysterieuze moord op agent John O’Keefe: is Karen Read een copkiller?

Er lag een politieman in de sneeuw en hij was dood. Zijn naam: John J. O’Keefe III. Het gebeurde op 29 januari 2022 in Canton, Massachusetts, een Iers-katholiek stadje dat ook wel Coptown wordt genoemd, omdat er onevenredig veel agenten wonen. O’Keefe had een feestje van een collega-agent waarop flink werd gezopen. Daar ging hij heen met zijn 42-jarige vriendin Karen Read, maar hoe kwam O’Keefe om het leven? 

Daar zijn de meningen nog altijd sterk over verdeeld, volgers van de zaak betwisten elkaar op sociale media en in het echte leven. Het is een modern verhaal, iedere volger heeft een andere waarheid, feiten worden alleen gebruikt voor de eigen versie en vaak verdraaid. Niemand lijkt de intentie te hebben samen met het andere kamp een gemeenschappelijke deler te zoeken, er zijn vriendschappen door gesneuveld. Kop in Boston Magazine: ‘The Killing That Tore a Town Apart’.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Er zijn gelukkig ook feiten die door bijna iedereen ook als feiten worden aanvaard: John O’Keefe was 46 jaar. Zijn vrienden noemden hem JJ of Johnny. Hij woonde in het stadje Braintree en voedde daar zijn neefje Patrick en nichtje Kayleigh op nadat zijn zus en haar man plotseling stierven aan kanker en een hartaanval. O’Keefe werkte zestien jaar bij de Boston Police, hij kende daar iedereen, was geliefd. 

Hij ontmoette Karen Read voor het eerst in 2004, ze kregen een relatie, het ging uit, maar ze maakten het weer goed tijdens de pandemie. Karen werkte als financieel analist en als professor aan de universiteit en woonde in een vrijstaand huis met vier verdiepingen in het stadje Mansfield, op 53 kilometer van Boston en 18 minuten rijden van Canton. Niet alles ging even goed in hun relatie. Johnny was vreemdgegaan met een vrouw uit de buurt, maar die ruzie werd volgens Karen bijgelegd. 

Ierse liederen

Op de fatale avond gingen Karen en Johnny samen naar de Ierse pub en sportbar C.F. McCarthy’s (‘Fine Foods, Proper Pints’) in Washington Street en daarna in dezelfde straat naar de Waterfall Bar & Grille, plekken die truecrime-attracties zijn geworden. Het sneeuwde. Weermannen zeiden keer op keer: ‘Ga niet de weg op.’ Johnny kwam collega-agenten tegen in de pub, een van hen heette Brian Albert. Er werd geproost, veel gedronken en het duurde niet lang voor er Ierse liederen werden gezongen. De ober van de Waterfall Bar & Grille schreeuwde vlak voor middernacht dat het tijd was voor de laatste ronde, Brian Albert nodigde Karen en Johnny uit om nog even na te borrelen met zijn vrouw Nicole en een groep bekenden aan Fairview Road in Canton. 

Het was tien voor half een in de ochtend toen Johnny en Karen in haar zwarte Lexus SUV naar een heuvelachtige buurt reden. Bij een blaastest zouden ze direct zijn aangehouden. Karen voelde zich niet zo goed en wilde naar huis, Johnny zou even kijken of het gezelschap binnen hem beviel en haar dan melden of hij zou blijven. Karen bleef naar eigen zeggen 10 minuten op Johnny wachten, kreeg geen bericht en belde hem. Hij nam niet op, ze sprak een boodschap in en schreeuwde: ‘John, ik ga naar huis. Je neukt die vrouw weer!’ 

