/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F04%2F8NvKfBIwWRsVNE1745391842.jpg "Justine Marcella")
Nieuwe Revu interviewt Justine Marcella
Waar? In Haarlem. Iets genuttigd? Thee. Verder nog iets? Voor de meeste Nederlanders is Koningsdag een excuus om biertjes te drinken, oranje prullaria te scoren en met een vage onbekende de polonaise te lopen. Voor Amalia ligt dat net even anders. In Amalia, The Royal Lifestyle neemt Justine Marcella je mee in de wereld van de kroonprinses: van haar privéleven tot de ongeschreven regels waar ze zich op dagen als deze aan moet houden. Voor de nabespreking van de koninklijke toer door Doetinchem kun je op Koningsdag afstemmen op Omroep Max, want daar schuift Justine Marcella in de middag aan. De live uitzending over Koningsdag bekijkt zij op stand, in Paleis Soestdijk.
Is Koningsdag hard werken voor jou?
‘Ja, dat is altijd al zo geweest, want in mijn tienerjaren had ik een bijbaantje bij de bakker. Daar verkochten we op – toen nog – Koninginnedag honderden oranje tompoezen. Dat heb ik jaar in, jaar uit gedaan. Tot ik op mijn negentiende journalistiek ging studeren. Daarna heb ik op die dag ook altijd gewerkt.
In de jaren dat ik nog reportages maakte voor televisie stond ik opgepropt in het persvak. Pieter van Vollenhoven liep in die jaren nog mee en hij was op 30 april jarig, dus dan kon je ‘gefeliciteerd!’ schreeuwen. Ik kreeg altijd een reactie van hem op camera. Sinds ik bij de schrijvende pers hoor, en ‘deskundige’ ben, mag ik achter de koninklijke familie aanlopen. Dat is nog leuker, omdat ik meer meekrijg van wat zij zien, horen en beleven. Als je dat eenmaal een keer hebt gedaan, weet je meteen dat de verhalen dat ze eigenlijk niet zo’n zin hebben in Koningsdag complete onzin moeten zijn. Het is zo’n warm bad waarin ze terechtkomen. Dat publiek staat daar al uren om de Oranjes te zien, om een selfie te kunnen maken. Het is alleen maar feest.’
Je hebt de Oranjes op Koningsdag al vaak gevolgd. Wat was het meest memorabele moment?
‘De aanslag in Apeldoorn in 2009. Ik werkte in die tijd voor het EO-programma Blauw Bloed, maar ik was niet evangelisch en daarom mocht ik niet in vaste dienst, laat staan in beeld. Jeroen Snel deed de verslaggeving en ik was thuis, prima, want mijn kinderen waren precies op de leeftijd dat ik thuis een beetje de duider kon spelen: dat is de koningin, dat is haar zoon, op een dag wordt hij koning. Daar kwam niets van terecht, want in plaats daarvan vroeg mijn zoon: “Zit jij altijd te huilen op Koninginnedag?”
Dat moment van die aanslag, live op tv, ga ik nooit meer vergeten. Al die mensen die daar omkwamen of gewond raakten, verschrikkelijk! Mijn collega’s van wie ik niet wist of het goed met ze ging. Ik was helemaal blij als ik een fotograaf zag die ik kende. Gelukkig, hij is er nog! Dat was een verschrikkelijke dag.’
Heeft die dag je kijk op Koningsdag veranderd?
‘Ik ben elk jaar opgelucht als het goed is gegaan. Het is een evenement dat je niet volledig kunt beveiligen. Het idee achter Koningsdag is de ontmoeting tussen vorst en volk. Dat betekent dat de koninklijke familie aanraakbaar moet zijn. Monarchen rijden niet voor niets in koetsen; ze moeten gezien worden. Dat is een fundamenteel onderdeel van hun rol.
Ik kan me voorstellen dat er na de aanslag in Apeldoorn gesprekken zijn gevoerd: moeten we dit nog wel doen? Maar de Oranjes willen niet tornen aan deze traditie. En laten we eerlijk zijn: als je Koningsdag zoals dat nu wordt gevierd, afschaft uit angst, dan geef je macht aan een einzelgänger met helaas een gruwelijk plan. Het mooie van Koningsdag vind ik dat het een van de weinige dagen is die ons echt verenigt, als volk. Republikeinen en monarchisten staan hand in hand aan de gracht met een biertje. Dat maakt het zo uniek.’
