'Jort Kelder, Maxim Hartman, Patty Brard, Charles Manson: wat een losers'

— Pas op: satire! Elke week fileert de onderschatte Vlaamse schrijver Herman Brusselmans een overschat persoon uit de wereldgeschiedenis. ‘Een stilistische oefening in iemand uitschelden’, zoals hij het zelf noemt. Dat kun je grappig vinden, of niet. —

Weet je wie ik niet kan uitstaan? Je zal zeggen: Jort Kelder, Maxim Hartman en Patty Brard, en oké, die kan ik inderdaad niet uitstaan omdat het stuitende losers zijn, maar waar ik werkelijk de pest aan heb, dat zijn moordenaars. Typetjes als Attila de Hun, Hitler, Stalin, de Son of Sam, Marc Dutroux en hun gelijken, smerige psychopaten wier moeder beter abortus had gepleegd door met een jachtgeweer, toen de vrucht in haar pens drie weken oud was, los door haar onderlijf te schieten.

Ook zo’n reptiel was Charles Manson. Hij werd geboren in Cincinnati op 12 november 1934, als zoon van Jack Manson, die rode bloedlichaampjes opkocht om ze door te verkopen aan leukemiepatiënten, en Rosalyn Manson-Tupson, de secretaresse van een voddenkoopman met één oog en met de neiging om iedere secretaresse in z’n buurt te verkrachten. Al vanaf z’n dertiende begon Manson maanden en jaren in de gevangenis door te brengen, na diefstallen, overvallen, vervalsingen van cheques, gewelddaden en het vingeren van pluimvee.

Toen hij op een keer een tijdje vrij man was, stichtte hij The Family, waarbij hij, zo paranoïde en krankzinnig als een blikken pot, een stelletje mesjogge marginalen rond zich verzamelde, die hij wijsmaakte dat ten eerste de wereld zou vergaan en ten tweede, eer die kutwereld zou vergaan, de zwarten de macht zouden overnemen. Dus zette hij enkele van z’n volgelingen aan tot het vermoorden van een aantal mensen en die slachtingen in de schoenen van zwarten te schuiven, opdat er een rassenoorlog zou uitbreken.

Een van de met messen doorboorde onschuldigen was de hoogzwangere Sharon Tate, de vrouw van regisseur Roman Polanski. In de woningen waar de moorden werden uitgevoerd, schreven de gekken Helter Skelter en Piggies op de muren, verwijzend naar twee songs van The Beatles, door wie Manson geobsedeerd was. Hij had al z’n hele leven zelf hits willen schrijven en performen, had natuurlijk geen greintje talent, en ook dit zorgde ervoor dat z’n aangeboren waanzin nog meer werd aangewakkerd.

The Family werd opgerold, helaas werd de doodstraf van Manson omgezet in levenslang, en in de gevangenis ging de gekte door en liet hij een swastika tussen z’n ogen tatoeëren en ontving hij zestigduizend brieven per jaar van zogenaamde bewonderaars, die met z’n allen, onder leiding van Manson, een nieuwe Family wilden opstarten. Manson kreeg talloze huwelijksaanzoeken, vrouwen stuurden hem hun schaamhaar, hun teennagels en hun fecaliën, die Manson dan opat, gedrenkt in een saus van z’n eigen urine. Die klootzak werd nog 82 jaar oud ook, en prijs de Heer dat hij crepeerde, maar misprijs de Heer omdat er altijd Charles Mansons zullen bestaan.