Bart Nijman: 'In Nederland is de grootste 'daddy' degene die het makkelijkste kruipt'

Mark Rutte noemde Donald Trump hardop ‘daddy’ tijdens de NAVO-top. Weliswaar niet met grote gulzige ogen, als een jong pornosterretje dat zich verlustigt aan een oudere man, maar in de nuancerende context van een anekdote waarin pappie tussenbeide moest komen bij vechtende kinderen Iran en Israël. Maar de meme value van het woord ‘daddy’ laat zich raden.

Het officiële Witte Huis-kanaal op X, sinds de herintreding van Trump een fantastisch trol- en meme-account, monteerde prompt een muziekje met de tekst ‘Daddy’s Home’ onder beelden van de NAVO-top alsof het een vakantievideo van een weekje Ibiza was. 

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Tijdens die vakantie was de secretaris-generaal van de NAVO een lakei van de Amerikaanse president, die hem de hele tijd rozenblaadjes voor de voeten strooide, zoete complimentjes in zijn oor fluisterde en zelfs een bedje voor hem spreidde in een koninklijk paleis.

Velen prijzen de vloeibaarheid waarmee Rutte zijn rol vervult want als SecGen van de NAVO ben je immers een oliemannetje voor de geopolitieke verhoudingen, geen zonnekoning die de lakens uitdeelt. En Trumps Amerika moet aan boord gehouden worden, want zonder de VS is er überhaupt geen NAVO.

Toch was het moeilijk om naar te kijken. De hele NAVO-top werd een soort hate watch omdat je gedwongen bent het circus te bezien door de lens van juichaapjes-media. Nederland kan zo schaamteloos trots zijn op het zelfbedrog dat we er toe doen omdat mannen in pak een keertje komen vergaderen in de polder. De pers spiegelt deze mentaliteit, die het midden houdt tussen een typisch Nederlands smaakje van narcisme en een net zo Hollands gebrek aan karakter.

Het is de dominee en de koopman die in dezelfde gedaante zijn opgegaan en in de afgelopen week zagen we beide gezichten op het toneel. Het ene moment stijgt de arrogantie ons naar het hoofd en pretenderen we dat Nederland de navel van de wereld is. Dat is het gezicht van Frans Timmermans, die op een podium in Nieuwegein de Joodse leden van de PvdA offerde aan een schijn van inspraak in het Midden-Oosten. 

De andere wang is Mark Rutte, die onderdanigheid kan acteren met een smekende oogopslag en een hartelijk kruiperig ‘na u, mijnheer’. Bij Timmermans valt het op dat hij vooral zichzelf aanprijst. Rutte heeft daarentegen toch meer passie voor z’n functie dan voor zijn eigen persoonlijkheid. Frenske wil te graag. Steeds als hij ‘houd elkaar vast’ zegt, klinkt het alsof hij om een knuffel voor zichzelf smeekt.

Rutte beheerst de kunst van de onverschilligheid. Nederlanders misgunnen – in al hun arrogantie – een ander zijn arrogantie. Slimme slijmbal Rutte kan op sympathie rekenen waar Timmermans zich altijd het laatstgekozen kindje bij de gym blijft voelen. In Nederland is de grootste daddy degene die het makkelijkste kruipt.