De zelfmoordbrug waar honden massaal vanaf springen

Enkele maanden geleden reisde Tom Ingram uit het Engelse Portsmouth noordwaarts, naar de oevers van Loch Ness. Met een klein groepje mede-toeristen stapte hij op een rondvaartboot. Gewoon, om het wonderschone meer en de omringende hooglanden te bewonderen. En ja, natuurlijk ook wel om, heel misschien, een hoopvolle glimp op te vangen van Nessie, het mythische monster dat al miljoenen jaren op grote diepte van het Schotse meer zou ronddwalen.

Als Ingram tijdens de tour eventjes een kijkje neemt op de zoekende sonar van de boot, kan hij zijn ogen amper geloven: een ‘opvallend grote verschijning’ van maar liefst tien meter lang, op een diepte van zo’n 125 meter, verschijnt op de radar. De Engelsman vermoedt dat de excursieleiding een grap met hem uithaalt, maar neemt toch maar het zekere voor het onzekere. Snel grijpt Ingram naar zijn telefoon, filmt het fenomeen en deelt zijn once in a lifetime-ervaring op Instagram.

In de dagen die volgen struikelen sonar-experts over het ‘opvallende’ en ‘interessante’ filmpje van de Britse toerist. De beelden worden zelfs als plausibel bestempeld door de – ietwat provisorisch ogende – website van het Official Loch Ness Monster Sightings Register. Daarmee levert Ingram alweer de derde waarneming af van ’s werelds bekendste ‘vis’ in 2022, en de 1140ste observatie sinds de oprichting van dit ‘onafhankelijke onderzoekscentrum’. Wat Ingram vooral doet, is zijn steentje bijdragen aan een geoliede toerismemachine, goed voor een slordige miljoen bezoekers en tientallen miljoenen euro’s voor de lokale economie op jaarbasis.

Spookbrug

Bij de Schotten zelf hoef je allang niet meer aan te komen zetten met sterke verhalen over vissen met lange nekken, sonarwaarnemingen en hoopvolle gelukszoekers. ‘Nessie? Aye, fuckin’ pish!’ Het is een veelgehoorde reactie onder de nuchtere locals.

Hoe anders ligt dat met Overtoun Bridge, het minder bekende mysterie van Schotland. De bewoners rondom deze Victoriaanse brug, verstopt in de bossen ten noorden van Glasgow, spreken van de ‘dog suicide bridge’. De reden laat zich raden: al sinds de jaren vijftig springen hier talloze honden vanaf. Velen overleefden de lange val in de metersdiepe afgrond niet. Een vervloekte spookbrug, of het zoveelste broodjeaapverhaal uit de Schotse Hooglanden?

Voor het antwoord lopen wij een rondje door Dumbarton, het dichtstbijzijnde plaatsje van de beruchte hondenzelfmoordbrug. ‘O ja, zeker! Die kennen wij wel,’ antwoordt de eerste de beste wandelaar. De man op leeftijd heet Paul. Aan zijn voeten kwispelt Rury, zijn Tibetaanse spaniël, hevig met zijn staart. ‘Overtoun is een prachtig gebied. De brug is fenomenaal. Pal ernaast staat ook nog eens een mooi kasteel. Fijn wandelen daar. De meeste inwoners van Dumbarton komen er graag. Hondeneigenaren iets minder.’

De Schot lacht, maar herpakt zich snel. ‘Ik laat Rury daar geregeld uit, maar als we de brug naderen, doe ik hem altijd, maar dan ook altijd aan het lijntje. Waarom zou je het lot willen tarten?’ Paul kent geen persoonlijke horrorverhalen, zegt hij. ‘Rury is gelukkig te klein om over die hoge richel heen te springen. Dat zie ik hem niet zo snel doen. Anders zou ik die brug mijden als de pest. Veel mensen in Dumbarton hebben wel nare verhalen over wat daar allemaal is gebeurd.’

