'Wat Greta Thunberg boos snikkend naar wereldleiders snauwde, leerde ons niets'

Wat was het weer schateren hè, met Greta Thunberg bij de Verenigde Naties. De scenarioschrijvers van het klimaatsprookje proberen het meiske uiterlijk op Pippi Langkous te laten lijken, met die twee paardenstaartjes, maar wat we zien is een getergde Wednesday Addams - en dan zonder de galgenhumor van de sardonische Addams Family-dochter. Aimabel wordt ze in ieder geval nooit, maar het tragische gedweep met de 16-jarige klimaatmessias is bij vlagen in ieder geval nog grappig (voor cynici althans).

Ergerlijker is dat het Zweedse kind in symbolische zin op dezelfde manier wordt gebruikt als de kleuterschooltjes waarachter Hamas z’n raketten opstelt om Israël mee te kunnen bestoken: de terroristen vuren salvo’s af en zodra Israël in respons de raketinstallatie met de grond gelijk maakt, gillen de propaganda-Palestijnen ‘dat de Joden op schooltjes schieten!’.

Zo wordt Thunberg ook ingezet: zij spreekt en wij worden geacht haar aanklacht serieus te nemen en op volwassen waarde te schatten. Als je het daarna waagt om kritisch op de heilig verklaarde minderjarige te reageren, krijg je onmiddellijk het gillende verwijt dat je een onschuldig kind demoniseert. How dare you!

Maar hoezo volwassen? Wat Greetje boos snikkend naar de wereldleiders snauwde bij de VN, leerde ons niets. We kennen het riedeltje al, wat ze er allemaal van vindt. De politici aan wie ze het vertelde, wisten het ook allemaal al. Ze konden er niks mee, behalve keihard klappen voor het vermeende klimaatfalen waar ze in de tirade van trutje Thunberg aan hun das doorheen getrokken werden. Een faux applaus voor jezelf als postmoderne klimaatgesel voor gretig schuldige zielen. En die lui verwachten dat wij – het wereldpubliek – dat serieus nemen als klimaatpolitiek?

Dan nog liever die stikstofhippie uit Nijmegen, Johan Vollenbroek. Die klimt niet in een zeilboot om in New York het laatste klimaatoordeel te prediken, die loopt simpelweg naar de eerste de beste rechtbank en zet in één afgedwongen uitspraak heel rijdend Nederland stil, gooit bouwend Nederland plat en laat sportorganiserend Nederland zich lam schrikken.

In een bijna sierlijk te noemen beweging draait hij het duurzaamheidsverhaal om van emotioneel drammen naar beleidsmatig dwingen. Ook ergerlijk, omdat de grondtoon onder de klimaathausse nog steeds als hysterie klinkt (stikstof is de nieuwe zure regen), maar als we dan toch gedwongen moeten kiezen, laat dan niet het schuld en zonde claimende ‘how dare you’ van egomane eindtijdpatiënt Greta winnen, maar het praktische oplossingen vereisende ‘how dare he’ van breekijzer Vollenbroek.