Ze zagen Johnny bewegingsloos liggen in de voortuin. Volgens een getuige zag O’Keefe eruit alsof hij ‘vijf rondes met Mike Tyson had gevochten’

Het was nog veel harder gaan sneeuwen toen Karen vroeg in de ochtend wakker werd. Waar was Johnny? Ze belde hem, stuurde berichten, maar kreeg geen antwoord. Karen nam contact op met Jennifer McCabe, de schoonzus van Brian Albert die de avond ervoor ook op het feest in Canton was geweest. Ze stapten in de SUV en reden naar het huis van Brian Albert. Daar zagen ze Johnny bewegingsloos liggen in de voortuin. Volgens een getuige zag O’Keefe eruit alsof hij ‘vijf rondes met Mike Tyson had gevochten’. Karen veegde sneeuw van zijn gezicht en gaf hem mond-op-mondbeademing, Johnny’s bloed zat op haar gezicht. 

Jennifer McCabe belde om vier over zes in de ochtend 911, agenten en brandweermannen reden met zwaailichten hobbelend over de sneeuw naar Fairview Road. Johnny werd naar het Good Samaritan-ziekenhuis in Brockton gebracht, maar hij was al dood. Volgens een forensisch onderzoeker had hij wonden in zijn rechterarm en in zijn gezicht, beide ogen waren blauw en er zaten breuken in zijn schedel waardoor zijn hersenen waren gaan bloeden. Johnny was in de sneeuw ook onderkoeld geraakt en dat versnelde zijn dood. 

Fataal geraakt

De onderzoeksleider van de Norfolk State Police Detective Unit Michael D. Proctor beweerde al heel snel dat Karen zijn dood had veroorzaakt en nam binnen twaalf uur haar telefoon in beslag. Volgens Proctor had Karen veel te veel gedronken, ruziegemaakt met haar vriend en officer O’Keefe fataal geraakt met haar SUV. Vervolgens had ze de plaats delict verlaten zonder 911 te bellen en ook dat is een ernstige misdaad. Op 1 februari 2022 werd Karen gearresteerd en aangeklaagd voor doodslag, moord met een voertuig en het verlaten van de plaats delict na een botsing. 

Karen kwam tijdelijk vrij op borgtocht, maar werd niet lang daarna opnieuw gearresteerd. Hulpverleners zeiden dat ze bij Johnny in de sneeuw had geroepen: ‘Ik raakte hem, ik raakte hem, ik raakte hem.’ Karen betwistte dat dit zo was en ook ander ‘bewijs’ was pas later in het strafdossier gezet. Ineens wist ze naar eigen zeggen wat er aan de hand was: ze probeerden haar te framen. Onderzoeksleider Michael Proctor had nauwe banden met de gepensioneerde agent Brian Albert en andere aanwezige agenten in het huis. Het was toch onmogelijk dat zo’n man aan waarheidsvinding zou doen? 

Karen huurde topadvocaten in die tegen een riante uurprijs zelf een onderzoek startten. Eerste explosieve bevindingen: Brian Alberts schoonzus Jennifer McCabe had op Google opgezocht: ‘Hos long to die in cold?’ How was verkeerd gespeld en dus wilde McCabe weten: hoelang duurt het voordat iemand sterft in de kou? Volgens Karen Reads advocaten tikte Jennifer McCabe die zoekvraag om 02.27 uur in op haar telefoon, dat was dus uren voor het lichaam in de sneeuw werd ontdekt. 

Wat er volgens Karen en haar advocaten was gebeurd: Johnny moet ruzie hebben gekregen met Brian Albert of iemand anders, kijk maar naar al die wonden op Johnny’s lichaam. Hij was daarna naar buiten geslingerd en het duurde niet lang voordat hij stierf door de kou. Die blauwe ogen toonden dat hij was geslagen, die wonden op zijn armen leken sterk op hondenbeten en Brian Albert had een Duitse herder genaamd Chloe die erom bekendstond vreemden snel te bijten. 

