‘Ik ben in maanden niet zo hoopvol geweest dat de wereld zoals we die kenden terugkomt’

Er is hoop. Als er iets is dat me in de afgelopen weken duidelijk wordt hier in de Verenigde Staten, is het wel dat we terug richting ‘normaal’ bewegen. Hoe absurd het normaal in dit krankzinnige land dan ook was.

Intussen heeft meer dan een derde van de Amerikaanse bevolking zeker één prik gehad. En dat komt omdat de regering onder Trump voornamelijk had ingezet op de vaccins van Pfizer en Moderna. Het was een gok, maar achteraf bezien de juiste gok. Waar het Europese vaccinatieprogramma vertraging oploopt door bijwerkingen, zien we hier dagen waarin bijna vijf miljoen prikken worden gezet. Het dagelijkse aantal coronadoden begint af te nemen, de ziekenhuizen krijgen meer ademruimte.

En het verschil in het dagelijkse leven is echt merkbaar. Afgelopen weekend wandelde ik met Amerikaanse vrienden door de Grand Canyon en voor het eerst sinds maanden was het geen geklungel met mondkapjes en ongemakkelijk gedoe waarbij je eigenlijk dicht bij elkaar wilt zijn terwijl je toch probeert afstand te houden. Niet omdat zij niet in het virus geloven – vanwege een recent genezen kankergeval in de vriendengroep nemen ze het zeer serieus – maar omdat iedereen intussen is gevaccineerd.

Ook al vreesde ik dat de wereld nooit meer normaal zou worden, na alle berichten over het blijvend gebruik van mondkapjes en blijvend afstand houden, was het opeens weer zoals vroeger. Iemand dronk per ongeluk uit het verkeerde blikje bier en niemand schoot in de stress. Aan het eind van het weekend was het omhelzen en even gearmd staan voor de groepsfoto. Je zou zelfs zo vergeten dat het virus bestond. Ik ben in maanden niet zo hoopvol geweest dat de wereld zoals we die kenden terugkomt.

Gaat dan heel Amerika richting normaal? Nee, in Californië zijn ze nog altijd even getikt als altijd. Daar word je zelfs op een vrijwel verlaten strand nog steeds geacht een mondkapje te dragen. Als je dat niet doet, kijkt die enkele voorbijganger je woedend aan. En nu overdrijf ik niet. In Californië zijn ze altijd geneigd er een schepje bovenop te doen, wat in tijden van pandemie betekent dat de staat al zo’n beetje een jaar lang hermetisch gesloten is – zelfs de toiletten op tankstations zijn dicht, en ik kan je vertellen dat dat echt niet praktisch is voor reizende journalisten.

Maar deze column ging over hoop. Ook al lijkt het momenteel allemaal uitzichtloos in Nederland, waar onder leiding van De Jonge en co. niet altijd de verstandigste besluiten zijn genomen, is het nu een kwestie van geduld. Nederland loopt immers in praktisch alles achter Amerika aan. Dus ook de terugkeer naar het normale leven zal vanuit vanuit de States komen overwaaien.