/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F07%2FhWnoNEXmM4FGaf1751634422.webp)
Defqon.1 Weekend Festival, het mekka van de hardere stijlen, was onlangs weer het epicentrum van de wereld voor liefhebbers van hardstyle, hardcore en alles daartussenin. Op de GOLD stage, gereserveerd voor de grondleggers van de scene, stond een man die de blauwdruk van de hardcore mede vormgaf: DJ Gizmo. Als lid van het iconische Dreamteam vertegenwoordigde hij een stuk pure, onversneden gabberhistorie.
“Defqon.1 is nog steeds het grootste festival ter wereld op dit gebied,” vertelt Gizmo met een onmiskenbare trots in zijn stem. “Dat blijft ook zo. Het draait als een malle. Mensen komen echt van over de hele wereld. Ik heb ze allemaal gezien: uit Chili, Colombia, China, Rusland... Echt gekkenhuis. Het is zo groot, als je echt alles wilt zien, heb je meerdere dagen nodig. Vandaar dat mensen vier dagen blijven.”
Cross-over van oldschool en early
Gizmo stond op vrijdag op de GOLD stage, de plek voor onder meer oldschool en early hardcore. Een kolfje naar zijn hand. “Denk aan Rave The City, Parkzicht, tracks rond de 150-160 BPM. Echt die cross-over tussen oldschool en early. Ik draaide ook oude tracks die opnieuw gemasterd zijn, veel classics.”

Natuurlijk mocht zijn eigen favoriete plaat niet ontbreken. “Dat is The End of the Beginning,” zegt hij. “Die is keihard, instrumentaal. Het is een mix van rauwe gabber en het geluid van Rave The City, met invloeden van acid. Ik was gek op de Roland TB-303, waar dat geluid uit kwam.”
‘Het achtervolgt me’
De liefde voor die apparatuur brengt ook een donkere herinnering boven. Een periode waarin zijn leven niet bestond uit juichende menigtes, maar uit schulden en verslaving. “Ik had vroeger het hele arsenaal van Roland, maar ben alles kwijtgeraakt door schulden, de belasting, en omdat ik te hard heb geleefd. Ik ben gok- en drugsverslaafd geweest. Daar schaam ik me niet voor, maar het achtervolgt me wel.”
‘Pure overwinning’
Hoe het voelde om daar, na alles wat er gebeurd is, weer te staan? Gizmo is even stil, en zegt dan, met een mengeling van rauwe eerlijkheid en trots: “Kijk, als ik op dat podium sta en ik zie die zee van mensen, dan is dat een pure overwinning. Ik denk dan terug aan de tijd dat ik alles kwijt was. M’n platen, m’n gear, de Roland-bakkies waar ik zo gek op was… alles weg door die kloteverslavingen. Als je dan jaren later op Defqon.1 staat en duizenden mensen compleet uit hun dak ziet gaan, dan voel ik echt: dit is mijn redding geweest.
Zonder de muziek en die mensen was ik er misschien niet meer geweest. Elke kick is een middelvinger naar die donkere tijd. Het is niet zomaar een setje draaien, man. Het is laten zien dat je terug kunt vechten. Dat podium, die energie van het publiek… dat is voor mij het bewijs dat ik er nog toe doe. Dat houdt me op de been.”