Elf getuigen verklaarden dat Johnny nooit binnen was geweest, maar konden zij worden geloofd? In een doofpotaffaire van de politie was alles geoorloofd en het ergste kon altijd worden verwacht. Ook zo vreemd: Bij een eerste onderzoek werden er geen stukjes van een gebroken achterlicht gevonden op de plaats delict, een paar uur later lagen die er ineens wel. Dat was extra opvallend omdat het hevig had gesneeuwd en zoeken bijna onmogelijk was. 

Even verdacht: Brian Albert verkocht het huis in Canton niet lang na O’Keefes dood en deed zijn hond Chloe ineens weg. De telefoongegevens van onderzoeksleider Proctor werden opgeëist. Hij omschreef Karen onder meer als een ‘nutbag’, een ‘whack job cunt’ en ‘retarded’. Hij lachte om haar gezondheidsproblemen, vond dat ze zichzelf moest doodmaken en vertelde een vriend dat hij op haar ingenomen telefoon naar naaktfoto’s wilde gaan zoeken. De vriend vroeg of ze lekker was. Proctors antwoord: ‘Ja, ze is een babe. Lelijk accent alleen. No ass.’ 

De vriend vond dat lichaam in de sneeuw wel een beetje vreemd en merkte op: ‘I’m sure the owner of the house will receive some shit.’ Proctor antwoordde: ‘Nope. Homeowner is a Boston cop, too.’

Turtleboy

In april 2023 werden deze uitspraken voor het eerst openbaar gemaakt. Een lokale, conservatieve blogger met een obsessie voor de deep state ging stukken over de zaak schrijven onder zijn alias Turtleboy. Hij transformeerde binnen korte tijd in een soort sekteleider met volgelingen die zich Turtle Riders noemen. Hun goeroe is volgens hen ‘de Jezus van de journalistiek’ en Turtleboy krijgt naar eigen zeggen twee keer per week een aanbod voor seks van vrouwen. 

Zijn eerste bericht over de zaak verscheen op 18 april 2023 en had als kop: ‘Canton Cover-Up Part 1: Corrupt State Trooper Helps Boston Cop Coverup Murder of Fellow Officer & Frame Innocent Girlfriend’. Tot dan toe was er weinig landelijke interesse voor de dood van John O’Keefe, maar dat veranderde door Turtleboy. Hij filmde getuigen in Canton met zijn telefoon, stelde Willibrord Frequin-achtige vragen, schreef blogs en plaatste video’s op YouTube. Hij begon elke aflevering met: ‘What’s up, Turtle Riders?!’ Steeds meer mensen gingen de filmpjes kijken, door Turtleboy groeide de zaak uit tot Amerika’s ‘meest recente truecrime-obsessie’, zoals het in het tijdschrift Rolling Stone kwam te staan. 

Tijdens de eerstvolgende hoorzitting kwamen er ineens tientallen mensen naar het gerechtsgebouw om Karen Read te steunen. Een journalist vroeg waarom ze daar waren, een vrouw schreeuwde: ‘This is the Karen Read Movement!’

Bij nieuwe hoorzittingen kwamen er tientallen leden van de Karen Read-beweging naar Massachusetts. Ze riepen ‘Free Karen Read!’ en hadden bordjes mee met ‘Cars Don’t Bite’, een verwijzing naar de vermeende beten in O’Keefes arm. De leden van de Karen Read-beweging hingen doeken met dit soort teksten op bij snelwegen en een footballstadion. Karen had moeite haar advocaten te betalen en de leden van de Free Karen Read-beweging zamelden online geld in. 

Blogger en provocateur Turtleboy zamelde vooral geld in voor zichzelf. Read-fans konden op zijn website merchandising aanschaffen, zoals een T-shirt voor 27 dollar met het Google-logo erop en de legendarisch geworden zin: ‘Hos long to die in cold?’ Ook te koop op zijn website: T-shirts en petjes met FRAMED, Not Guilty, FKR (Free Karen Read). FKR-buttons, FKR-magneten voor op de koelkast, FKR-koffiebekers en FKR-bumperstickers waren al te krijgen voor 8 dollar per stuk. Een hoodie met FKR kon voor 88 dollar worden aangeschaft. 

