/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F11%2FATCQ_351.jpg)
Dat Phife Dawg (45) stierf tijdens de opnames van We Got It From Here geeft dit eerste (en laatste) A Tribe Called Quest-album in achttien jaar een geheel andere lading.
Het symbolisch afbreken van de ode Lost Somebody, de stilte die volgt, de maffe gitaarsolo van Jack White die genoemde stilte doorbreekt – dat laat je niet koud. Net zoals afsluiter The Donald, ook omdat Phife (tweede van rechts op de foto) zelf op die track staat. Die titel slaat overigens op een van diens honderden bijnamen en heeft niets met die andere Donald te maken. Die komt tussen de regels door wel regelmatig voorbij.
Lees ook: Op bezoek bij rapsensatie MHD: ‘Op het hiphopveld wil ik Neymar zijn’
De soms ondubbelzinnige, vaker cryptisch verpakte maatschappelijke boodschap doet er natuurlijk toe, net als Phife’s dood, maar waar ik heen wil: ook zonder die context is dit een klein meesterwerk. Op mysterieuze wijze is men erin geslaagd tegelijkertijd old-school als modern te klinken, zonder een moment gedateerd aan te doen (zoals de oude albums stiekem een beetje), noch door met de mode mee te gaan.
De ellenlange gastenlijst, waarop onder meer Kanye West, Busta Rhymes en Elton John (!) prijken, doet een allegaartje vrezen. Nee hoor. Iedereen kent zijn plaats. Geen egotripperij. Geen machismo. Hogere kunst.
Klaas Knooihuizen 4,5/5 ?