Conchita van Rooij: ‘Ik ga diep, doe het gefileerd en gedegen’

Nieuwe Revu ontmoet Conchita van Rooij
Waar? In een statig kantoorpand in Amsterdam-Zuid, wij zouden zeggen, recht in de doelgroep. Iets verorberd? De medewerkers van Conchita hadden broodjes gezond en rosbief gehaald, daar werden we erg blij van. Op tafel verder overigens een grote schaal bonbons. Van Rooij: ‘Een beetje troost. Het zijn niet altijd de makkelijkste gesprekken hier.’ De koffie kan met havermelk of met gewone melk. Kortom, van alle gemakken voorzien. Verder nog iets? De verslaggever is na het gesprek met Van Rooij niet gescheiden. Hij is nog altijd gelukkig getrouwd met zijn vrouw Julie.

Als je tegenover Conchita van Rooij zit, dan weet je twee dingen zeker. Eén: je gaat scheiden. En twee: je zit op een fraaie gouden stoel. Dat is niet voor niets. Goud is een warme kleur ‘en zo leuk is het natuurlijk ook weer niet als je bij je echtscheidingsadvocaat zit’. Soms zitten de zaken in de details – en daar kijkt Van Rooij zelden overheen. Hoewel ze nogal druk in haar doen en laten is. Tijdens het interview in haar kantoor in Amsterdam-Zuid praat ze aan één stuk door. Maar: ‘Als ik te veel praat, moet je het zeggen, hoor.’ Zielige kinderen, gezeik over de alimentatie, haat en nijd, een beetje echtscheiding kan zo in Goede Tijden Slechte Tijden. Al die ellende.

Waarom wordt iemand echtscheidingsadvocaat?
‘De advocatuur staat over het algemeen in het teken van strijd, of je nu in het strafrecht zit, het familierecht of het ondernemingsrecht. Er is een strijd en die strijd wil je zo goed mogelijk oplossen. Zo goed mogelijk wil zeggen, dat je de best mogelijke oplossing wilt voor je cliënt. Wij doen overigens niet alleen maar echtscheidingen, ik ben familierechtadvocaat, dus mijn praktijk is breder. Maar echtscheidingen zijn mijn superspecialisatie. De winning rate van mijn kantoor is hoog. Wij zitten op strategie, creativiteit en expertise. En ik zit er altijd met mijn hart in, in elke zaak. En je kunt wel denken, al dat verdriet, maar dit is ook het “gewone” leven. Mensen trouwen, mensen gaan uit elkaar. Het gebeurt. Elke dag. Daar word ik niet zo negatief van. Ik ben sowieso niet van het sombere. Daarbij komt: als ik mijn cliënt help, heb ik iets goed gedaan, dat heeft toch ook iets moois. Veel mensen komen hier, vol in hun emotie, en wij proberen ze een beetje gerust te stellen. Dat we kunnen zeggen: “We gaan dit of we gaan dat doen.” Maar altijd zeggen we: “We zijn er voor je.”

Dit is heel waardevol werk. Het familierecht draait om de zaken die er het meest toe doen in het leven: je gezin, je familie, je privéleven en de rechten en plichten die daarbij komen kijken. Weet je wat het is, als je een strafrechtadvocaat bent, kun je eigenlijk maar drie dingen: heeft je cliënt bekend, is er bewijs en zijn er verzachtende omstandigheden. Onze specialisatie grijpt veel dieper. Dat maakt het ook zo’n mooi vak. Ik doe het met passie. Ik vind goed pleiten ook heel leuk. Je hebt maar één kans, dan moet je er staan. Je kunt het niet verknoeien. En dat gebeurt mij ook niet. Iedereen heeft recht op verdediging. Ook iemand die de wet heeft overtreden. En ik verdedig niet iemand die de wet heeft overtreden.’

‘Ik werkte me bijna een burn-out en toch stond ik een paar keer op de rand van een faillissement. Maar opgeven komt niet voor in mijn woordenboek’

Je figureert graag in de media. Je laat zichzelf graag zien. Je schrijft columns, je komt op televisie.
‘Ja, waarom zou ik dat niet doen?