‘Ik ben niet per se een Oranje-fan, maar ik vind wel dat de monarchie goed bij ons land past’
Is Koningsdag niet ook een beetje een poppenkast?
‘Wat is dan de poppenkast? Dit is hoe een monarchie werkt. Nederland was ooit een republiek, maar we hebben er ruim tweehonderd jaar geleden zelf voor gekozen om een voorvader van Willem-Alexander uit Engeland te halen en toch weer een koninkrijk te worden. We leven in een democratie, dus als Nederland morgen besluit dat we de monarchie afschaffen, dan gebeurt dat. Maar ik zie geen enkele politieke partij die daar daadwerkelijk een actiepunt van wil maken, los van het feit dat je daar de grondwet voor moet wijzigen. Ik vind het persoonlijk ook heel prettig dat we in ons land iemand hebben zonder duidelijke politieke mening en die er wil zijn voor iedereen die Nederlander is, ongeacht je politieke voorkeur, religie, geaardheid of wat dan ook.’
De monarchie staat wel onder druk, want het koningshuis wordt steeds minder populair.
‘In 1999 was nog 91 procent van de Nederlanders voor de monarchie, nu ligt dat rond de 50 procent. Maar de steun voor de monarchie gaat altijd in golven. Ik vermoed dat we toch weer geneigd zijn om wat ruimhartiger over de monarchie te denken als we Amalia wat vaker gaan zien in mooie galajurken, gaat daten, verkering krijgt en er ook wat meer op uit gaat trekken om steun te geven aan maatschappelijke onderwerpen die belangrijk zijn. Dat gebeurde ook toen Máxima kwam. Daarvóór was de monarchie ook niet zo populair, maar heel Nederland was verliefd op haar. Dat neemt inmiddels weer wat af, maar de nieuwe golf komt eraan.’
Je hebt jarenlang het blad Vorsten geleid. Wanneer wist jij: dit is mijn wereld?
‘Ik ben opgegroeid naast Paleis Soestdijk, dus dan denken mensen snel: jij weet veel van het koningshuis. Ik beweeg me makkelijk, in welke kring dan ook. Je kunt mij naar een protest sturen met woedende taxichauffeurs, maar ook naar een paleis. Ik red me wel.
Toen ik bij AT5 werkte, was dat de reden dat ik naar staatsbezoeken werd gestuurd. Ik was op dat moment overtuigd republikein, wat denk ik voor veel journalisten geldt. Je moet alles kunnen bevragen, ook de monarchie. In het begin dacht ik: hoe democratisch is een monarchie eigenlijk? Voor mij was het volgen van de koninklijke familie vooral een pragmatische keuze: ik wilde gewoon mooie reizen maken. Op het moment dat toenmalig prins Willem-Alexander aankondigde dat hij zich ging verdiepen in waterbeheer, snapte ik meteen al: daarvoor gaat hij de wereld over, laat mij hem volgen.’
Ben jij zo’n globetrotter?
‘Hoe verder een cultuur van me afstaat, hoe meer het me aantrekt. Dat heb ik van mijn moeder. Zij zat vaak ’s ochtends, nog in haar badjas, op de bank koffie te drinken met de atlas op schoot. Met een theedoek om haar ogen prikte ze met een vork op de kaart om de bestemming van onze volgende reis uit te kiezen. Ik heb prachtige reizen met haar gemaakt, maar ze trok er ook solo op uit. Als alleenstaande vrouw naar Nepal, dat vond ik zo stoer. Dat zit er bij mij ook in.’
Heeft het volgen van Wim-Lex je gebracht wat je hoopte?
‘Zeker. Ik heb de hele wereld gezien. De komst van Máxima was ook een cadeautje. Ineens zat ik in New York en Argentinië, maar ik ben ook in bijvoorbeeld Oman, China en Japan geweest. Ik heb meerdere keren het Midden-Oosten bezocht, een regio waar ik privé niet snel naartoe zou willen gaan. Maar ik vind het nu wel heel bijzonder dat ik er ben geweest.’
Kreeg je na verloop van tijd meer sympathie voor het koningshuis?
‘Ja, zeker. Ik weet nog dat ik in Enschede, na de vuurwerkramp, als een van de eerste journalisten ter plaatse was. Daar zag ik met eigen ogen wat de komst van koningin Beatrix een paar dagen later betekende voor de getroffen mensen. Dat sterkte mij in het idee dat een gekozen president dat niet zo snel of op die manier voor elkaar zou krijgen. Ik ben niet per se een Oranje-fan, maar ik vind wel dat de monarchie goed bij ons land past.
