Leon Verdonschot: 'Minister Faber ging op bezoek in Ter Apel, maar sprak met geen enkele asielzoeker'

Beste minister Faber,

Uiteraard was ik heel benieuwd naar uw bezoek aan Ter Apel. Als er immers twee onderwerpen cruciaal waren in de campagne waarmee de PVV de grootste partij van het land werd, waren dat wel het eigen risico en het asielbeleid, met Ter Apel als symbool.

Welnu, hoe het met het eigen risico is afgelopen, weten we inmiddels. Uw partijleider brulde daarover tijdens dat legendarische SBS-debat tegen Frans Timmermans: ‘U ontvangt 15.000 euro per maand wachtgeld, u kunt wachten. Maar die mevrouw kan niet wachten, die moet nú geholpen worden. Het is een schande dat de leider van de sociaaldemocratie niet tegen die mevrouw zegt: we gaan dat eigen risico morgen afschaffen.’

Die mevrouw die nú geholpen moest worden, die heeft in 2025 nog steeds een eigen risico van 385 euro, en in 2026 ook. In 2027 wordt het gehalveerd. Ik weet niet in welk universum halveren over drie jaar gelijkstaat aan ‘morgen afschaffen’, maar het zal hetzelfde universum zijn waar dat geen ‘schande’ is.

Maar dan hadden we nog het grootste speerpunt van de PVV: asiel. Uw kabinet beloofde het strengste asielbeleid ooit. Als Jozef en Maria met hun zoon Jezus waren gevlucht uit Betlehem en u was asielminister geweest in Egypte, had u ze meteen teruggestuurd. Vorig jaar zei Wilders over Ter Apel nog: ‘De veiligheid van de inwoners staat voorop. Het leger moet ingezet worden.’ Nu is de PVV zelf aan de macht, en bent u de hoofdverantwoordelijke voor het asielbeleid, dus ook voor de situatie in Ter Apel. Dus vroeg ik me af wat uw boodschap er zou zijn.

Wat allereerst opviel, is met wie u níét sprak: met minstens een van de ruim tweeduizend asielzoekers in het aanmeldcentrum. U sprak wel met de burgemeester van Ter Apel en ondernemers in het dorp, dat zucht onder de overlast van het veel te volle aanmeldcentrum, en met name van de veiligelanders. Voormalig staatssecretaris Eric van der Burg had daar een oplossing voor bedacht: de Spreidingswet, zodat niet één gemeente in Nederland het asielprobleem voor het hele land hoeft op te lossen. Maar die wet wil u terugdraaien. U wilt een andere wet: de Asielcrisiswet, waardoor twee jaar lang geen asielaanvraag in behandeling wordt genomen. Inmiddels is duidelijk dat de EU dat niet accepteert. Migratiebeleid is bij uitstek een onderwerp van Europese landen sámen, en dat kan niet als sommige daarvan onder hun aandeel uit proberen te komen.

Dus wat er was om het probleem van Ter Apel op te lossen, wilt u niet meer. En wat u wel wil, dat kan niet.

De vraag luidde dan ook: en nu? Hoe gaat u de problemen in Ter Apel dan wél oplossen? Daarover zei u het volgende: ‘De situatie is zorgelijk, het moet anders’, ‘We gaat het bestuderen’ en: ‘Daar kom ik later op terug.’

In Ter Apel weten ze genoeg: hier gaat niets verbeteren, integendeel. Ze wisten het waarschijnlijk al toen uw auto het dorp naderde. U zat in een BMW. Niet in een tank; geen leger in zicht.