‘Een grandioos jaar’

Zo nou godverdomme jongens het knetterverse jaar is uit de startblokken. Het nieuwe elan giert door de aderen, de levenslust glinstert op de huid en een explosie van ongeremde energie ligt vol ongeduld te wachten op ontsteking in de mortierbuis van het juiste moment.

De afgelopen twee jaar hebben ons veel gebracht en geleerd. We kwamen dichter bij onszelf, noodgedwongen, omdat al het andere bij ons werd weggehaald. Behalve de spiegel, die werd onvermijdelijk. De spiegel die je liet zien hoe je met tegenslag omging, en met thuiswerken. De spiegel die je er op wees dat je alwéér op een doordeweekse avond aan de drank ging en de spiegel die toonde dat niemand opknapt van overleg op afstand via telewerkschermen.

Je moest in de spiegel van je relatie kijken en onwillekeurig de houdbaarheid er in gereflecteerd zien, of je eigen eenzaamheid herkennen. Werd je vrees weerspiegeld, of juist je strijdbaarheid? Zag je een uitdaging om te trotseren, of trotseerde je de uitdaging?

Zo de afgelopen jaren ons iets hebben voorgespiegeld, is het dat er geen enkele voldoening uit korte klappen komt, maar dat het rijke Roomse leven wel daartoe is gereduceerd. De endorfine van notificaties op je (sociale) media, de ad hoc bevrediging van ‘laten we lekker wat bestellen, we koken die groenten morgen wel’ of de snelle weldaad van een paar stevige slokken tapbier op vrijdagavond – geen van allen vormen ze een duurzaam fundament onder het bestaan.

De afgelopen lange, lijdzame en bij vlagen loodzware jaren van saaiheid en stilstand hebben het belang van de uitgestelde beloning in herinnering gebracht, door te voorkomen dat je continu je eigen zin kon doordrijven. Keuzes werden beperkt, opties aan banden gelegd en zowel ontspanning in ontsnapping, als ontsnapping in ontspanning de pas af gesneden. Door hoepels moest je, er werden logistieke uitdagingen neergelegd en hindernissen opgeworpen die het dagelijks bestaan zodanig vertraagden dat het leven werd teruggebracht tot een sonore grondtoon van repetitief gedrag waarin het gat van de mentale stimulans werd opgevuld met de leegte van acute prikkels.

En dan was daar steeds die spiegel, om je daarop te wijzen. Je kan niet wegkijken van je eigen spiegelbeeld als er geen uitzichten zijn om je blik op te werpen.

Daarom wordt 2022 een grandioos jaar. De ellende is nog niet voorbij en we zullen de nasleep van de afgelopen jaren nog lang met ons mee moeten dragen, vooral op de digitale velden van de internationale beleidsvoering, waar opportunistische agrariërs van de intensieve menshouderij hun kans om ieder individu te oormerken niet zullen laten lopen. Maar 2022 wordt ook het jaar waarin we de vervullende krachten van de uitgestelde beloning opnieuw kunnen leren waarderen. De beste wensen komen het traagst uit.