Dat zijn we gewend van strafrechtadvocaten.
‘Ik kreeg er aanvankelijk ook kritiek op. Maar waarom zou een strafrechtadvocaat wel op televisie mogen om te vertellen over zijn of haar vak en andere advocaten niet? Ik zal je vertellen en iedereen mag het weten, ik laat me zien. Want ik ben advocaat én ik ben ondernemer. Toen ik begon in 2004 had ik geen cliënten, want niemand weet wie je bent. Collega’s verklaarden me ook voor gek dat ik from scratch als advocaat ondernemer voor mezelf begon. Ik was ook al wat ouder, maar ik werkte als fiscaal en financieel adviseur en dat wilde ik niet meer. En ik had geen zin om bij een groot advocatenkantoor te gaan werken, waar je vaak naar beneden wordt geschopt. Dus ik dacht: wat kan mij het schelen, ik begin voor mezelf, I go for it.’

En?
‘Ik had een koophuis, maar ik kon al snel mijn hypotheek niet meer betalen. Maar ik wist: dit gaat voorbij en ik kan het. Je hebt sociale spreekuren, hier in Amsterdam, waar mensen met weinig geld zich kunnen melden voor advies van een advocaat. Ging ik allemaal langs. Op een gegeven moment deed ik honderdvijftig zaken per jaar, van strafrecht tot ondernemingsrecht. Vaak werd ik betaald voor twintig of dertig uur, op basis van toevoeging. Maar ik stak er vijftig uur in, of zestig als het moest. Ik werkte tachtig, negentig uur per week. Er was nog geen internet zoals het nu is. Ik zat dagenlang in de bibliotheek om dingen uit te zoeken. Normaal gesproken leer je het vak bij een andere advocaat, na je studie rechten. Ik heb het anders gedaan. Het was hard werken en het betaalde crap, maar ik deed het met veel liefde en heb er heel veel van geleerd.’

Waarom betaalt dat zo slecht?
‘Als je een zaak doet op basis van toevoeging, dan word je betaald door de overheid. En de overheid betaalt advocaten slecht. Ik werkte me bijna een burn-out en toch stond ik een paar keer op de rand van een faillissement. Maar opgeven komt niet voor in mijn woordenboek. Als je denkt dat je failliet gaat, terwijl je keihard werkt, dan is dat niet zo leuk. Maar daarvan heb ik wel geleerd: je moet aan de wereld laten zien dat je er bent. En dat je goed bent. Ik was een van de eerste advocaten op Twitter, tegenwoordig X. Ik heb meer dan 20.000 volgers. Maar sommige advocaten vinden het gebruikmaken van sociale media nog steeds not done.’

Waarom?
‘Ja, dat vind ik eigenlijk wel een hele goede vraag. Even denken. Het zit van oorsprong niet in ons bloed. Je moet je voorstellen dat wij, advocaten, pas sinds 1989 reclame mogen maken. En toen was er nog geen internet. Behalve op X zit ik op LinkedIn, Facebook, Instagram en YouTube. Ik heb elke zaterdag een juridisch radioprogramma op Radio 121 en ben ik op tv te zien. Ik vind het ook belangrijk om mensen te vertellen over het familierecht, aangezien dit ook een grote financiële impact heeft op iemands leven. Zoals dat de alimentatie in principe van twaalf jaar naar vijf is gegaan. Ik sta niet altijd graag aan de zijlijn en ik hou ook niet graag mijn mond als ik mijn mond niet wil houden. Bovendien kom je dan nergens.’

Toch zijn het de strafrechtadvocaten die zich als eerste BN’ers manifesteerden. Op een gegeven moment was er zelfs een telefoonnummer, 0900-Vrijspraak. Maar jij hebt liever een goede echtscheiding.
‘Als strafrechtadvocaat heb je alleen maar te maken met strafrecht. Dat vind ik voor mij te eenzijdig. Om altijd maar met criminaliteit te maken te hebben is ook niet wat ik wil. Dus strafrecht viel af, maar ik wist dat ik me moest gaan specialiseren. Als je als advocaat een alleseter bent, word je nooit ergens heel erg goed in. Dan weet je van alles een beetje en dus eigenlijk van alles te weinig. Dat wilde ik niet. Het werd uiteindelijk familierecht.’

Waarom?
‘Misschien door mijn jeugd. En als familierechtadvocaat kan je voor kinderen en mensen veel doen, iets waardevols betekenen.’

