Bart Nijman: 'Zorgwekkend, dat ons land de verantwoordelijkheid voor 7 oktober steeds meer bij Netanyahu neerlegt'

Zorgwekkend, de Ipsos-peiling over de verschuivende Nederlandse houding jegens Israël. De verantwoordelijkheid voor 7 oktober wordt allengs minder bij Hamas gelegd en steeds meer bij Netanyahu: zij worden nu ‘even vaak genoemd, terwijl daar aanvankelijk 23 procentpunt tussen zat’. Hoe verdrietig.

In oktober 2023 gaf 74 procent Hamas de schuld en zelfs toen al wees 51 procent naar Netanyahu, premier van het land dat zo’n twaalfhonderd afgemaakte en ruim tweehonderd naar Gaza ontvoerde burgers te verduren kreeg. In april 2025 delen ze met 59 procent de blaam voor deze terreur tegen onschuldigen gelijkwaardig, aldus oordeelt het Ipsos-panel.

Ook vindt 57 procent van de ondervraagden de militaire acties van Israël om hun eigen gijzelaars te bevrijden buitenproportioneel. Een op de twintig respondenten vulde bij een open vraag bovendien ‘spontaan’ in dat Israël genocide pleegt – een volstrekt waanzinnige claim die met geen enkel meetbaar feit is te onderbouwen.

Het verbaast me nochtans niet. TikTok en Instagram worden overspoeld door Palestijnse propaganda en bijna alle kranten (behalve De Telegraaf) citeren enkel het narratief van anti-Israëlische ngo’s en pro-Palestijnse organisaties. Ook de talkshows vullen zich al anderhalf jaar met eenzijdige verontwaardiging over het handelen van Israël en je kunt NPO Radio 1 niet aanzetten of het woord ‘genocide’ valt. Zelfs Johan Derksen vindt dat ‘de Joden het er wel een beetje zelf naar gemaakt hebben’. Als je de leugen maar lang genoeg herhaalt, zei een Duitse propagandameister medio vorige eeuw, wordt het vanzelf de waarheid.

Beklemmend is het wel. Berichten over hoe christelijke lezingen voor Israël van Zaltbommel tot Zoutelande worden belaagd door vandalistische en gewelddadige meutes halen nauwelijks het nieuws, aandacht hiervoor verhoogt het risico op méér agressie. Steun aan Israël wordt doorlopend verdacht gemaakt, zelfs via de NPO. Ook dat heeft effect. Jezelf openlijk affiliëren met de Israëlische positie kan leiden tot sociale uitsluiting, maar dus ook tot fysieke repercussies.

De meeste mensen hebben daar geen trek in. Ook dat is niet raar. Uiteindelijk blijft de Gaza-oorlog voor het overgrote deel van Nederland een historisch religieus conflict over grondgebied waar ze part noch deel aan hebben, in een zanderig gebied ver weg van hun Dorpsstraat.

Wat echter al anderhalf jaar volstrekt onbegrijpelijk is, is hoe steeds meer mensen kunnen zwichten voor het narratief van de nietsontziende bloeddorst van een Palestijnse bevolking die dansend, juichend en op ontvoerde Joden spugend de jihadisten die op 7 oktober Israël waren binnengedrongen, terug thuis verwelkomde.

Mededogen met het door Hamas onderdrukte Palestijnse volk is echt iets anders dan een apologetische houding over antisemitisme dat zo virulent is, dat de aanblik van verminkte en verkrachte Joden een heel volk in vervoering kan brengen. Maar ook in de wrokkige welvaartsverveling van Nederland wint deze wrede woede dus terrein. Hoe zelfdestructief.