Radio Bergeijk: op bezoek in een Brabants dorpje dat als decor diende van een legendarisch radioprogramma

Op de foto: het plaatselijke VVV-kantoortje in Bergeijk.

Je moet er goed naar zoeken, in het dorpje Bergeijk achter Valkenswaard, een dorp van 10.000 mensen. Sporen van Radio Bergeijk vinden alleen zij die de serie kennen. Geen posters, geen uitspraken, geen citaten, geen herkenning. Radio Bergeijk? De pakweg 20-jarige bloemiste van ’t Hofke haalt haar schouders op. ‘Nee, nooit van gehoord.’ 

Radio Bergeijk was een culthit van jewelste, tussen 2001 tot 2007 werden bij de VPRO 642 afleveringen gemaakt. De serie keerde terug, in 2019 en 2020: door de VPRO werd die terugkeer verplicht gemaakt met jonge comedians als Henry van Loon als gast. Tot aanvankelijke tegenzin van de makers: zij hadden hun eigen biotoop zonder morele grenzen gemaakt.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Het was een wonderlijk programma dat vandaag de dag hoogstwaarschijnlijk nooit groen licht had gekregen van de zenderbaas. In de absurdistische nepnieuwsshow werd naar hartelust beledigd. Luisteraars die het niet in de gaten hadden, werden op Radio 1 volslagen op het verkeerde been gezet.

De veel te deftige zinnen brouwende ankerman Toon Spoorenberg (Pieter Bouwman) en verslaggever-met-een-krankzinnig-kort-lontje Peer van Eersel (George van Houts) zorgden daarin voor totale gekte, die ook weleens provinciale achterlijkheid werd genoemd. 

Alles leek te kunnen. Van over de top discriminerende grappen (een zesjarige cursus negerzwemmen, uiteraard ook geschikt voor mensen ‘afkomstig uit de knoflookmoerassen rond de Middellandse Zee’) tot vrouwonvriendelijkheid en volslagen absurdisme (leuk evenement: het kralen rijgen voor mensen met Parkinson). Die tot totale verwarring in het echte leven leidde. Want de uitzendingen zaten ingeklemd tussen programma’s van de EO. 

Na jaren heeft culthit Radio Bergeijk voor duizenden fans een mythische klank gekregen. Er een kijkje nemen staat al jaren op mijn verlanglijst. Vandaag, begin januari, is het zover: op bedevaart naar het dorp waar ik zo over heb gelachen. 

Dorp na dorp 

Opgewonden en nerveus stap ik in de streekbus. Terwijl ik naar oude afleveringen luister, dendert de bus na vertrek van Eindhoven CS een uur lang door het Brabantse landschap. Dorp na dorp, de Belgische grens komt in de buurt. Ik zit alleen in de bus, een enkele passagier is al lang verdwenen, als Bergeijk opeens uit de dichte mist opdoemt. Bergeijk als dorp dat uit de mist opdoemt: mijn hart maakt een sprongetje. En dan loop ik het centrumpje in. Waar dus helemaal niets herinnert aan de serie zelf behalve de gebouwen en winkels die erin voorkwamen. 

Theater de Kattendans (Waar de spanning te hoog opliep tijdens de nationale voorleeswedstrijd. Zeven politiewagens moesten er naar toe. Radio Bergeijk deed ‘op veilige afstand’ liveverslag). 

Cafetaria de Eetage (Peer maakte de naam belachelijk).

Corina Lingerie (‘Ruimzittende, vleeskleurige lingerie in grote maten. Van jute en stretchstof en polyester!’). De gespeelde Corina ‘woog 250 kilo en stond zelf model’. 

Even later sta ik met een kop koffie in het werkkamertje van de bloemist. De jongste bediende heeft geen idee, maar eigenaar Marian Krekels (‘het is emotie die ik verkoop’) ja, die herinnert zich Radio Bergeijk nog wél. Ze werd er jarenlang op verjaardagen op aangesproken. Voilà: het eerste spoor. ‘Wil je koffie? Hier, ik ga Jan van Pere voor je bellen. De echte Jan van Pere.’ 

