De beste Miss Beauty van Flevoland

In Lelystad is er weinig aan de hand: de tuintjes zijn aangeharkt, de zilvergrijze auto’s staan netjes binnen hun vakken geparkeerd en in de verte hoor ik twee mensen praten, zonder dat ze hun stem verheffen. Ik rij door de stad en zie grote blokken met identieke huizen. Een mevrouw op een fiets met een leeg kinderzitje zwaait naar een buschauffeur. Een rij met nauwkeurig geknipte buxushaagjes. Het is nog vroeg, op deze zondagochtend. Ze bestaan nog, de steden waarin eigenlijk nooit wat lijkt te gebeuren. Tenminste, tot de afgelopen provinciale missverkiezingen, dan.

Ik ben op weg naar Rachel-Rae de Bruin, de 22-jarige jonge vrouw die afgelopen voorjaar tot Miss Beauty of Flevoland werd gekroond. Terwijl ik netjes in een van de daarvoor bestemde vakken parkeer en mijn auto uitstap, speuren mijn ogen het huizenblok af. Een van deze huizen is het, maar welke?

Op mijn eerste dag als Miss Beauty of Flevoland ben ik met kroon en sjerp naar de supermarkt gegaan

Roze kartonnen doos

Lang duurt het niet: na een paar seconden vertwijfeld om me heen kijken, verschijnt Rachel-Rae achter een groot keukenraam. Ze zwaait vrolijk, en wenkt dat ik haar kant op moet komen. Achter haar aan loop ik de keuken in van het huis waar ze met haar ouders woont. We drinken koffie. Speciaal voor vandaag heeft Rachel-Rae er cakejes bij gehaald. Voordat ik langs kwam, heeft ze haar sjerp en haar andere miss-spullen bij elkaar verzameld. Pontificaal in het midden van de tafel staat een grote roze kartonnen doos.

Kijk, daar zit de kroon in, denk ik?

Rachel-Rae glimlacht en knikt. ‘Een grote en een kleine, en de doos met de grote kroon wordt doorgegeven.’

Wacht even, je krijgt twee kronen?

‘Ja. Je bent zeg maar niet alleen Miss Beauty, maar je krijgt ook een subtitel, en daar krijg je een kleine kroon voor. Die mag je dan houden.’

Een subtitel?

‘Ik heb een subtitel omdat ik erbij hardgelopen heb. Een vijf kilometer-run.’

Oh? Maar, hardlopen? Gaan dan alle missen Flevoland hardlopen tegen elkaar?

‘Zeker. Dat wordt dan weer georganiseerd door sponsoren, natuurlijk. Dit was een nieuwe wedstrijd, de Nobel-run.’

Van Alfred? Ik wist niet dat Alfred Nobel van hardlopen hield?

‘Nee, nee, zeker niet. Dat is gewoon een nieuwe wijk in Almere. Nou ja, en om die wijk meer bekend te maken, hebben we daar een run. En daar doen wij, de missen, dan aan mee. En afhankelijk van bepaalde dingen kun je dan een sjerp winnen.’

En jij hebt dus, nou ja, de hardloopwedstrijd voor knappe mensen gewonnen?

Vijf kilometer op hakken

Rachel-Rae begint te lachen, maar schudt meteen haar hoofd. Ze legt uit dat het vooral gaat om inzet en organisatie. Toch heeft het feit dat ze de volledige vijf kilometer op hakken gerend heeft waarschijnlijk ook wel bijgedragen aan haar sub-missverkiezing.

O jee, toch. Vijf kilometer op hakken.

‘Ja, wacht, het waren wel wat zachtere hakken, hoor.’

Geen naaldhakken?

‘Nee, wel een hoge hak, maar je kon er wel een beetje op rennen.’

Maar, vertel. Jij bent dus niet alleen de knapste hardloopster van Flevoland, maar ook gewoon Miss Beauty of Flevoland over all. Hoe ging dat?

‘Nou, dat is wel grappig: ik kreeg gewoon via Facebook een berichtje of ik auditie wilde doen. Ik dacht eerst dat het spam was, maar na een paar keer heb ik toch de website maar opgezocht. Bleek het gewoon echt te zijn. Na enige bedenktijd heb ik auditie gedaan, om uiteindelijk dus die titel te winnen. Wat ik natuurlijk totaal niet verwachtte.’

Je had vijf jaar geleden niet verwacht dat je Miss Beauty of Flevoland zou zijn?

‘Nee, echt totaal niet.’

En hoe is het leven als Miss Beauty of Flevoland?

‘Vrijwel normaal, eigenlijk.’

Kun je gewoon nog over straat?

‘Je wordt weleens herkend natuurlijk. Je ziet soms ook wel kindjes en zo naar je kijken, dat soort dingen. Ook als je die kroon niet op hebt, zeg maar. Al ben ik op mijn eerste dag na mijn winst met kroon en sjerp naar de supermarkt gegaan. Ik dacht, ja, nou ben ik Miss Beauty of Flevoland, dan ga ik het laten zien ook.’

Miss-pose

Nou heb ik nog nooit een missverkiezing gezien. Ik denk dan: er staan een heleboel leuke mevrouwen op een podium en de jury wijst dan de knapste aan?

‘Nee, nee. Je komt eerst op een castingdag. Daar heb je een bikinironde. Moet je in bikini een rondje lopen, zodat ze kunnen zien hoe je op hakken loopt. Vervolgens in een jurk, moet je vertellen wie je bent, wat je doet in het dagelijks leven – en dan krijg je een vraag in het Engels. Die moet je zittend, in een miss-pose beantwoorden.’

Een Engelse vraag? Een miss-pose? Pardon?

‘Ja, dat ze even checken of je goed Engels spreekt, vanwege het Miss Beauty of the Netherlands-traject. En die miss-pose, ja, die moet je natuurlijk ook kunnen. Dat is nogal belangrijk.’

Rachel-Rae schuift haar stoel een beetje naar achter, en gaat half zijlings zitten, met haar handen over elkaar op haar bovenbenen, en haar voeten op een elegante manier achter elkaar gekruist.

‘Nou, dit dus.’

Even valt het gesprek stil. Dan begint Rachel-Rae weer te praten: ‘En dan, als je door bent, komt een heel traject, met allemaal trainingsdagen. Catwalktraining, bikinilopen, een hashtag-ronde – dat je een actueel nieuwsitem moet bespreken, in één beknopte zin. Dus dat moet strak zijn, snap je?’

En wat was jouw hashtag-vraag?

‘Die ging over de dierenbond.’

En wat vond je van de dierenbond?

‘Ja, ik kon de vraag zelf niet helemaal lezen, dus ik wist niet zeker of ze dierenbont zeiden of dierenbond, dus ik ben maar gewoon voor het laatste gegaan, en heb gezegd dat ik het heel erg goed vond dat er een bond voor dieren was.’

En nu? Ambitie om ook Miss Beauty of the Netherlands te worden?

‘Nou ja, misschien wel. Dan heb je wel echt een grote titel, natuurlijk. Twee sjerpen, dat zou echt tof zijn.’