Neerlands Hoop: Abdelhamid Idrissi

Deze week: oprichter van stichting Studiezalen Abdelhamid Idrissi (31).

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden?

‘Tien jaar geleden heb ik Stichting Studiezalen opgericht, waarmee we kinderen uit kwetsbare gezinnen in Amsterdam gratis huiswerkbegeleiding geven. De eerste jaren waren moeilijk, maar inmiddels krijgen we veel support vanuit allerlei hoeken: van de kinderen en hun ouders, maar ook van ambtenaren en het bedrijfsleven. Toch sliep ik niet lekker. Want financieel zijn we nog steeds zwak, dat is niet mijn sterkste punt. Mijn beste beslissing kwam drie weken geleden, onder de douche. Alle bedrijven die fan van ons zijn, moeten een vriend van de stichting worden en een studiezaal adopteren. Een bedrijf steunt de locatie dan niet alleen financieel, maar zal er ook alles aan doen om de kinderen van die studiezaal en hun ouders te helpen. Ik heb goede hoop dat we door die nieuwe manier van samenwerken twintig vrienden zullen krijgen. En dan kunnen we de kinderen echt laten excelleren.’

Hoe groot is je stichting?

‘We hebben 26 studiezalen verspreid over de stad, waar zevenhonderd kinderen niet alleen huiswerkbegeleiding krijgen, maar ook lifecoaching en welke steun ze verder nodig hebben om zich te kunnen ontplooien.’

Hoe waren je eigen kinderjaren?

‘Mijn broertje en ik zijn opgegroeid in stadsdeel Nieuw-West. Onze ouders zijn niet-geschoold en hadden geen baan, dus ik weet wat het is om in een kwetsbare positie te zitten. Toch heb ik dat nooit ervaren als een probleem. Want mijn ouders gaven mij en mijn broertje heel veel liefde. Ondertussen zag ik hoe het leven in de wijk was: grote gezinnen met schulden, ouders in de stress en kinderen die het verkeerde pad op gingen omdat ze gezien wilden worden.’

En hoe ging het op school?

‘Ik had faalangst. Omdat ik maximaal wilde presteren, ook voor mijn ouders. Die maakten zich altijd zorgen. Ze wilden dat hun kinderen de kansen zouden krijgen en grijpen die ze zelf niet hadden gekregen. Dat gaf veel druk. Als ik een onvoldoende haalde, lagen mijn ouders er wakker van. Toen ik later bouwkunde ging studeren, voelde ik me pas echt kwetsbaar. Daar zag ik hoe belangrijk die laptop was die ik niet had, waardoor ik vaak achterliep met opdrachten. Van sommige docenten kreeg ik te horen: “Ga maar een sportopleiding doen, hier red je het toch niet.” Maar mijn ouders bleven me stimuleren. “Leen een laptop, bikkel door in de weekenden en vakanties, werk tien keer harder dan de rest.” Zonder mijn ouders had ik die studie al lang opgegeven. Tegelijk zag ik vrienden en bekenden uit de wijk wél afhaken op school. Dat zette me aan het denken: waarom ga ik door en zij niet?’

Wat was voor jou een keerpunt?

‘Ik kreeg een baantje als teamleider bij de plaatselijke Albert Heijn. Ineens was ik de leidinggevende van de jongeren uit de wijk. Ik zag hun onzekerheden en stress, maar onder hun machogedrag en ongeïnteresseerde houding zag ik ook hoe sterk, slim en grappig die kinderen waren. Wat maakt dat een kind zich zo gedraagt? Volgens mij komt het voort uit de wens om te worden gezien, om bevestiging en waardering van anderen te krijgen. Ik ging me in hun levens verdiepen en gaf ze positieve aandacht. Door bijvoorbeeld hun moeder op te bellen en te vertellen hoe geweldig haar kind die dag had gewerkt. Want ik wist: normaal gesproken worden die gezinnen alleen gebeld als er gezeik of een probleem is. De kinderen begonnen me hun vertrouwen te schenken. En als je dat hebt, kun je torenhoog stijgen met een kind.’

Een studiezaal moet een plek zijn waar kinderen de rust en veiligheid kunnen vinden die ze thuis niet hebben

Hoe ging je van bevlogen supermarktteamleider naar het opzetten van je eigen stichting?

‘Wat ik bij de Albert Heijn deed, ging ik daarna in de rest van de wijk doen: bij scholen, buurtcentra en jeugdinstellingen. Vanwege mijn inspanningen werd ik gezien door het stadsdeel. Ze vroegen me of ik iets voor mezelf wilde opzetten. Dat werd Studiezalen. Daarin kon ik alles kwijt wat ik had geleerd door met al die jongeren en hun vaders en moeders te praten. Een studiezaal moet een plek zijn waar kinderen de rust en veiligheid kunnen vinden die ze thuis, in de wijk of op school niet hebben. En het moet een plek zijn waar ze een schouderklopje krijgen omdat ze goed hun best doen.’

Door de coronauitbraak moesten de scholen dicht en kwamen er ineens heel andere problemen bovendrijven.

‘We zijn toen alle gezinnen gaan bellen. Kunnen we je ergens mee helpen? Hebben jullie internet zodat je kinderen thuis onderwijs kunnen krijgen? De meesten hadden dat niet. Dus zijn we laptops gaan regelen en wifi-routers en installateurs. Maar we hoorden nog schrijnender verhalen. Veel gezinnen leden honger omdat ze geen boodschappen meer konden halen. Toen belde de Rabobank: laat weten wat wij voor je kunnen betekenen. Ik ging langs voor een kopje thee en toen vertelden ze over de enorme hoeveelheden aardappelen en groente die in loodsen liggen omdat de boeren het niet mogen exporteren. Toen bedachten we Boeren Voor Buren. Inmiddels kunnen we 350 gezinnen elke twee weken voorzien van ruim twintig kilo groente en fruit. Door alle aandacht en waardering die de stichting krijgt, ben ik zelfverzekerder geworden. Daardoor heb ik besloten dat we al die plannen waarmee ik al jaren rondloop – studiezalen voor studenten, voor vaders en moeders – nu gewoon gaan uitvoeren. We nemen het initiatief. Als het kind en het gezin het nodig hebben, dan doen we het.’ 

Studiezalen

Na het afronden van zijn studie tot bouwkundig ingenieur richt Abdelhamid in 2010 zijn stichting Studiezalen op.

Kwetsbare kinderen

In de studiezalen krijgen kinderen uit kwetsbare gezinnen gratis huiswerkbegeleiding.

Waardering

Abdelhamid Idrissi wordt in 2019 verkozen tot Amsterdammer van het Jaar.