De protesten tegen de politie en de steun voor Karen Read werden steeds massaler. Een rechter bepaalde dat Free Karen Read-betogers wel mochten demonstreren, maar niet dichter dan 250 meter bij het gerechtsgebouw. Binnen waren Read-supporters wel welkom, maar het was verboden om FKR-merchandising te dragen. Op sociale media daagden pro-Karen en pro-politieaanhangers elkaar uit. 

‘Het is gestoord en de chaos neemt elke dag toe. Mensen schreeuwen op straat tegen elkaar, groepen moeten tijdens de zittingen uit elkaar worden gehouden’

Twee kampen

In het echte leven waren de verhoudingen net zo gespannen en zelfs in Canton ontstonden twee kampen. Buren spraken niet meer met elkaar, landelijke journalisten vertelden hun kijkers hoe er bij pro-Read- of pro-politie-aanhangers pizzadozen, rubberen eenden, doodgeschoten ratten en met bleekmiddel gevulde ballonnen in hun aangeharkte, groene tuinen werden gegooid. Een verslaggever van NBC Boston omschreef het als ‘middle school’ en ze zei: ‘Het is gestoord en de chaos neemt elke dag toe. Mensen schreeuwen op straat tegen elkaar, groepen moeten tijdens de zittingen uit elkaar worden gehouden.’ 

Turtleboy werd in oktober 2023 aangeklaagd voor het intimideren van pro-politiegetuigen en het lastigvallen van getuigen met een draaiende camera. Volgens Turtleboy werd hij beknot in zijn vrijheid van meningsuiting en het was een zoveelste teken dat de deep state inderdaad bestond. In december veroordeelde een rechter hem tot zestig dagen gevangenisstraf. Een voormalige Turtle Rider en ex-minnares beschuldigde hem ineens van seksueel ongewenst gedrag. Volgens Turtleboy was ze ingehuurd door de politie, Turtle Riders zagen hun goeroe sindsdien als een trumpiaanse martelaar en een politieke gevangene.

De rechtszaak USA vs. Karen A. Read begon op 29 april 2024 in de rechtszaal van Norfolk County in het plaatsje Dedham. Verslaggevers kondigden het live aan met zinnen als: ‘Het proces waar iedere Amerikaan maanden naar heeft uitgekeken, gaat eindelijk beginnen. Riemen vast, dit wordt een achtbaan.’ Rechtsgeleerden waren het erover eens dat ook de politiekorpsen van Canton, Boston en Massachusetts ‘on trial’ stonden. 

Karen Read was 44 jaar. Ze ontkende de aantijgingen en weigerde schuld te bekennen, dan ging ze nog liever de gevangenis in. Bij een veroordeling kon ze vijf tot twintig jaar cel krijgen voor doodslag, tien jaar voor het ontvluchten van de plaats delict en levenslang voor moord. Turtleboy kwam natuurlijk ook naar de rechtszaal. Fans schreeuwden: ‘Tur-tle-boy! Tur-tle-boy! Tur-tle-boy!’ 

Karen had haar supporters gevraagd roze kleding te dragen om hun steun te tonen en dat deden ze massaal. Een hondje met een roze FKR-hoodie blafte de hele tijd naar pro-politie-supporters. Sommige fans droegen een paarse nummerplaat om hun hals met: FREKRN (FreeKaren). Anderen hadden op Turtleboys website een roze bestseller-T-shirt gekocht met daarop CANTON, gevolgd door Butt dial capital of the world. Dat was een verwijzing naar uitspraken van pro-politiegetuigen die beweerden op de avond van O’Keefes dood per ongeluk steeds met elkaar hadden gebeld via ‘butt calls’. 

