'Het is schrijnend en onrechtvaardig hoe Nederland met kinderen van migranten om gaat'

BNN-blijerd Tim Hofman is een burgerinitiatief begonnen voor een kinderpardon. In de Haagse politieke werkelijkheid is die kwestie al jaren een cynisch uitruilproduct voor onderhandelingen en formaties, in werkelijkheid al even lang een steeds terugkerend tranentrekkend theater van menselijk leed dat naar groot onrecht riekt.

Volwassen mensen maken fouten. Volwassen mensen arriveren op oneigenlijke gronden in Nederland. Volwassen mensen liegen, acteren en procederen om hun permanente verblijfsstatus te verwerven.

Kinderen maken geen fouten – althans niet zúlke fouten. Kinderen liegen niet tegen immigratie-ambtenaren, kinderen acteren geen angst voor vervolging in eigen land en kinderen procederen niet eindeloos tegen uitzetting in meestal kansloze zaken met uiterst onwaarschijnlijke winkansen.

Kinderen zijn wel de dupe van die onwaarachtige acties van hun ouders en de trage, te ver uitgerekte procedures van het Nederlandse asielrechtsysteem. En zo horen we steeds vaker de schrijnende verhalen van kinderen die hier geboren zijn, of al vanaf zeer jonge leeftijd in Nederland verblijven, die hier de taal spreken, naar school gaan en Nederlandse speelkameraadjes hebben. Die het land van herkomst van hun ouders alleen uit fotoboeken kennen. En toch daar naar toe moeten.

Lily’s en Howicks volgen elkaar in hoog tempo op en het is schrijnend en onrechtvaardig dat Nederland zo met kinderen om gaat. Kinderen die hier grootse kansen hebben en geen andere wereld kennen dan die van de speeltuintjes op hun postzegel van dit polderlandje.

Je zou toch denken dat er zelfs in deze migratievermoeide tijden nog voldoende mensen moeten zijn die zich tegen deze deportaties keren, en zich voor het recht op de onschuld van een kind opwerpen. Persoonlijk gun ik het vooral dat verzuurde smaldeel van migratiehaters niet dat ze uitgezette kinderen als trofee voor hun eigen rancune tegen opengrenzenpleiters kunnen gebruiken. Zo cynisch hoort dit land niet te zijn.

Maar die ouders dan, die logen, acteerden of zinloos procedeerden? Pech gehad – voor ons. Die mogen dan ook blijven. Ouders en kinderen scheid je niet van elkaar. Dat is de kleine prijs die wij betalen om hun kinderen de kans te gunnen het beste van zichzelf te maken, in een land dat zo vaak claimt de medemenselijkheid op waardige en rechtvaardige gronden te beschermen.

De politiek heeft een pokerkaart gemaakt van het kinderpardon. Dan moeten de burgers het zelf maar weer regelen. Een referendum hebben we niet meer, maar een stem nog wel. Teken voor dat burgerinitiatief op www.eige-land.nl.