De bloemist lacht. ‘Onze’ Jan heeft heel wat meegemaakt, zegt ze. Zijn naam kwam namelijk voor in Radio Bergeijk. Als Jan van Pere, de verzamelaar van alles. De telefoon wordt opgenomen. Eerst: gerommel. Dan: de echte Jan van Pere begint te vertellen, druk, ratelend, alsof hij al jaren op dit telefoontje wacht. ‘Iedereen kent mij hier,’ zegt hij. ‘Maar toen dat op de radio was, werd gezegd dat ik alles verzamel. En toen kwamen mensen opeens van alles brengen. “Jan, u verzamelt toch alles?” Maar ik verzamel niks.’ 

Was u boos, vraag ik. ‘Welnee. Ik kon er wel mee lachen. Ik heb trouwens ooit nog een boekje gevonden. Op reis in Afrika. Stond een artikel over Radio Bergeijk in.’

Dan grijpt de bloemist lachend in. Ik sta al een kwartier te bellen. ‘Jan woont een paar straten verderop, je kunt ernaartoe!’

Nog energieker

Die kans laat ik niet liggen. Even later loop ik bij Jan het pad op. Hij zit in een vrijstaand huisje in een jarentachtiginterieur op zijn computer (formaat koelkast) een spelletje te spelen. Zijn vrouw staat al in de keuken. Ze wijst door het raam: de achterdeur staat gewoon open, kom binnen. Van Pere is zowaar nog energieker dan net aan de telefoon. Waar komt het bezoek toch vandaan? Hij wil alles weten. Ah, Radio Bergeijk. Ja, dat kent hij wel. ‘Zoals iedereen mij hier kent. En ik zwaai naar iedereen, hè.’ 

We bekijken foto’s, praten over hun huwelijk – hij neemt zijn vrouw danig in de maling – en dan ontmoet de werkelijkheid opeens de fictieve wereld van Radio Bergeijk. Er ontstaat een scène die wel héél erg doet denken aan het programma. ‘Ik was dus in Afrika toen ik dat boekje zag.’ Maar ja, dat is wél lang geleden, hoor. ‘Waar heb ik dat boekje nou gelaten?’ 

‘Veel absurder krijg je het niet, waardoor mensen dachten dat het echt was. De werkelijkheid is absurder dan Radio Bergeijk’

Jan van Pere verdwijnt al zoekend naar een andere kamer. En hij moppert. Een hoop herrie. Kastjes gaan open en weer dicht. Ik hoor het geschuif van laatjes. ‘Godverredomme,’ hoor ik hem vloeken in de verte. Loeihard, maar hij moet zich eventjes ongehoord hebben gewaand. 

Ik veer op. Deze anarchistische toestand had zómaar een scène in Radio Bergeijk kunnen zijn. Vrolijk beduusd sta ik even later buiten. Van Pere heeft zijn naam op een briefje geschreven en in mijn handen geduwd. Kom gerust nog eens langs, zegt hij. En: succes!

Door de mistige straten van Bergeijk wandel ik terug naar het centrum. De namiddag breekt aan. In café De Gouden Leeuw spreek ik de barvrouw aan. Ze is jong, rookt om de haverklap buiten een sigaretje, binnen wordt gebiljart. Radio Bergeijk? Nee. Weer geen herkenning.

Het plaatselijke VVV-kantoortje op het plein voor de kerk dan. Dat heet Visit Bergeijk. Het is een mistige, ijskoude wintermiddag, Brabant bibbert, en de twee dames die het kantoortje bemannen, hangen net een briefje op. ‘We gaan naar huis, de kachel doet het niet,’ is de boodschap. ‘Maar kijk gerust even rond, hoor,’ zegt een van hen. Wél allerlei folders, geen hint naar Radio Bergeijk. Als ik er over begin, valt het gesprek stil. ‘Je kunt hier vooral mooie wandelingen maken. Al is het vandaag koud.’

Bergeijk kwam er natuurlijk ook niet goed van af. ‘Veel absurder krijg je het niet, waardoor mensen dachten dat het echt was,’ zei maker Pieter Bouwman in 2019. ‘De werkelijkheid is absurder dan Radio Bergeijk.’

Dat blijkt vandaag inderdaad zo te zijn. Aan de rechterkant voor theater De Kattendans staat het bronzen kunstwerk ‘Kattendans’ lees ik in een aangeboden wandeltocht op de site van de gemeente. ‘Helaas is dit kunstwerk in 2023 gestolen.’ Feit of fictie? De grens bleek dun. Weet ook Jan van Pere. 

