'Iedereen voelt zich ontzettend niet gezien en verschrikkelijk onbegrepen'

Iedereen voelt zich ontzettend niet gezien en verschrikkelijk onbegrepen. De een is nog verongelijkter dan de ander. We zijn bang dat we niet gehoord worden, dus schreeuwen we. ‘Stinkhoer’ naar een anti-Zwarte Pieter, bijvoorbeeld. Of iets met ‘geneukt worden’ over de 16-jarige klimaatactiviste Greta Thunberg. Of we rijden een paar bussen klem op een snelweg in Friesland of ploegen met de trekker wat dranghekken op het Malieveld omver.

Een rooie waas voor de ogen. Zo door het dolle heen vanwege het vermeende genegeerd worden, dat de – vaak gegronde – zorgen waarvoor de aandacht wordt opgeëist, zonder enig steekhoudend argument of zinnig idee voor een oplossing in het gezicht worden geblaft van eenieder die een gezicht heeft om in te blaffen.

In de muziekwereld heb je een fenomeen dat de ‘Loudness War’ wordt genoemd. Met het idee ‘luid springt er tussenuit’ wordt muziek steeds harder gemixt. Kan je liedje zich niet op creatief vlak van de andere liedjes op de radio onderscheiden, dan in ieder geval in lomp volume.

‘Dan zet de dj het plaatje toch gewoon wat zachter?’ zou je denken. Nee, het is ’m juist dat de zachte stukjes in de muziek – een couplet met fluisterzang, een akoestisch gitaarpingeltje – nu net zo hard klinken als de luidere stukken – een bombastisch meezingrefrein met scheurgitaar en boem-tak-ba-doem-boem-tak-drums.

De hele dynamiek is eruit geslagen. Wordt de muziek daar beter van? Nee, natuurlijk niet, maar wat heb je aan een beter klinkend liedje als het overschreeuwd wordt door de chansons die er in de Spotify-playlist voor en achter komen? Geen ene reet, dus oppompen die deun.

Hetzelfde met om het even welk debat, op straat, online of in de Tweede Kamer: wat heeft nuance aanbrengen voor zin als kort-door-de-bocht makkelijker roept? Als gecompliceerde feiten toch overschreeuwd worden door eenvoudige leugens?

Rechts is al wat langer bedreven in het zoveel mogelijk decibellen produceren, maar de laatste jaren beginnen ze op links ook met regelmaat luider en luider te tetteren. Harder en harder tegen elkaar in, tot we allemaal doof zijn voor de kleine subtiliteiten die de grote verschillen kunnen maken.

Wat wel geinig is, is dat op van die oude 7”-vinyl-singeltjes waarop het liedje zo hard mogelijk gemixt staat, de groeven relatief breed zijn. Want hoe verder de naald uitslaat, hoe harder de muziek. Het logische gevolg hiervan is dat het niet bepaald slijtvaste vinyl tussen de groeven heel dun is. Zodoende zijn deze toenmalige winnaars van de Loudness War in no time grijs gedraaid. Laat dat een waarschuwing zijn voor de blaffers.