James Worthy: 'Foto’s zijn voor altijd. De politiek is maar voor even'

In mijn gebruikelijke stembureau staat ook een fotohokje. Zo’n hokje waarin verliefde stelletjes verdwijnen om voor een paar euro liefdessouvenirs te maken die nog jarenlang in de boekenkast blijven staan. De rij voor het fotohokje is langer dan de rij voor de mensen die een stemkaart en een paspoort in de hand hebben. 

‘Dit is de rij voor het fotohokje,’ zegt een meisje in een broek die zo strak zit dat haar navel een paniekaanval heeft.

‘Dan ga ik in de andere rij staan. De niet-bestaande rij,’ zeg ik, terwijl ik langs haar loop. Haar vriendje lacht, kust haar, likt haar lippen met zijn tong en lacht dan nog een keer.

‘Je kunt beter ook in deze rij komen staan, hoor. Foto’s zijn voor altijd. De politiek is maar voor even. Het is een polonaise van vogelverschrikkers en sociaalgestoorde sekteleiders,’ zegt de jongen, die onnodig knap is. Hij ziet eruit als iemand die in spijkerbroekreclames speelt. Zo’n jongen op een motor die niet veel later op een pooltafel ligt te tongzoenen met het mooiste meisje van een Amerikaans dorpje. De dochter van de priester. Koop deze spijkerbroek! Ik koop er eentje in de grootste maat, maar mijn leven blijft gemiddeld en voorspelbaar.

‘Ik ga eerst even stemmen. Hoe zinloos het ook voelt. Het is een druppel op een gloeiende plaat in de slechtste snackbar van de hel, maar het is een druppel,’ zeg ik.

‘Maar op wie dan? Het zijn allemaal boeven en boevinnen. Het is Opsporing verzocht,’ zegt het meisje.

‘Ik ga stemmen op iemand die ooit naar Nederland vluchtte vanuit oorlogsgebied. Dat voelt als de juiste keuze. Er is zoveel wantrouwen en afgunst naar oorlogsvluchtelingen. Het is bizar. Mensen ontsnappen aan een vroegtijdig einde in een massagraf en worden hier afgeschilderd als zondagskinderen en bofkonten die alles gratis krijgen. Ik vind het krachtig dat iemand die zo vol haat wordt benaderd, alsnog probeert om dit land mooier en beter te maken,’ zeg ik.

‘Dat klinkt als een weggegooide stem. Het is wel mooi hoor, maar ook naïef. In feite stem je op een luis in de pels van de macht,’ zegt de jongen, die ongetwijfeld veel volgers heeft op Instagram.

Nadat ik gestemd heb, kijk ik naar het stelletje in het hokje. Onder het rode gordijn kan ik hun voeten zien. Vier gympen van Duitse makelij. Het flitsen van licht. Uit het hokje ontsnapt een kakafonie van gelach en gekus. Niet veel later staan ze buiten met twee strookjes foto’s. 

‘We hebben ook een kopie voor jou gemaakt,’ zegt het meisje.

Ik bedank ze en loop met een omweg naar huis. Op het strookje staan drie foto’s. Ze zijn allemaal even mooi en perfect. Ze hadden drie kansen op een voltreffer en slaagden drie keer.

In Nederland wonen meer dan 13 miljoen stemgerechtigden. We hebben meer dan 13 miljoen keer kans op een voltreffer. 

Lach maar naar het vogeltje.