Radio Bergeijk is niet echt, meldde het plaatselijke krantje de Eyckelbergh destijds al snel, wat een cirkel rondmaakte, want dat krantje speelde een rol in de uitzendingen. De makers lieten het opsturen, het lokale nieuws werd dé inspiratiebron.  

Slagzinwedstrijd

Bergeijk kwam er niet goed van af. Zo gingen de Bergeijkse dames naar Gambia om verlies- en rouwverwerking bij de negers ter plaatse in kaart te brengen. Zo verliet de hele (!) bevolking het dorp omdat op Radio Bergeijk werd onthuld dat zoiets mogelijk is. Zo werd de slagzinwedstrijd gewonnen door fenomeen Sjef van Buul, die de briljante slagzin inzond: ‘Bergeijk zou best weleens een positievere uitstraling kunnen hebben dan to nu toe het geval is geweest.’ 

De veroordeelde Bergeijkse pastoor Bastiaansen had ieder kind gehad, behalve Peer. ‘Kijk, wat ik gedaan heb, ja ach, dat mag misschien wel niet, voor de gewone mensen, zal ik maar zeggen, maar ik heb nog niemand gezien of gesproken of gehoord die zei: meneer pastoor, da was niet goed wat u met mij hebt gedaan, ik ben er van gaan stotteren, of ik heb er van in mijn rug gekregen, of ik kan op school niet goed leren. Allemaal vonden ze het een mooie tijd als misdienaar, of toen ze koorzanger waren. Het is kouwe drukte, eigenlijk om niets.’ Spijt? ‘Ik geef toe, ik had mijn handjes in de toog moeten houden in plaats van ergens anders, maar zo zwaar gestraft worden? Dat gaat me te ver.’

Vooruit, er kwam tegengas: volgens Peer van Eersel waren er wel heel veel jongens lid geworden van de VSPB (Vereniging Slachtoffers Pastoor Bastiaansen). En dat niet alleen. Peer, snikkend, live op de radio: ‘Ik heb mij als kleine Peerke meerdere malen aan u aangeboden, en u heeft mij gewoon geweigerd!’ Peer, die trouwde met de Marokkaanse Fatima en vervolgens werd uitgekleed door haar familie. 

Op Radio Bergeijk leverde het bestaande bedrijf Hennie Kunnen Makelaardij bij aankoop van een huis in Bergeijk een tweede of zelfs derde huis er gratis bij

En dan was er nog de Bergeijkse schoonmaakster van de studio. Die opslag kreeg, zolang ze maar niet zou vertellen wat er op het bedrijfsuitje was gebeurd. Over uitjes gesproken: de jaarlijkse grafruimwedstrijden deden het op Radio Bergeijk erg goed. En wat te denken van het traditionele aan flarden schieten van de vastgespijkerde herfst-eekhoorn op ’t Hof door de burgemeester. ‘Jammer genoeg lukte het de burgemeester deze keer pas na twaalf pogingen om het diertje definitief ‘over de seizoensdrempel’ te jagen,’ werd deze uitzending door de VPRO aangekondigd. ‘Een schrijnende reportage, mede door de aanwezigheid van de voltallige schooljeugd van groep 1 tot 8 van het lager onderwijs. Dit roept ook vragen op over de afwezigheid van zogenaamd ‘vervolg-onderwijs’ in de gemeente.’ 

Boven de riolen

Radio Bergeijk: dat was Ron Flon Flon, het was Borat, het was Wim T. Schippers en: het is niet meer. Bouwman, tijdens de eerste serie nog een flinke drinker, nam een borrel en ging aan de slag. Peer en Toon waren, wat ze zelf later zeiden, Trump-stemmers avant la lettre. Wantrouwend tegenover iedereen, van volk van boven de rivieren (of: ‘boven de riolen’) tot ‘mensen uit de zandculturen’. 

Het laagje beschaving bleek vaak flinterdun. Xenofobie en scheldkanonnades lagen op de loer. Wie wilde daar nou wonen? Op Radio Bergeijk leverde het bestaande bedrijf Hennie Kunnen Makelaardij bij aankoop van een huis in Bergeijk een tweede of zelfs derde huis er gratis bij.

