Bart Nijman: 'Progressief-links stort in, maar zal tijdens de val iedereen in haar eigen gelijk meeslepen'

Wat moet het toch heerlijk zijn om in de progressief-linkse bubbel te bestaan. Je hebt altijd gelijk, ook als je ongelijk hebt, want dan noem je al je critici gewoon fascisten en vijanden van de democratie. Bovendien is er voor iedere gebeurtenis die niet in je eigen ideologie past wel een smoesje.

Dat gaat zo ver dat het bijna lachwekkend wordt. De lijken van de familie Bibas – een baby, een peuter en hun moeder – zijn met veel propagandavertoon door Hamas aan Israël overgedragen, en wat zeggen de progressieven? Niks. Ze zwijgen. Want het is niet uit te leggen. En als ze wél wat zeggen, herkauwen ze Hamas: dat een Israëlisch bombardement hun dood is geworden.

Maar zie je progressieven de vraag stellen waarom die kindjes en hun moeder überhaupt in Gaza waren? Nee. Want ze waren niet op vakantie. Ze waren gekidnapt en door Palestijnen gegijzeld. Een feit dat door veel progressief-linkse ambtenaren, studenten en journalisten is genegeerd. Soms zelfs hardop is gevierd. Jodenhaat? Helemaal prima als je progressief bent! 

Dichter bij huis werkt het ook zo. Om een specifiek (want bijzonder absurd) voorbeeld te geven: Peter Middendorp, Volkskrant-columnist, denkt dat de aanslagengolf in Duitsland een complot van de Russen is. Die zouden Afghanen trainen om aanslagen te plegen, had hij ergens gelezen, om de Duitse verkiezingen te beïnvloeden. Zo zou Poetin extreemrechts helpen, en daarmee sloeg Middendorp twee vliegen in één klap: alle rechtse mensen zijn immers Poetinvriendjes, nietwaar?

De dader in München was inderdaad een Afghaan. Maar Solingen was een Syriër, Maagdenburg een Saoedi en de moordenaar in Mannheim was weliswaar ook een Afghaan, maar zijn aanval was specifiek tegen een islamcriticus gericht. Het kostte een agent het leven. Oftewel, Middendorp schrijft een gestoord complot op zodat je zowel rechts als de Rus kunt betichten van een gevaarlijke bloedlust. Zonder de islam te hoeven benoemen, laat staan de mislukte multicultuur die werkelijk aan de basis staat van de electorale ruk naar rechts.

En zo lossen de progressieven hun conflicten met de realiteit op, telkens weer en al vele jaren. 

Inmiddels zijn zelfs de Verenigde Staten geen vriend of bondgenoot maar, maar volgens sommigen zelfs een vijand. Begrijp me niet verkeerd hoor, Donald Trump en ook Elon Musk zijn dankbare doelwitten voor kritiek, want zij zijn niet van onhebbelijke trekjes vrij.

Toch zien steeds meer mensen dat de progressieve keizertjes poedelnaakt met hun dogma’s paraderen. Ze voelen het zelf ook wel. Anders vervielen ze niet in zwijgen nu het sadisme van hun gevierde Hamas pontificaal in beeld komt, of verzinnen ze geen complottheorieën als de waarheid te dichtbij komt.

Progressief-links is aan het instorten. Maar zelfs tijdens de val zullen ze iedereen in hun eigen gelijk meeslepen.