Je ouders zijn gescheiden?
‘Ik was vroeger als klein meisje een buitenstaander. Ik hoorde niet helemaal thuis in Nederland, maar als ik in Spanje was, voelde ik: hier hoor ik ook niet helemaal thuis. Ik was altijd anders. Of ik nu in Spanje was, in Nederland of ergens anders. Ik zag er ook anders uit. Op mijn elfde zag ik er veel ouder uit. Ik vond het toen al leuk om er mooi uit te zien. Als je anders bent dan de rest, leer je goed kijken. Omdat je je afvraagt: waarom ben ik anders? Ik kan mensen goed lezen, voel mensen goed aan. Op verjaardagen ging ik midden in de kring zitten om iedereen te bestuderen. Als je mensenkennis hebt, en die heb ik, is dat heel waardevol – zeker in mijn vak. Daarbij komt, inderdaad, ik weet wat kinderen meemaken die getuige zijn van een slecht huwelijk, van ouders die ruzie maken. Bij mij thuis was er naast veel liefde vaak ruzie. De emoties liepen bijna elke dag hoog op.’

Een scheiding kan ook een verlossing zijn.
‘Mijn ouders hadden misschien eerder moeten scheiden. Er zijn meer ouders in Nederland die misschien eerder moeten scheiden. Bij elkaar blijven voor de kinderen is lang niet altijd het beste besluit. En sommige mensen kunnen niet met, maar ook niet zonder elkaar. Maar altijd belangrijk is: als je gaat scheiden, regel het goed. Loop bijvoorbeeld niet naar een strafrechtadvocaat. Een plastisch chirurg laat je ook geen hartoperatie doen. Wij hebben ook veel cliënten die teleurgesteld zijn in hun eerste advocaat. Een goede echtscheiding regelen is een hele kunst.’

‘Je moet voor je belangen opkomen. Ik vergelijk scheiden vaak met schaken, wil je het goed doen, moet je vooruitdenken’

Staan er nooit boze echtgenoten bij je op de stoep, die verhaal komen halen omdat de alimentatie toch wel erg hoog is uitgevallen?
‘Heel soms, maar die kan ik wel hebben. Waar ik me wel zorgen over maak. In België is onlangs een collega van mij doodgeschoten, echtscheidingsadvocaat Claudia Van Der Stichelen. Daar ben ik van geschrokken. De wereld wordt steeds harder, daar kunnen zelfs echtscheidingsadvocaten niet omheen.’

Hoeveel mensen scheiden er in die harde wereld?
‘30 procent van de huwelijken eindigt in een scheiding.’

Waarom eigenlijk?
‘Mensen groeien uit elkaar, mensen gaan vreemd, mensen willen iets anders, mensen zijn te vroeg getrouwd, mensen zijn verkeerd getrouwd, mensen raken op elkaar uitgekeken of het is ineens van: wij passen helemaal niet bij elkaar.’

Dus we gaan uit elkaar. En dan?
‘Dan zijn er twee mogelijkheden. De eerste is scheiden in harmonie. Dat is een trendy toverwoord, harmonie. Veel rechters zijn er ook dol op. “Ga maar samen naar de mediator.” In goed overleg uit elkaar is ook het uitgangspunt. Wij doen ook veel vierpartijengesprekken. Echter soms lukt dat gewoon niet. Er zijn hele goede mediators, maar er er zijn mediators die maken er een puinhoop van. Die komen niet goed beslagen ten ijs. Iedereen kan het in principe ook worden, je spijkert bij wijze van spreken een bordje op je deur en je bent mediator. Ik maak vrouwen mee in mijn praktijk die hebben met hun man bij de mediator de slechtste voorwaarden getekend, terwijl hun ex in zijn nieuwe Porsche wegreed, met naast hem zijn nieuwe vriendin. Die zijn er gewoon ingeluisd. Maar dat geldt evenzo voor mannen. Ga je scheiden en je toekomstige ex komt aan met een mediator, zorg dan dat alles op tafel komt en check voordat je wat dan ook tekent. In het geval dat een cliënt in mediation zit, kijken wij vaak op de achtergrond mee.’

En mogelijkheid twee?
‘Dan moet je voor je belangen opkomen. Ik vergelijk scheiden vaak met schaken, wil je het goed doen, moet je vooruitdenken. Daarom is mijn eerste advies aan nieuwe cliënten ook altijd, als jij je partner nog niet hebt verteld dat je wil scheiden, hou dat voorlopig zo. Zoek eerst alles rustig uit. Hoeveel geld is er, welke bankrekeningen zijn er, kan ik in het huis blijven wonen, hoeveel geld heb ik nodig om straks rond te komen? Fotografeer waardevolle spullen als je bang bent dat deze kunnen gaan verdwijnen. Bereid de boodschap goed voor en time ’m ook slim. Waarom zeg je het niet door de telefoon, als die ander ver weg zit, op een congres? Plan het op je gemak en plan het goed.’