En dan was er het plan van lokaal politicus Tonnie van de Mortel, die betaald voetbal naar Bergeijk wilde halen. ‘Dus, ik dacht, betaald voetbal naar Bergeijk, met spelers uit de regio. Dus helaas geen zwarte jongens d’rin, want die wonen hier niet. Dat is geen discriminatie, maar die wonen hier nie, da wil zeggen, die komen hier ook nie vandaan, dus dat kan niemand ons kwalijk nemen.’

De xenofobe Van de Mortel van de partij Bergeijk Terug (en de import van natte, slappe, lange, Duitse zure worst) werd lang gespeeld door Hans van Beers, overleden in 2015. En zo zijn er meer sporen uitgewist. De Xanadu ging in 2021 dicht: Bergeijk verloor zijn disco. 

Helaas: burgemeester Arinda Callewaert gaat niet in op het verzoek om een gesprek. Haar voorganger durfde dat wel. ‘Bergeijk is bekend geworden door Radio Bergeijk. Het maakt nieuwsgierig,’ zei Driek van de Vondervoort in 2015 tegen Binnenlands Bestuur. 

De huidige burgemeester zei in 2016 nog wel, ook tegen Binnenlands Bestuur: ‘Iedereen zei: “O, van Radio Bergeijk.” Toen ben ik maar eens gaan luisteren. Ik vond het eigenlijk wel grappig. Ik denk niet dat er iemand in Nederland is die denkt dat het hier écht zo is. We worden weer genoemd, en dat is goed.’

Genoemd worden lukte zeker. Maar waarom toch Bergeijk, denk ik als ik rondloop. Het is geen buitensporig mooi dorp. Al is de kerk mooi en het plein ruim.

Zachte G

‘Het moest wel een dorp in Brabant worden, omdat Hans en ik hadden ontdekt dat domheid heel erg gebaat was bij een zachte G,’ vertelde maker Bouwman aan de VPRO bij aanvang van de tweede serie. ‘Daar kon geen enkel ander accent tegenop.’ Voorzichtiger geworden was hij niet bepaald. Het Eicha Museum, over het verleden van de streek, werd door Bouwman in interviews smalend het Adolf Eichmann Museum genoemd. 

Enige troost: in september 2013 werd Bergeijk uitgeroepen tot een van de groenste dorpen in Europa. Maar met dat agrarische karakter wist Radio Bergeijk wel raad. ‘Ook de eerste feestelijke herfstjacht op stalvarkens (indoor) is op een drama uitgelopen,’ luidde een nieuwsbericht. ‘De varkens bleken zich verenigd te hebben in verzet en hadden de stallen van binnenuit afgesloten met cijfersloten, waarmee de plaatselijke smid geen raad wist.’

Eén troost, voor de Bergeijkenaar: eigenlijk kwam níémand er goed van af. Kooivechten voor bejaarden? Moet kunnen. Veel leek uit het weekblaadje de Eyckelbergh te komen. Slecht nieuws: dat blad bestaat na dik vijftig jaar niet meer. Er is een website (met krant) voor in de plaats gekomen: HoiBergeijk. 

De aankondiging leek zó uit Radio Bergeijk te komen. ‘Wij willen en moeten met onze tijd meegaan. Mensen lezen steeds vaker nieuws en korte berichtjes via het internet. Vaak met mooie foto’s. En heel actueel. Dat willen wij ook realiseren in Bergeijk. Nu zijn de berichten in de weekkranten vaak al een week oud. Toch worden onze weekbladen Eyckelbergh en De Hint goed gelezen, al is het weliswaar door een iets ouder publiek.’ 

‘We hebben vaak boze brieven van luisteraars ontvangen,’ vertelde George van Houts over de eerste serie tegen de VPRO. ‘Schreven ze: ik ben een groot fan van jullie, maar dan wonden ze zich wel op als het over een thema ging waar zij bij betrokken waren. Zoals een mevrouw van een stichting die wensen vervult van terminale kinderen. Daar hadden we een persiflage op gemaakt en gezegd dat alle gekregen spullen moesten worden terugbetaald als de kinderen niet overleden.’ 

Altijd op het verkeerde been zetten leek de missie. Dat begon al bij het begin. Een serieuze stem kondigde op de radio steevast hetzelfde aan: ‘In het kader van de door de regering gevorderde zendtijd voor lokale omroepen volgt nu een uitzending van Radio Bergeijk.’ 

