James Worthy: ‘Ik ben op date met mijn overleden vader,’ zei ik'

Ik loop door de stad van mijn vader op oude schoenen van mijn vader. De regen komt hier niet met bakken, maar met hakken uit de hemel. De druppels stampen gaatjes in je schedel.

De schoenen zijn zo oud dat ze niet meer waterdicht zijn. Mijn tenen zijn aan het watertrappelen. De regen is een soort simpel broertje van de tijd: onafwendbaar, en het tikt.

Op de dagen dat ik niet meer weet hoe de handen van mijn vader voelden of hoe zijn haar over zijn oren viel, boek ik een ticket naar Liverpool. Dan loop ik daar door de regen en draag ik mijn natte kleding als een trouwpak. Zo blijf ik trouw aan het verleden.

Op de laatste foto waarop mijn vader nog niet ziek was, droeg hij deze schoenen. Het bruine leer is steeds donkerder aan het worden, als moedervlekken in de zon. Ze stonden hem beter dan ze mij staan, maar dat maakt vandaag niet uit. Dat ik een halve maat groter dan hij heb, maakt ook niet uit. Eigenlijk vind ik dat een zoon altijd kleinere schoenen zou moeten dragen dan zijn vader. Gewoon uit respect. Hoe kun je in iemands voetsporen lopen als je voeten groter zijn? Dan loop je over iemands voetsporen heen, en verdwijnen ze.

Maar dat is wat rouwen is: elke poging om trouw te blijven aan het verleden verandert het juist. Mijn voeten zijn te groot om in zijn voetsporen te treden, maar ik moet blijven lopen om hem te herinneren. Elke stap is een stap in de richting van vergetelheid. Om iemand te blijven herinneren, moeten we bewegen, maar elke beweging wist iets uit. We herscheppen het verleden door erdoorheen te leven.

In deze stad lijken alle mannen met grijs haar op mijn vader. In Liverpool wordt het haar van oude mensen bijna lichtgevend grijs. Het is alsof ze hun grijze haar dragen als een medaille die ze elke dag poetsen.

Mijn psycholoog vindt het mooi dat ik dit na meer dan vijf jaar nog steeds volhoud. Hij heeft nog nooit iemand gezien die zo trouw is aan zijn oorsprong. In onze gesprekken begint hij vaak over Kierkegaard of Heidegger, en dan zegt hij iets als: ‘Dit is een poging om echt te bestaan, om niet te vervreemden van wat wezenlijk is.’

Ik probeer er zo simpel mogelijk naar te kijken. Het is een viering van verbondenheid.

Ik probeer vooruit te kijken door in dialoog te blijven met dat wat onherroepelijk voorbij is.

Bij een bushalte staat een man die wel heel veel op hem lijkt. Ik ga naast hem staan en vraag aan de meneer hoe laat het is. De man lacht, wijst naar de regenwolken en zegt dat hij geen geld heeft voor een waterdicht horloge. Dan wijst hij naar mijn schoenen.

‘Waarom draag je van die nette schoenen?’

‘Ik ben op date met mijn overleden vader,’ zeg ik, voordat ik de straat oversteek.