'Incestueuze zooi'

De mediawereld wordt beheerst door nepotisme - voortrekkerij van familie en vrienden - en daardoor komen mensen zonder netwerk in de branche nooit aan bod in Hillywood. En dat is een schande en oneerlijk. Zegt - losjes samengevat - Madeleijn van den Nieuwenhuizen, tot voor kort columniste bij NRC en zelf telg van een middenklassegezin uit een provinciaal stadje, zonder familiebanden met de media-, cultuur- en universitaire sector, in een vinnige afscheidscolumn.

Zij weet dit zo precies, omdat ze vroeger samen met een goede vriendin een lijst bijhield van de (bloed)banden tussen vele, vele media-coryfeeën en hun gebroed, ze complete familie-imperia blootlegde en zelfs verwanten betrapte die een verschillende achternaam gebruikten, de schoften, en op die manier trachtten de schijn van nepotisme te vermijden. Maar de lijst loog niet en legde onwrikbaar vast: het was één incestueuze zooi in medialand.

En of het al niet erg genoeg was dat een handjevol genetische geluksvogels en hun kuikens zich meester hadden gemaakt van de mooiste baantjes en meeste centjes, hield iedere nepo-baby (‘geholpen’ afstammeling van een beroemdheid of influencer) ook nog eens een stoeltje bezet dat anders een gewone man of vrouw had kunnen toevallen. Iemand die misschien ook had kunnen zorgen voor wat diversiteit of anders toch een nieuw geluid. Het werd tijd dat de zaak eens stevig aan de kaak werd gesteld! Aldus het betoog van Madeleijn.

Confession time: ik ben ook een nepo-baby.

Weliswaar een tikje tegen wil en dank, maar het valt niet te ontkennen dat mijn vader ooit met de pet in de hand naar een prominente collega is gestapt en een stage voor me heeft geritseld als junior-eindredacteur bij een legendarisch vrouwenweekblad. Hij deed dat trouwens met frisse tegenzin, want hij was er beslist niet blij mee dat ik na drie jaar schoolzuipen stuurloos en zonder diploma weer bij hem voor de deur stond, en had me gratis aan een mensenhandelaar meegegeven, mocht die op dat moment hebben aangeklopt. Maar mijn moeder - God zegene haar liefdevolle hart - vond dat zielig en zo bezorgde mijn vader mij dat prutbaantje en begon toch nog onverwacht een schitterende, nou ja, támelijk geslaagde loopbaan, waarvan je hier nog steeds de vruchten leest.

Ik wil maar zeggen: Ik ben het wel een beetje eens met Madeleijn. Als nepo-baby krijg je een kontje, een oneerlijke start en een gratis plekje in de stoelendans. Maar meestal ook niet meer dan dat. Je moet óók meestal twee keer zo hard werken als een ander om je te bewijzen en dan nóg word je al die tijd je pater familias nagedragen. Je hoort mij niet klagen hoor, maar ik ga mijn kinderen niet aan een job in het tijdschrift-wezen helpen. Het betaalt nog eens beroerd ook.