Met gigantische regelmaat mondde de boel daarna op de radio uit in chaos. Zo was er de volksverhuizing waarbij heel Bergeijk naar Eersel trok. Bergeijk bleek zelfs een keer verdwenen, en achter Enschede te zijn beland.

Zelf kwam Bouwman niet vaak in Bergeijk. Hij kwam er ook niet vandaan. Wat had hij er te zoeken? Het was niet veel, vond hij. ‘Ik werd ineens aangeschoten door een stel dat speciaal naar Bergeijk was gekomen omdat ze enorm fan van het programma waren,’ zei hij in Het Parool. ‘Echt van die bedevaartgangers. “Ben jij Toon Spoorenberg?” Liepen ze mij tegen het lijf.’ 

Juist de afstand maakte dat er veel kon worden verzonnen. Videotheek Theo van Deursen bijvoorbeeld, ‘gespecialiseerd in extreem onnodig harde illegale Japanse bukkake-porno’. Biljartvereniging ‘De Natte Pomerans’.

‘Voorbereiden gaat niet,’ zei Bouwman in Het Parool. ‘Als je van tevoren iets bedenkt, ga je het gesprek toch een bepaalde richting opsturen. Het enige wat werkt, is overal ja op zeggen, en kijken waar je uitkomt.’

‘Negernieuws de Tamtam’, zo luidde de naam van een rubriek in Bergeijk. ‘Alles wat u had willen weten, wilt weten en zal willen weten over negers.’ En dan was er de enige keer dat de rubriek ‘het wekelijkse gesprekje met de burgemeester’ plaatsvond. En waarin de fictieve burgemeester aankondigde de subsidie te stoppen ‘wegens irreversibele schade aan mede-Bergeijkenaren’.

Smeermiddel

‘Dat mis ik wel een beetje, dat dit in progressieve kringen niet meer kan,’ zegt radiomaker Willem Roose, hij was te horen op zenders als Kink FM en 3FM. Ook hij ging eens op bedevaart. Roose vermoedt dat er voor zo’n programma geen plek meer is. ‘De VPRO, waar ik nog steeds lid van ben, is behoorlijk gedraaid. Dan denk ik: jongens, kom op! Humor is het smeermiddel van een goed draaiende maatschappij. Het is met de blik van nu wonderlijk dat dit op de radio is geweest. Maar mensen moeten toch af en toe in de spiegel kunnen kijken? Hun eigen bekrompenheid kunnen becommentariëren en om zichzelf kunnen lachen? Ik kom zelf óók van het platteland. Ik kan je verhalen vertellen... Daar werd door dorpsgenoten echt over hiphop gepraat als ‘die negermuziek’. Bergeijk was gewoon een parodie op die mensen! Dit soort dingen worden echt gezegd. Radio Bergeijk hield gewoon een spiegel voor.’  

Dan schatert hij het uit. ‘Er komt van alles terug nu we het erover hebben. Haha, dat woedende Mariabeeldje! Dat was destijds in het nieuws: er waren huilende Mariabeeldjes in Limburg gespot. Devote katholieken geloofden dat echt. Nou, niet in Bergeijk, hoor. Daar stond een woedend Mariabeeld. Dat stond dan in een kamer, en dan ging de deur op een kier, en dan hoorde je dat beeld vloeken en tieren.’

Roose lacht zo hard dat hij zich moet herpakken. Nog een mooie, zegt hij: de hangouderen. ‘Peer ging een keer op reportage. Er was in Bergeijk overlast van hangouderen. Wat doen jullie hier, wilde hij weten. Nou, we staan te wachten, was het antwoord. Waarop dan? Nou, op de dood. En dan zei zo’n hangoudere, krakerig: “Soms vergeet ik het weleens, maar als ik hier sta, dan denk ik eraan.”’

‘Misschien is Radio Bergeijk nu wel actueler dan ooit. Omdat alles leek te kunnen. Ik baal ervan, want dat is nu echt niet meer zo’

Willem Roose schatert het weer uit. ‘De hangouderen! Dit maakt toch dingen bespreekbaar? En zeg nou zelf: dit soort dingen gebeurt toch in het echt ook? Laatst nog. Toen die borreltjes voor ouderen in een verpleeghuis opeens werden verboden.’

