Nieuw elan in oude zakken

Beste Thierry Baudet,

Dus je doet mee aan de verkiezingen. Met je Forum voor Democratie, dat eerder dit jaar een meerderheid van de kiezers liet stemmen tegen een tamelijk standaard en relatief onbelangrijk handelsverdrag met een land waarvan heel veel mensen niks wisten, tot er een vliegtuig vol Nederlanders boven werd neergeschoten, zeer waarschijnlijk door de man die jij zo bewondert: Vladimir Poetin.

Ironie en politiek sluiten wel vaker een bijzonder huwelijk. Ik juich in (en uit) principe iedereen toe die op basis van zijn ideeën een politieke partij opricht, maar ik verwacht weinig van je partij. Omdat dat hele Oekraïne-verdrag volgens mij niemand een reet interesseert, uiteindelijk ook jouw tegenstemmers van eerder dit jaar niet. Omdat er al recent een partij aan de verkiezingen deelnam met een vergelijkbaar alle-macht-aan-het-volk-programma (google even op ‘verkiezingsuitslag’, ‘Rita Verdonk’ en ‘2012’). En ook omdat ikzelf volgens mij de enige man in Nederland ben die jouw humor leuk vindt.

Dat meende ik ooit op te maken uit de zure reacties op een briljante foto van jou, liggend op een piano met een blik die volgens mij zwoel was bedoeld. En dat zag ik bevestigd toen je laatst twitterde dat je de roman Voorwaardelijke Liefde van schrijver Thierry Baudet nog eens had herlezen en andermaal onder de indruk was, ‘al zeg ik het zelf’. Ik vond dit uiterst komisch, maar ik leek de enige.

Lees hier meer columns van Leon Verdonschot

Het wordt inmiddels best druk bij de verkiezingen met nieuwe gezichten die nieuw elan beloven. We hebben natuurlijk op rechts ook nog jouw compagnon Jan Roos, de lijsttrekker van VNL, de club van die twee PVV-zeteldieven die belooft de accijns op alcohol en sigaretten te verlagen, want dat doet het nou eenmaal goed aan de toog van de bruine kroeg waar hun achterban van ontevreden mannen woedend hun shag draait. Dan hebben we nog DENK, eveneens van twee zeteldieven, maar nu van de PvdA, die afgelopen week bij de Algemene Beschouwingen niet eens meer probéérden te verhullen dat ze de lange arm van Erdogan zijn. Die heeft tienduizenden politieke tegenstanders laten ontslaan en oppakken, maar zo sprak zijn Nederlandse woordvoerder Kuzu: ‘Nood breekt wet.’ Ja, en fascistisch gelul breekt mijn klomp.

En dan hebben we nog de man voor wie in zekere zin het tegenovergestelde geldt als voor jou: Jesse Klaver. Bij jou heb ik vaak het idee dat ik zeker weet dat je iets niét meent, bij Jesse Klaver vrees ik vaak dat hij het wél meent. Dat intens Amerikaanse opgeklopte mannetjesmakerssfeertje rond hem, met dat gedramatiseerde schmierverhaal over de VMBO-verschoppeling die het in zijn dromen tot leider der natie schopt, dat was al tamelijk belachelijk: er stond daar in de Melkweg toch gewoon een jongen met opgestroopte mouwen de Canadese premier Trudeau na te doen.

Maar toen Arjen Lubach een briljante montage van Klavers toespraken naast die van Obama legde, had ik niet durven vrezen dat Klaver afgelopen zondag kwam met de allerkrankzinnigst mogelijke reactie op het hoongelach daarover: ik líjk ook best op Obama. Zei hij. Zélf. Want ook opgegroeid in een moeilijke wijk. Waar Obama zich overigens inzette voor zijn arme stadsgenoten. Híj wél.

Jezelf vergelijken met Obama: dat moet je anderen laten doen. Die doen dat niet, en dat is niet voor niks. Zeg ik, Leon Verdonschot. Die best lijkt op Martin Luther King, die immers ook van vrouwen hield. Maar vooral op Gandhi, die ook kaal was en slechte ogen had. Al zeg ik het zelf.   

Leon Verdonschot