Een verklaring kan Paul ons niet geven. ‘Het speelt al vele tientallen jaren, maar ze zijn er nog steeds niet achter waardoor al die honden zichzelf van de brug afsmijten. Bizar toch? Ik ben niet zo van het spirituele, maar die plek heeft echt wel iets spookachtigs. Het gebouw naast de brug was lange tijd een opvangplek voor vrouwen in nood, meen ik. Gaan jullie er straks naartoe? Jullie hebben toch geen hond meegenomen, hoop ik? Er zijn trouwens nog geen mensen vanaf gesprongen, dus jullie zijn wel veilig.’

Aan de overkant struint een vrouw van middelbare leeftijd met haar moeder en haar bordercollie door de winkelstraat. ‘Absoluut, die verhalen zijn 100 procent waar,’ onderbreekt zij onze introductie direct, zodra wij de naam van de brug noemen. ‘Ik heb het met eigen ogen zien gebeuren.’

Hup, de diepte in

De vrouw stelt zich voor als Shauna en vervolgt haar getuigenis. ‘Twee jaar geleden liep ik over de brug met mijn tweelingzus. Zij had haar hond Max meegenomen en liet hem er los rondlopen. Vanuit het niets rende hij naar een van die inhammetjes in de brug, sprong erbovenop en dook zo hup, de diepte in. Zonder enige twijfel. Het gebeurde allemaal heel snel. We snapten er werkelijk niets van. Max is helemaal geen nieuwsgierige hond.’ Shauna valt weer even stil als ze het moment terughaalt. Na een korte pauze vervolgt ze: ‘Max viel meters naar beneden, maar godzijdank overleefde hij de val. Hij belandde in een zachte struik. Hij mankeerde helemaal niets, zelfs geen botbreukje. Wij hebben echt geluk gehad. Veel honden overleefden het niet.’

Shauna is zich ‘rot geschrokken’, maar wandelt nog geregeld bij Overtoun Bridge. ‘Het is een prachtig wandelgebied. Maar na die dag gaat Mika altijd aan het lijntje.’ Net als het halve dorp – en de rest van Schotland – zit Shauna met de handen in het haar. ‘Vertel jij mij maar hoe dit heeft kunnen gebeuren! Ik hoorde eens een theorie over een hele sterke geur die vanonder de brug vandaan zou komen, waardoor langslopende honden helemaal wild worden en hen zonder twijfel eropaf laat springen. De geur van nertsen of eekhoorns, meen ik. Later bleek dat toch niet de oorzaak te zijn.’

Shauna, haar moeder en Mika wandelen verder.

Nog geen tien seconden later halen zij ons alweer aan. ‘Ik weet niet of je er nog iets aan hebt, maar twee jaar geleden hoorde ik nog een vreemd verhaal. Over de White Lady of Overtoun. Een soort boze geest die bij de brug zou ronddwalen. Iedere keer als zij riep, moest er weer een hond worden geofferd. Nou ja, succes verder met jullie artikel.’ ‘Bullshit.’ Een studente naast de ingang van het winkelcentrum kan haar lach niet verbergen. ‘Al die brugverhalen en honden die er zogenaamd doodgingen, ik zou er niets van slikken.’ Het meisje met zwarte, lange haren en een AC/DCshirtje neemt een trekje van haar sigaret. Aan haar zijde ligt haar zwarte Bostonterriër wat uit te rusten. Ik vertel haar het verhaal van Shauna en haar tweelingzus. ‘Pfff, wat een onzin,’ houdt de jonge Schotse stug vol. ‘Ik heb die verhalen al zo vaak gehoord. Regelmatig verschijnen die weer in de lokale krant. Hier in Dumbarton geloven opvallend veel mensen in al die spookverhalen. Nou, ik dus niet. Ik kom er ook weleens en mijn hond heeft daar nog nooit iets geks gedaan. En al zouden er honden gesprongen zijn, dan komt het gewoon door een sterke lucht onderaan de brug, of zo.’ ‘Een hondenzelfmoordbrug? Overtoun? Daar weet ik niks van, maar van die brug is in de jaren negentig wel een baby af gegooid.’ Een oude, ietwat verwarde local heeft zo zijn eigen versie over de beruchte trekpleister van Dumbarton. ‘De baby overleefde de klap niet. Verschrikkelijk. De gozer die dat ukkie gooide, was zijn eigen vader. Die probeerde er de volgende dag achteraan te springen, maar volgens mij werd die tegengehouden. Zoek dat maar op voor je verhaal.’