Dat heeft te maken met onze verdeeldheid, want een koning overstijgt de politiek en verbindt mensen, maar ook met het feit dat we internationaal geen klap voorstellen. Een koning kan de economie en handel echt vooruithelpen. Neem een land als China, economisch echt belangrijk voor Nederland. Xi Jinping, de president van China, houdt van royalty. Willem-Alexander en Máxima zijn meerdere keren bij hem op bezoek geweest en dat opent deuren. Voor een klein landje zonder koningshuis was dat veel ingewikkelder geweest.’
Was je als kind al nieuwsgierig en onderzoekend?
‘Vanaf mijn vijfde schrijf ik. Fanatiek. En ja, ook voor de schoolkrant. Elke dag hield ik een dagboek bij. Ik schrijf dus ik besta, dat was een beetje mijn jeugd. Op de basisschool heb ik volgens mij nog nooit lager dan een 10 gehaald voor mijn opstellen, terwijl mijn spelling zeker niet perfect was. De stap naar journalistiek was logisch. Het idee dat je betaald krijgt om nieuwsgierig te zijn, om overal met je snufferd vooraan te staan, vind ik nog steeds geweldig.
Ik ben in 1994 afgestudeerd aan de Academie voor Journalistiek in Tilburg. Als ik foto’s van die tijd terugzie, dan was ik veel te blond en veel te jong. Nu is dat anders, maar in die tijd kon je met zo’n uiterlijk beter Big Brother presenteren dan verslag doen van een ernstig zedenmisdrijf. Mijn toenmalige eindredacteur zei tegen me: “Je verslagen zijn goed, maar ik zie steeds zo’n blond, knap meisje. Dat moeten we anders doen, want het leidt de kijker af van het onderwerp.” Ik kreeg een cursus waarin ik leerde om mezelf ouder te schminken en mijn haar ging in een strak knotje. Gelukkig is die tijd veranderd. Voor mij, met mijn 54 jaar, maar ook voor de nieuwe generatie.’
/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F04%2FDkQHBIt3VZ3XVT1745392860.jpg)
Had je een duidelijk doel voor ogen?
‘De nieuwe Ischa Meijer worden. Ik vond dat wat ik op mijn journalistieke opleiding leerde niet genoeg was. We kregen wel interviewlessen, maar dat was niet genoeg voor mij. Ik wilde les van de beste en dat was in mijn ogen Ischa Meijer. Via de officiële weg lukte dat niet, dus ik ben gewoon naar de studio gegaan waar hij radio maakte. Eén minuut voordat het lampje ‘on air’ ging branden, ben ik op hem afgestapt. Uiteindelijk hebben we later in Amsterdam een aantal mooie gesprekken gevoerd over het vak interviewen. Ik ben geen Ischa Meijer geworden en ook geen Ruby Wax, mijn andere inspiratiebron. Het is een beetje een combinatie geworden, waarbij ik misschien dichter bij Bridget Jones lig dan bij Ischa Meijer.’
Wat heb je van hem geleerd?
‘Zijn interviewtrucs: “Wie is je vader? Wie is je moeder?” Het oprecht geïnteresseerd zijn hoefde ik niet van hem over te nemen, dat zit in mij. Maar het pitbull-achtige naar de waarheid dat vaak in mijn interviews zit, dat heb ik wel van hem overgenomen. Hij ging er keihard in. En ook: de interviewer bepaalt, niet de geïnterviewde. Ik ben op zoek naar een echt gesprek, vanuit nieuwsgierigheid naar mensen.’
Je bent zo gefocust op je werk dat je soms vergeet om te eten of slapen. Waar komt die drive vandaan?
‘Ja, dat is erg, hè? Ik vind werken gewoon het allerleukste wat er is, ook toen ik nog in loondienst was. Ik ben twaalf jaar hoofdredacteur geweest van een tijdschrift en in mijn contract stond keurig dat ik 36 uur per week werkte. Daar moest ik hard om lachen. Hoezo 36 uur? Daar ging ik ruimschoots overheen. Dat is nog steeds zo. Als ik ergens in duik, dan vergeet ik de tijd.’
Je man Pieter moet je soms letterlijk achter je computer vandaan sleuren. Hoe vindt hij dat?