Uiteindelijk werd van Radio Bergeijk ook een televisieserie gemaakt. Die ‘docusoap’ smaakte gek genoeg dan weer níét naar meer. De ranzige Beeks, uitbater van Grand Café Beeks, met zijn handen in een pindaschaaltje, opeens ook in beeld: dat was toch net te wanstaltig. In het door de publieke omroep ingeschakelde testpanel zaten sommigen leden ‘vol afgrijzen’ te kijken. ‘Die serie kwam te dicht op het bederf en de ondergang,’ zei George van Houts in een interview in 2019.

Afkickkliniek

Verderf en ondergang bedreigde een van de makers uiteindelijk zelf ook. in 2007 werd Pieter Bouwman opeens zijn eigen typetje: hij belandde in een afkickkliniek. In dat jaar kwam hij ook in opspraak vanwege het bezit van kinderporno. Die zou bij hem thuis zijn aangetroffen door de politie na een brand. ‘Er zat iets tragisch in de werkelijkheid,’ zegt fan Roose. ‘De realiteit kwam opeens wel érg dicht in de buurt.’ 

Ook bij Van Houts, vindt Roose. ‘Hij is erg van de complottheorieën geworden, hè? Hij is die persoon geworden die hij eerder zo genadeloos aan het parodiëren was. De maanlanding? Ja, dat is nóóit gebeurd. Dat zei hij als typetje in Radio Bergeijk. Was een verzinsel! Van de rijke heren. Zogenaamd stond de microfoon uit. Maar later zat hij in de talkshow van Jeroen Pauw. Ik dacht echt: zit hier nou de acteur of George van Houts als persoon? Want hij was het geworden. Zijn eigen creatie.’ Lachend: ‘Voer voor psychologen, dit.’

Helaas: Van Houts is bezig met de voorbereidingen van een toneelstuk. Hij heeft geen tijd voor een afspraak, laat hij beleefd weten. Met tegenzin heeft dat niets te maken. ‘Ik mis hem ontzettend,’ mailt hij over Bouwman.

‘Door een buisje praten. Dat is wel een hoogtepunt,’ vervolgt Roose. ‘Een patiënt die een vereniging wil oprichten voor mensen die door een buisje praten. Dat interview loopt zo uit de hand dat de interviewer live op de radio het telefoonnummer van die man begint te geven. Want ja, zo iemand aan de praat krijgen met een moddervette zachte G is toch wel geestig. We hebben zwarte humor in de familie. Mijn moeder, toen al dik in de zeventig, lag in een deuk.’ 

Schaterend: ‘Er is een tv-variatie gemaakt, voor die serie. Met een schele man. Dat wordt ook al ruzie. De interviewer verliest zijn ongeduld: waar kijkt die man nou naar?’ Roose moet bijkomen van de lach. ‘Ik hoor nu nog roepen: “Kijk me niet aan! Kijk me niet aan!”’

Radio Bergeijk wordt als Nederlands radioprogramma danig onderschat, vindt Roose. ‘Ik luister nog veel terug,’ zegt Roose. ‘Misschien is Radio Bergeijk nu wel actueler dan ooit. Omdat alles leek te kunnen. Ik baal ervan, want dat is nu echt niet meer zo. Het is de Wim T. Schippers-traditie, hè? Je zou De lachende scheerkwast nu eens moeten laten zien op de Nederlandse televisie. Het complete langetenenleger zou in alle staten zijn. Oh my god! Jij keek toch ook Jiskefet? In de jaren negentig hadden we Wolfgang en Günther. Die twee SS-soldaten die wiedergutmachungsschitzel gingen maken. Geweldig! Dat kan nu niet. Hoe kan dat nou? Dat vraag ik me weleens af. Er zit een scène in Bergeijk waarin een Marokkaanse dame bij het radiostation komt solliciteren. Dat loopt hélemaal verkeerd. Haar komst schiet Toon en Peer in het verkeerde keelgat. Er wordt ook echt geschreeuwd. “We trekken hier alle verantwoordelijkheid van af. Raak ’r niet aan.” Dat kan dus niet meer. Maar het is ook een spiegel die je wordt voorgehouden. En dat is wel zo gezond. En dan denk ik: hebben we dan echt zulke lange tenen gekregen?’

Die avond sta ik op de bus te wachten, ik ben weer de enige passagier, stilletjes rijdt de streekbus mistig Bergeijk uit.