Indrukwekkend

Dan toch maar zelf eens gaan kijken. We rijden door de heuvelachtige buitenwijken van Dumbarton, richting Overtoun Bridge, gelegen op zo’n drie kilometer van het stadscentrum. Het naastgelegen kasteel, Overtoun House, gloort aan de top van een bosrijke omgeving. Direct erachter begint de beroemde brug: een 127 jaar oude constructie van veertig meter lang, vier meter breed en ruim vijftien meter hoog, gemeten vanaf het diepste punt van de onderliggende rivierbedding. Voor first timers is het een indrukwekkend aangezicht. Overwoekerde struiken, bomen en takken, het kronkelende riviertje onder de boogbrug en de halve poortjes aan weerszijden van het neo-baronische bouwwerk leveren een locatie op die zich met uitstek leent voor een duister mysterie. Overtoun Bridge zou niet misstaan als filmlocatie in, pak ’m beet, Lord of the Rings of Game of Thrones. Op het welkomstbord staat niets vermeld over suïcidale huisdieren.

Vele bezoekers gingen ons dan ook voor. Een af levering van het Amerikaanse tv-programma The Unexplained Files, talloze krantenartikelen en nieuwsverhalen, een compleet boek, tientallen onderzoekteams op locatie, journalisten uit alle hoeken van de wereld en dierenexperts proberen al decennialang te verklaren wat zich hier al sinds de jaren vijftig afspeelt. Vastgesteld is dat vanaf deze brug, met bouwjaar 1895, honderden viervoeters zichzelf in de diepe kloof onder ons hebben geworpen. Lokale onderzoekers spreken van driehonderd gevallen, de nationale roddelbladen gooien het op zeshonderd honden. Zeker vijftig keffers overleefden de noodlottige klap op de puntige rotsen niet. Sindsdien staat de brug onder de bewoners van Dumbarton – en ver daarbuiten – bekend als de ‘dog suicide bridge’.

Ook het verhaal van de verwarde man in Dumbarton blijkt te kloppen. Op een zonnige najaarsdag in 1994 gooide Kevin Moy zijn zoontje Eoghan hier van de brug. De baby, slechts twee weken jong, was op slag dood. Twee dagen later kwam Moy hier terug, om ook zichzelf van de brug te werpen. Zijn vrouw hield hem op het nippertje tegen en bracht hem onder in Overtoun House. Daar mislukte ook zijn tweede zelfmoordpoging, waarbij Moy zijn polsen doorsneed met een keukenmes. De 32-jarige dader werd gediagnostiseerd met paranoïde schizofrenie en opgenomen in het gesticht. Moy rechtvaardigde zijn acties door te stellen dat hij de antichrist was. Zijn pasgeboren zoontje was in zijn ogen Satan en verantwoordelijk voor de Golfoorlog. Als hij zijn kind niet van de brug had gegooid, zou het de wereld vernietigen door de mensheid met een virus te besmetten.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest het op Blendle.

In het artikel lees je meer over de zelfmoordbrug. ‘Dát er honden zijn gesprongen, lijkt een uitgemaakte zaak. De huidige huurder van Overtoun House, ene Bob Hill, heeft naar eigen zeggen ‘meerdere’ honden van de brug zien springen in de laatste twintig jaar. ‘Veel mensen geloven niet in dit verhaal. Totdat ze het zelf zien.’’