Tijdens de zitting zaten Read-fans op gepaste afstand voor de rechtszaal in strandstoelen of banken, de livestream van NBC 10 Boston werd aangezet en ze volgden de zaak rechtstreeks terwijl ze donuts of ander calorierijk voedsel vraten. Knappe redenaties van Karens advocaten werden met gejuich ontvangen, opmerkingen van de aanklager onthaald met boegeroep. Massachusetts State Police-troopers bewaakten de bufferzone, Turtle Riders en leden van de Karen Read-beweging werden hardhandig teruggeduwd als ze binnen 250 meter van de rechtszaal kwamen. 

Bijgelegd met een knuffel

De eerste procesdag maakte de hoge verwachtingen direct waar. De aanklagers wilden in hun openingsverklaring benadrukken dat er een flinke ruzie tussen de twee had plaatsgevonden op de fatale avond, maar die ruzie bleek maar een minuut of twintig te hebben geduurd en camerabeelden bewezen dat Karen en Johnny het hadden bijgelegd met een knuffel. 

Er kon ook eigenlijk helemaal niet veel slechts over Karen worden gezegd, zelfs haar grootste tegenstanders moesten toegeven dat ze Johnny’s pleegkinderen Patrick en Kayleigh verzorgde alsof ze haar eigen kinderen waren. Het enige kritiekpuntje was dat ze Patrick en Kayleigh volgens Johnny nogal eens verwende door iets te veel met ze naar Dunkin’ Donuts te gaan. Johnny moest streng voor de kinderen zijn en Karen was daardoor veel populairder dan hij. 

De openingsverklaring van de aanklagers werd unaniem als zwak tot waardeloos gezien. De verdediging maakte wel een goede indruk en Karens advocaat vertelde de jury heel duidelijk waar de zaak volgens hem op neerkwam: ‘Karen Read is framed.’ 

Onderzoeksleider Proctor werd geschorst zonder behoud van salaris en van de zaak afgehaald. Andere agenten kregen even forse straffen voor wanprestatie en wangedrag

Aan het eind van de eerste dag was er nog veel meer slecht nieuws voor de aanklagers. De gemeente kondigde een onderzoek aan naar het Canton-politiekorps. Er leken vele misstanden te zijn begaan, volgens leden van de FKR-beweging was dit het definitieve bewijs dat hun vermeende complottheorie klopte. Experts analyseerden de getuigenissen elke dag uitvoerig in NBC-programma Canton Confidential. Michael Proctor en zijn agenten waren op geen enkel moment Brian Alberts huis ingegaan om de aanwezigen te ondervragen. Dat was of absurd slecht politiewerk of inderdaad een cover-up. 

Karen Read-aanhangers vonden vooral 10 juni een dag om nooit te vergeten. Onderzoeksleider Michael Proctor moest die dag de berichten die hij over Karen Read had geschreven (nutbag, cunt enzovoorts) hardop voordragen. In de beklaagdenbank noemde hij het niet meer dan ‘een verkeerde woordkeuze en een grap’. Zijn nauwe banden met Brian Albert en andere agenten hadden echt geen invloed op het onderzoek en zelfs objectieve volgers van de zaak geloofden hem toen al tijden niet meer. 

Ook buiten de rechtszaal bleven er er spectaculaire dingen gebeuren. Turtleboy dineerde tijdens de laatste week van de rechtszaak in de Canton-pub C.F. McCarthy’s met zijn vriendin. Vrienden van Brian Albert en onderzoeksleider Proctor herkenden hem en ze duwden en sloegen de pro-Karen-blogger. Twee van hen zouden worden aangeklaagd voor assault. Niet lang daarna hingen pro-politie-aanhangers een dode schildpad voor het huis van Turtleboys ouders. 

De laatste dag van het proces was eind juni 2024. Read-volgelingen en Turtle Riders juichten buiten luid toen een van Karens advocaten de politie in zijn pleidooi ‘de blauwe muur’ noemde en zei: ‘Het onbetwistbare feit is dat er tegen jullie is gelogen in deze rechtszaal. De ene leugen brengt de volgende voort en het is een gezwel dat groeide. En zo, folks, ontstaat een cover-up.’ 

