James Worthy: 'Mijn vriend met liefdesverdriet belt en aan zijn huil kan ik horen dat ie flink heeft gedronken'

Een goede vriend belt me huilend op. Aan zijn huil kan ik horen dat ie flink heeft gedronken. Alsof hij zichzelf met open mond in een sloot vol witbier heeft laten vallen. ‘Ze hebben nu ook een huis gekocht. Dit huis heeft echt alles. Kamers, een tuinhek, ik zag zelfs een bad. Vroeger gingen we samen in bad. Op die momenten was ik zo gelukkig. Dan stapten we samen uit bad met ondergoed van zeepsop,’ zucht hij. 

‘Ik ben een vriend van je en dus de laatste persoon die jouw verdriet wenst te bagatelliseren, maar we zijn serieus al drie jaar verder. Kom op, man. Ze hadden al een kind gekregen en nu dus samen een huis gekocht. Ik ben een positieve jongen, dat weet je, maar de kans dat jullie ooit nog samenkomen, is 0,001 procent.’

‘Dus er is nog hoop?’ 

‘Hoe weet je trouwens dat je ex-vriendin een huis heeft gekocht?’ vraag ik.

‘We zijn nog vrienden op Facebook. Ik heb net de foto’s gezien. Ze staan glimlachend voor de deur van een huis in Diemen met sleutels in de handen. Op de foto’s die volgen, laat ze het huis zien. Ze hebben een kookeiland. Dat was altijd mijn droom met haar. Een kookeiland. Dan kon ik tijdens het koken in haar ogen verdrinken en weer even bijkomen op ons eiland,’ zegt mijn vriend. Het sissende geluid van een bierblikje dat geopend wordt. 

‘Weet je wat het is? Jij bent zo fucking romantisch. Je bent te Shakespeare voor deze moderne wereld. Jij had een paar eeuwen geleden geboren moeten worden. Wat ze toen volhardend noemden, noemen ze nu eng. Je moet haar ontvrienden, man,’ zeg ik.

‘Dat kan ik niet. Dat wil ik niet.’

‘Maar zijn jullie vrienden dan? Heeft ze jou bijvoorbeeld een geboortekaartje gestuurd toen het kind geboren werd?’

‘Nee, maar dat zou ook raar zijn. Dat ik geen kaartje kreeg, laat juist zien dat ze mijn gevoelens respecteert.’

‘Dat is waanzin! Waar ben je? Ik kom nu naar je toe.’

Niet veel later zit ik naast hem op de kademuur. Onze benen bungelen boven het water van de Prinsengracht. Ik pak het laatste biertje uit zijn rugzak. De maan hangt boven de stad als een glurende buurman. ‘Je moet haar nu ontvrienden. Jij hoeft dit allemaal niet te zien. Neem jezelf een beetje in bescherming.’

‘Heb jij dat niet dan? Wat voel jij als een ex-geliefde een huis koopt of een kind krijgt?’ vraagt mijn vriend.

‘Blijdschap en trots.’

‘Ja, maar jij hebt zelf een vrouw en kind. Als je zelf gelukkig bent, is het makkelijk om gelukkig voor een ander te zijn.’ Ik blijf zitten, maar geef hem een staande ovatie. 

‘Dat is het. Ontvriend haar en probeer weer vrienden te worden met jezelf. Vergeet haar kookeiland, het is tijd om nieuwe recepten te leren kennen.’

‘Je hebt gelijk. En hoor je dat?’

‘Wat?’ vraag ik.

‘Mijn hart rammelt van de honger.’