‘Hij is 25 jaar advocaat geweest en best streng. Soms zegt hij: “Nu is het klaar.” Als we op vakantie zijn, mag ik van hem maximaal een half uur per dag werkgerelateerde dingen doen. Mijn kinderen vonden dat nooit erg. Toen ik alleenstaande moeder was, lagen zij in het zwembad en zat ik stiekem op mijn telefoon alles in de gaten te houden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn vakanties zo probeer te plannen dat ze samenvallen met die van het koninklijk gezin. Als zij weg zijn, heb ik ook meer rust.’
Je checkt dus even de agenda van Wim-Lex voordat je een reisje boekt?
‘Ja, toevallig vorige week nog. Dat gaat ver, ik weet het. Ik weet ook niet of ik er ooit vanaf kom, mezelf kennende.’
Heb je weleens onderonsjes met de koning?
‘Dat was in het verleden veel makkelijker dan nu. Toen ik begon was royalty nog geen sexy onderwerp. De onderwerpen over het koningshuis werden naar mensen geschoven die bijna met pensioen gingen, zodat ze nog wat mooie reizen konden maken. Zij gingen wel mee op staatsbezoeken, maar tijdens de eerste reizen die Willem-Alexander in het kader van waterbeheer maakte, was ik vaak de enige van tv die er was. Voor de NOS was het nog geen onderwerp en Blauw Bloed bestond nog niet.
Ik weet nog dat we naar Afrika gingen met een heel klein groepje. De prins werd omringd door 50-plussers, hij was 33 en ik 27. Ik tutoyeerde toen nog, achteraf hartstikke naïef. Maar met u zeggen, was ik helemaal niet bezig, hij was een generatiegenoot. In Mozambique was er een overstroming en ik kon gewoon naar hem toelopen en vragen: “Kan ik een interviewtje met je doen?” De komst van Máxima veranderde alles. Ineens was het de opening van het NOS-journaal en schreven alle landelijke dagbladen over royalty. Ik kan hem nog steeds spreken, na staatsbezoeken en eens per jaar na een fotosessie. Maar er is helaas veel meer een scheiding gekomen tussen koning en media.’
Kun je kritisch over hem schrijven of word je dan meteen gecanceld?
‘Nee joh, je wordt in Nederland echt niet gecanceld als je kritisch bent over de koning. Toen ik nog voor het tv-nieuws werkte, keken we altijd kritisch naar het koningshuis. Het rapport van hoogleraar Michiel Baud over de vader van Máxima, Jorge Zorreguieta, heb ik gespeld en daar vele reportages over gemaakt. Dat was gewoon nieuws.’
‘Ik denk dat Amalia een deftige koningin zal zijn, met een ontzettend goede sociaal-maatschappelijke antenne’
Je hebt onlangs een boek geschreven over Amalia. Wat voegt dat nog voor extra’s toe bovenop alles wat we al van haar weten?
‘Er was nog geen echte biografie over haar. Dat vond ik vreemd voor iemand die onze toekomstige koningin is. Natuurlijk hebben we het gespreksverslag met Claudia de Breij en dat is fantastisch, ik raad iedereen aan om dat te lezen. Maar dat is een momentopname van een 17-jarige, terwijl haar voorbereiding op haar rol al begon vanaf haar geboorte. Mensen denken dat ze met wie dan ook kan trouwen, maar dat ligt toch net iets anders. Sinds prins Pieter van Vollenhoven staat de deur technisch gezien open, maar in de praktijk zijn er nog altijd zaken waar ze rekening mee moet houden. Ik denk dat als je een mening wilt vormen over de monarchie – of je nou voor of tegen bent – je ook moet begrijpen dat het naast een functie, ook een leven is. Dat wilde ik laten zien.’
Wat voor koningin gaat ze worden, denk je?
‘Ik denk dat ze veel van Beatrix heeft. Ze heeft op jonge leeftijd al duidelijk laten zien dat ze diplomatiek heel goed is, dat is haar tweede natuur. Willem-Alexander heeft geprobeerd om wat dichter bij de bevolking te gaan staan dan zijn moeder, dus hij staat op Koningsdag arm in arm met het publiek mee te hossen op de muziek van Armin van Buuren. Amalia is wat waardiger. Ik denk dat ze een deftige koningin zal zijn, met een ontzettend goede sociaal-maatschappelijke antenne.’
