Leon Verdonschot: 'Wie snapt er niet dat de burgers van DE VEGETARISCHE SLAGER niet van vlees zijn?'

Beste CDA-Europarlementariërs,

We kennen ze inmiddels allemaal.

Is Suzan Vega niet van mensenvlees?

Zit er een vink in een slavink?

Beer in een berenhap?

Wapengeweld in een frietje oorlog?

Kaas in pindakaas?

Is een paasei een ei? 

Het zijn allemaal flauwe vragen met inmiddels een baard, maar de vragen zijn niet flauwer en de baard is niet langer dan de werkelijkheid krankzinnig. Afgelopen week ging het Europese  Parlement alsnog akkoord met een oud voorstel: dat om termen als ‘burger’ en ‘worst’ op plantaardige vleesvervangers te verbieden. Want verwarrend. 

Verwarrend voor wie? Wie snapt niet dat een verpakking van een burger met daarop in (vegetarische) koeien van letters de merknaam DE VEGETARISCHE SLAGER én levensgroot het V-logo van ‘vegetarisch’ én het woord ‘vegan’ niét van vlees is gemaakt? Wie begrijpt niet dat de PLANTAARDIGE BURGER van Vivera plantaardig is? Leest iemand alleen ‘aardig’, denkt dan ‘sympathiek’ en schrikt zich eenmaal thuis boven zijn fornuis helemaal te pletter? 

Nee. Zulke mensen bestaan niet of nauwelijks, blijkt ook uit de onderzoeken die de afgelopen jaren zijn gedaan naar het effect van deze ‘verwarring’. Deze mensen en deze verwarring worden verzonnen door partijen die álles betutteling noemen, behalve deze betutteling. Christendemocraten als u bijvoorbeeld, de partij van Henri Bontenbal, die zo graag vertelt dat hij niet vliegt voor het milieu, maar wiens Europese broeders en zusters met dit onzalige voorstel kwamen, een voorstel dat rechtstreeks uit de koker van de vleeslobby komt. 

Het lijkt een flauw pesterijtje, een woordspel, maar het is veel meer dan dat. Het is een zeer doelbewuste actie om de – voor het milieu en het dierenwelzijn hard benodigde – omschakeling naar meer plantaardige dan dierlijke consumptie te dwarsbomen. Zoals wel vaker, geeft de taal aan wie zich de eigenaar van een onderwerp mag noemen. En in dit geval gaat het over de toekomst van ons voedsel, en claimt de oude gevestigde orde van het agro-cultureel complex en de vleeslobby die toekomst, met hulp van hun vazallen in het Europese Parlement. 

Natuurlijk zijn dit allemaal stuiptrekkingen van een wankelend systeem in paniek omdat de opvattingen over ons voedsel (gelukkig) veranderen, maar het zijn wel stuiptrekkingen die partijen die wél nadenken over duurzaamheid en dierenwelzijn op achterstand zetten. 

Er is nog hoop. De wet kan nog sneuvelen bij de Europese Commissie, of bij de landbouwministers. Hopelijk gebeurt dat. Maar in het slechtste geval zal duurzaamheid ze –  net als u – worst wezen.