‘Sanne Wallis de Vries zou meelijwekkend zijn als ze niet zo’n irritante loser was’

- Pas op: satire! Elke week fileert de onderschatte Vlaamse schrijver Herman Brusselmans een overschat persoon uit de wereldgeschiedenis. ‘Een stilistische oefening in iemand uitschelden’, zoals hij het zelf noemt. Dat kun je grappig vinden, of niet. -

Sanne Wallis de Vries wordt vaak aangetroffen, zwalkend over straat, met een zo goed als lege wijnfles in een van haar poten, en roepend naar allerlei mannen: ‘Haal je flurk uit je broek, soldaat, en laat je zuigen door tante Sanne Wallis!’ Haar rok is gescheurd en één tiet bungelt uit haar hardroze blouse, en haar klompen hangen vol modder. Ze zou aldus meelijwekkend kunnen zijn, als ze niet zo’n vervelende, irritante loser was.

Ze werd geboren in 1971 te Amsterdam, als dochter van Sjoerd de Vries, een rijksinspecteur van vochtplekken in duikboten, en Toos de Vries-Ballenvork, die in ultrarechtse milieus ging pleiten voor een luchtige herwaardering van de Holocaust. Op school was Sanne Wallis de Vries al het levende bewijs dat schoolmeisjes nooit grappig zijn en het was haar doel om deze trend voort te zetten in de rest van haar bestaan. Dus ging ze de humorbranche in.

Ze was lid van een geinige groepering die Sofietje heette, genoemd naar Sofietje van Dokkum, een vrouw uit Zaandam die de plaatselijke krant had gehaald omdat ze tot aan haar dood als 103-jarige nóóit gelachen had. Ze werd door de geinige groepering Sofietje veel eer aangedaan, want ook van dit Sofietje was de lach enorm ver verwijderd. Het spreekt vanzelf dat zo’n onkomische minkukel als Sanne Wallis de Vries eveneens wat ging uitvreten voor de televisie, en ze mocht meedoen aan het oersuffe programma Waskracht, omdat een van haar oersuffe minnaars, een zekere Thomas van Luyn, er ook aan meedeed.

Het resultaat was catastrofaal, wat Sanne Wallis de Vries schandalig genoeg niet in de weg stond om het Leids Cabaretfestival te winnen, met – zoals verwacht – welgeteld nul grappen. Het wordt, mede te wijten aan haar, weleens hoog tijd dat er definitief besloten wordt dat vrouwen en creatieve humor een combinatie vormen die zo funest is als Jort Kelder en het vinden van een clitoris in de grootste vagina ter wereld.

Sanne Wallis de Vries wisselde het podium (middels haar shows met de swingende titels Sop, Zin, Stuk, Vier, Best en Gut) af met tv-werk, onder andere voor Koefnoen en andere krakkemikkige vehikels, waarin ze tevens typetjes uitbeeldde. Als ze bijvoorbeeld koningin Beatrix vertolkte, dacht iedereen dat ze Dries van Agt met een komkommer in z’n reet wilde imiteren.Dries van Agt heeft haar nog een mailtje gestuurd om haar daarmee te feliciteren. Sanne Wallis de Vries haalde op de koop toe het zilveren scherm, toen ze mee de ondergang bewerkstelligde van de film Moordwijven, van de nutteloze regisseur Dick Maas.

Sanne Wallis de Vries is simpelweg een van de oneindig vele figuren die de lach aan hun kont willen hangen, en het enige wat aan hun kont, en aan de rest van hun onaantrekkelijke lijf hangt, is een onuitroeibare strontgeur.