Hoe kom je aan je inside informatie over het koningshuis?
‘Dat zijn heel veel trajecten die samenkomen. Ik lees me suf aan biografieën en ik heb natuurlijk dertig jaar in de persvakken gestaan. Ik ben mee geweest op staatsbezoeken en werkbezoeken, van grote gebeurtenissen zoals huwelijken en uitvaarten tot kleine bezoeken aan een wijk. Ik spreek mensen binnen en rondom het hof. Het is een optelsom van kennis, ervaring en de juiste contacten.’
Is er sprake van moordende concurrentie tussen jou en de andere royaltyverslaggevers?
‘Zeker. Het is niet de leukste wereld. Er zijn meer royaltydeskundigen dan ooit. Ook mensen die de Wikipedia-pagina van het Koninklijk Huis een paar keer hebben gelezen, noemen zichzelf een kenner. Maar het is vooral de sfeer die venijnig is. Veel mensen gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Ze lachen elkaar uit als iemand een vergissing maakt. Dat wordt je vervolgens nog jaren nagedragen. De een zegt iets hardop en de ander zet het al op Instagram om maar de eerste te willen zijn. Ik vind het niet de gezelligste wereld.’
Blijft het leuk genoeg om toch mee door te gaan?
‘Elke dag denk ik wel een keer: ik ga iets anders doen. Maar tegelijk zou ik het zonde vinden om dertig jaar aan kennis zomaar in de prullenbak te gooien. Misschien was dat ook een van de redenen om het boek over Amalia te schrijven. Als je haar nu googelt, krijg je duizenden artikelen over wat ze draagt en wat ze vandaag doet. Maar informatie over hoe ze als kind was, haar jeugd, haar interesses? Dat is lastig te vinden. Ik wil niet dat dat soort kennis verloren gaat.’
Wat doe jij als je niet met royalty’s bezig bent?
‘Ik ga dolgraag naar Italië en hou van dingen maken. Sieraden, schilderijen, tuinieren en heb laatst mijn eerste workshop pottenbakken gedaan. En ik zit op ballet. Het liefst ben ik creatief bezig. Fotograferen heb ik ook een tijdlang fanatiek gedaan. Ik doe nooit niks, ik sta altijd aan.’
Heeft er nooit een burn-out op de loer gelegen?
‘Jawel, in 2003. Ik had in vijftien maanden tijd twee kinderen gekregen en verloor in dezelfde periode mijn baan, omdat het programma waarvoor ik werkte, stopte tijdens mijn verlof. Ineens zat ik thuis, met twee kleine kinderen en zonder werk. Dat was lastig. Ik vond het moederschap geweldig, maar wilde ook graag werken. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden. Uiteindelijk ben ik als freelancer begonnen, onder meer voor Vorsten en Blauw Bloed, omdat ik al die contacten met de Oranjes had. Daarnaast schilderde ik en verkocht ik schilderijen om rond te komen.’
Verkoop je nu nog weleens iets?
‘Ik heb een tijdje niet geschilderd, maar ik zou het graag weer oppakken. Het is iets wat ik altijd met veel plezier heb gedaan. Verkopen zal ik niet meer doen. Daar ben ik echt niet goed genoeg voor.’
Waar zie je jezelf over tien jaar?
‘Eerlijk gezegd? Hopelijk nog steeds met een leven zoals ik dat nu heb. Als het gaat over met pensioen gaan, dan kan ik me daar weinig bij voorstellen. We moeten in Nederland tot ons 68ste werken, maar ik denk niet dat ik ooit stop. Ik heb nooit een carrièreplan gehad en dat wil ik ook niet. Ik kan altijd blijven schrijven. Ook na mijn 68ste! Misschien heb ik dan eindelijk tijd om kinderboeken te gaan schrijven.’
Komen er nog meer boeken? Misschien over de zussen van Amalia?
‘Nee, dat lijkt me minder boeiend. Zij zijn geen toekomstig koningin. Maar ik denk wel dat er nog meer boeken komen. Over Catherine, de toekomstige koningin van Engeland, bijvoorbeeld. Ik vond haar een beetje saai en tuttig, maar de afgelopen jaren is ze veranderd, mede door Harry en Meghan en natuurlijk haar ziekte. Ze wordt nu gezien als de ideale toekomstige koningin. Hoe is dat gebeurd? Daar zou ik best eens in willen duiken.’