De juryleden trokken zich terug om te overleggen. Na 25 uur kwamen ze naar buiten. Het was niet gelukt een unanieme beslissing te nemen en de rechter vertelde de aanwezigen dat het een ‘mistrial’ was geworden. Karen omhelsde haar advocaten, fans en familieleden toen ze dat hoorde. Buiten juichten haar fans alsof hun favoriete footballteam de Super Bowl had gewonnen. 

Zouden de aanklagers Karen Read opnieuw voor het gerecht willen dagen? Experts dachten eerst van niet, hun bewijsmateriaal leek daarvoor te slecht en alles bleef maar de verkeerde kant opgaan voor pro-politie-aanhangers. Onderzoeksleider Proctor werd op 22 juli 2024 geschorst zonder behoud van salaris en van de zaak afgehaald. Andere agenten kregen even forse straffen voor wanprestatie en wangedrag. Toch werd er snel aangekondigd dat er een retrial zou komen. 

5 miljoen dollar schuld

De maanden erna bleef de zaak in de aandacht. Netflix kondigde in juli 2024 een driedelige documentaire over Karen Read aan en er werden tientallen podcasts over de zaak gemaakt. Karen Read gaf eind oktober 2024 een groot interview aan het nieuwsprogramma Dateline, in Vanity Fair verscheen een tweedelig Karen Read-artikel met een geschatte leestijd van anderhalf uur. Verslaggever Julie Miller trok drie dagen bij haar in. 

Karen woonde op dat moment in een grotendeels lege woning in Mansfield. Ze verloor haar twee banen, heeft al haar spaargeld uitgegeven aan juridische kosten, zette haar huis te koop, haar schuld is 5 miljoen dollar. Ze wordt 24 uur per dag beveiligd door een privébewaker omdat ze bang is voor Brian Albert, zijn collega’s en pro-politie-aanhangers. De excessieve media-aandacht komt daar nog bij, volgers van de zaak weten alles over haar, tot haar stoma aan toe. ‘Haar pijn is andermans truecrime-entertainment,’ staat in Vanity Fair. 

De nieuwe rechtszaak is inmiddels verschoven naar april 2025. Er wordt veel verwacht van de nieuwe aanklager Hank Brennan, een potentiële nieuwe ster voor truecrimefans. Hij verdedigde de beroemde gangster James ‘Whitey’ Bulger en maakte toen indruk door zijn verbetenheid, dossierkennis en deskundigheid. 

In podcasts en nieuwsuitzendingen worden de laatste ontwikkelingen nog altijd op de voet gevolgd. Er ontstond in de derde week van januari veel commotie over de vermeende specialist in hondenbeten: professor Marie Russell. Volgens de aanklagers is ze een fake-hondenbetenspecialist, haar getuigenis zou nooit serieus mogen worden genomen. Glorieuze overwinning voor Karen Read en haar fans: rechter Cannone bepaalde dat ze wel degelijk een expert is en dat ze opnieuw mag getuigen over de hondenbeten in Johnny’s armen. 

Zo zullen er tot april zonder twijfel bijna dagelijks nieuwe plotwendingen zijn en Karen Read-volgelingen als Turtleboy zullen de politie naar verwachting tot het uiterste willen tarten. In de tussentijd gaat het tot ergernis van de nabestaanden nog maar zelden over John O’Keefe. Een verslaggever benoemde dit in een recente uitzending van Canton Confidential en sprak alle truecrimefanaten aan met: ‘Het is wel belangrijk dat het slachtoffer in het centrum van de aandacht blijft staan.’ Verslaggeefster: ‘Ja. Justice for John O’Keefe!’

De uitzending werd afgesloten met: ‘Dit was weer Canton Confidential. Blijf luisteren voor nog veel meer twists and turns de komende maanden. Hope you had a great night.’