Ben je eigenlijk zelf ervaringsdeskundige?
‘Ik ben niet getrouwd, maar ik geloof in de liefde, want ik ben niet verbitterd door mijn werk. Wel is het dus zo dat mijn ouders een slecht huwelijk hadden. Mijn moeder komt uit Spanje. Van haar heb ik mijn temperament. Mijn vader, een Nederlander, kon vrij dominant zijn. Van beiden heb ik mijn attitude: ik laat me als advocaat niet koeioneren in de rechtszaal. Ik verdedig mijn cliënt, zijn of haar zaak en zijn of haar rechten en money, tot het uiterste en met alle middelen rechtens. En geloof me: ik ga diep, ik doe het gefileerd en ik doe het gedegen.’

Denk aan de kinderen...
‘Kinderen kunnen veel meer hebben dan mensen denken. Kinderen zijn heel flexibel. Ik wijs er wel op dat het heel belangrijk is dat de kinderen van aanvang af objectieve hulp krijgen. Ik zie het dagelijks in mijn praktijk: ouders willen hun kinderen geen kwaad doen, en vervolgens doen ze het volop. Door toch ook vaak bij elkaar te blijven.’

Maar een vechtscheiding is voor kinderen toch ook geen leuke ervaring?
‘Ik hamer er ook altijd op: zie je kinderen los van de strijd. Vrouwen zetten vaker hun kinderen in. Vooral als er emotionele pijn zit. Scheiden is natuurlijk ook emotie. Het is ooit allemaal zo veelbelovend begonnen. Je spreekt af dat je samen blijft, wat er ook gebeurt, tot de dood je scheidt. En dat gaat dan toch mis, ondanks die mooie belofte.’

Wie willen vaker scheiden, mannen of vrouwen?
‘Vrouwen. Vrouwen zijn zelfstandiger. Die zorgen al voor de kinderen, die koken, die hebben vriendinnen. Ze doen de was. Mannen denken toch vaak: o god, hoe regel ik dat straks allemaal, als zij er niet meer is?’

En wie gaan er vaker vreemd?
‘Voor elke man die vreemdgaat, is er een vrouw nodig. Voor elke vrouw die vreemdgaat, is er een man nodig.’

We zitten hier in je advocatenkantoor, in Amsterdam-Zuid. Een enclave van rijke mensen en BN’ers. Gaan die veel vreemd?
‘Je vraagt of we recht in de doelgroep zitten? Wij zijn er voor iedereen. En overal wordt vreemdgegaan. Niet altijd komt daar een echtscheiding van. Als er wel een scheiding van komt, willen vrouwen vaker scheiden. En als de echtgenoot die haar bedrogen heeft rijk is, een goedlopend bedrijf heeft, dan heeft hij vaak een probleem. Ik moet weleens mensen afremmen. Dan heb ik een echtgenote en die wil heel veel geld uit haar man trekken. Maar als je dat te ver doordrijft, kan bijvoorbeeld zijn bedrijf in de gevarenzone komen. En dan is er helemaal geen geld meer om de alimentatie te betalen. Dus ik ga niet altijd met de botte bijl tekeer, alleen als het moet. En als het mag van de cliënt. Ik sta in beginsel altijd met een uitgestrekte hand. Als ik het wapen oppak, dan pak ik het wapen. Je moet in een scheiding nooit over je heen laten lopen. Zeker niet onder het mom van: we doen het in goede harmonie en zonder dat je precies weet wat er te verdelen is. Niemand is altruïstisch, iedereen wil overleven. Vaak is er geen grotere vijand dan degene die ooit je beste vriend was. Als je uit elkaar gaat, verdedig je fort, anders trek je aan het kortste eind met alle (financiële) gevolgen van dien voor jou en de kinderen. Daarom is het allerbeste wat je kunt doen, zodra het einde in zicht is, strategisch goed beslagen ten ijs komen. Een goede scheiding regelen is een hele kunst. Ik hoor collega’s weleens denken: daar heb je dat meisje met die dure tas. Dat houdt me scherp. Die tas is het niet, maar ik ben het wel.’