Bart Nijman: 'De zorgvuldig voorbereide en secuur gerichte aanvallen van Israël op Iran geven mij een gevoel van hoop'

Terwijl westerse mogendheden halfslachtig om de-escalatie smeken, met in hun kielzog onze altijd lafjes kat-uit-de-boom-kijkende vaderlandse kabinetskliek, geven de zorgvuldig voorbereide en secuur gerichte aanvallen van Israël op Iran mij een heel ander gevoel: hoop.

Al meermaals sinds de horreur van 7 oktober 2023 heeft de diep getroffen Joodse staat me verrast, verheugd en een gevoel van goede moed gebracht door hun publieke weerbaarheid, sluwe strategieën en de intense vastberadenheid om hun eigen veiligheid te garanderen.
Want wat een kracht steeg er op uit de lotsverbondenheid in rouw na 7 oktober, uit de onvoorstelbare pieper-operatie tegen Hezbollah en nu weer uit de beelden van brutale Israëlische straaljagers die ongehinderd boven Teheran hun doelen uitzoeken terwijl Netanyahu de Iraniërs op tv aanmoedigt om hun eigen vrijheid terug te pakken van het vernederende en mensenhatende moellah-regime.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Iraanse schrijver Keyvan Shahbazi zei bij de NPO dat we Israël op onze blote knieën moeten danken voor de aanvallen op Iran, want zij halen voor ons de kolen uit het vuur. Zulke strijdbaarheid kom je verder nauwelijks tegen in Nederland. Wel moesten we weer aanzien hoe de weke maar volgevreten onderbuik van het veilige linkse sentiment zich in rode uniformpjes hees en zingend, dansend en Jodenhaat scanderend het zwakke pleit van de islamitische barbarij in het Midden-Oosten stond te vieren, zij aan zij met Hamas-verheerlijkers en Iraanse regime-aanhangers.

De capitulatie van de westerse Verlichting lag besloten in de veel te breed lachende SP-fractie, de zelfingenomen selfies van Jan Paternotte en de toch nog iets te strak om de pens gespannen rode polo van Frans Timmermans, de onvermijdelijke hopman van deze optocht van onmacht.

Waarom lijken sommigen toch zo graag te willen dat het Westen verliest?

NRC kwam met een klaagverhaal over schendingen van het internationaal recht, alsof dat niet een papieren werkelijkheid is die sneuvelt bij het eerste vuurcontact. Of neem Thomas Erdbrink, die op televisie beweerde dat er geen directe dreiging van Iraanse kernwapens bestaat en - fel wijsvingertje in de aanslag - deze escalatie dus de schuld is van Israël.

Zo’n zelfde wijsvingertje wees ook belerend omhoog bij de gesluierde nieuwslezeres van de Iraanse staatsomroep, een boze pinguïn die live op televisie was op het moment dat Israël de zender uit de lucht bombardeerde. Het vingertje verdween in een schitterende chaos van zwarte rook in een verpulverd decor.

Het was lang geleden dat beelden van een staatsomroep me van hoop vervulden, en Israël zat erachter. ‘Nu de studio van Buitenhof,’ mompelde ik onwillekeurig.

Israël is aan het winnen. In de Gazastrook, in Libanon en nu ook in Iran. Om vergeving vragend dat ik dit zo optimistisch kan verwoorden vanuit een veilige haven terwijl in Tel Aviv het luchtalarm loeit, maar: hopelijk is deze hoop besmettelijk.