James Worthy: 'Ik durf nog niet hardop te zeggen dat Liverpool kampioen wordt'

Mijn neef en ik staan te huilen in het stadion van Liverpool. Het zijn tranen van geluk. Ik laat een traan in mijn rechterhand vallen en ruik aan de druppel. Ik ruik alcohol en hotelzeepjes. De laatste paar maanden ben ik te weinig thuis geweest, maar aan de andere kant is dit ook een thuis. Omdat mijn vader hier werd geboren, ben ik een slak met twee huisjes op mijn rug.

Liverpool heeft het kampioenschap voor het oprapen, maar mensen vergeten vaak dat oprapen ook kracht kost. Zo liet ik gisterennacht 10 pond op de grond vallen in een Ierse kroeg. Ik was zo moe en dronken dat ik het briefje op de plakkerige vloer heb laten liggen. Soms is oprapen gewoonweg een stap te ver. 

Arne Slot en de spelers kunnen de titel dus al ruiken, maar ook aan ruiken alleen heb je niets. Een titel moet je proeven. Een titel is pas echt als je er op kunt kauwen. De geur van een taart is geen taart. Als je het parfum van een vrouw kunt ruiken, is ze nog niet van jou. Ruiken is niet genoeg. Inademen laat de honger niet verdwijnen. 

‘Dit kan bijna niet meer misgaan,’ zegt mijn neef lachend. Zijn gouden tanden lijken op het kaarslicht in een donkere kerk. Ik durf het nog niet te zeggen. De bal is rond en niets rolt sneller dan rampspoed. 

‘Kom op, James. Zeg het! We gaan kampioen worden. En dit is het belangrijkste kampioenschap tot nu toe. Met deze titel komen we op gelijke hoogte met Man United. Onze grootste rivaal heeft hierna niets meer om stoer mee te doen.’

‘Ik wil niet te vroeg juichen, man. Op YouTube staan duizenden filmpjes van sporters die te vroeg juichten. Ken je Hilbert van der Duim? Nee, natuurlijk ken je die niet. In Liverpool schaatsen ze niet.’

‘Zeg het! We gaan kampioen worden! Zeg het, James!’

Ik kijk naar de ranglijst op mijn telefoon. We staan dertien punten voor op Arsenal en de Londenaren draaien net zo lekker als een kapotte discobal. In het logo van Arsenal staat een kanon, maar de kogels lijken op. Het piratenschip is een waterfiets geworden. ‘Ik denk dat we kampioen gaan worden,’ zeg ik, terwijl we naar mijn hotel lopen.

‘Dat klinkt niet echt overtuigend, neef.’

‘De spelers en de trainer durven het K-woord ook nog niet in de mond te nemen. Je bent pas kampioen als je kampioen bent.’

‘We staan dertien punten voor met nog maar tien wedstrijden te gaan. Virgil en Salah hebben nog nooit zo goed gespeeld. Salah is momenteel de beste voetballer ter wereld. Hij is geen Dilbert van der Huim. Dit is geen schaatsen. We kunnen niet meer uitglijden.’

‘Ik weet zeker dat we kampioen gaan worden,’ zeg ik. Mijn hart kwispelt, maar mijn hersenen schrikken. 

De regen komt met bakken uit de hemel. De druppels ruiken naar slakkenhuizen en confetti.