‘Weet je wie d’r ook Bitcoins heeft gekocht?’

‘Weet je wie d’r ook Bitcoins heeft gekocht?’ vroeg mijn vrouw. Ik wist het niet. ‘Margreet!’ Ze zei het op een toon die het midden hield tussen een gotspe en een forse dosis ongeloof. Alsof we, nu zélfs onze aartsconservatieve hartsvriendin in de wereld van het snelle geld was toegetreden, toch wel definitief waren afgehaakt in de race naar onmetelijke rijkdom. En ik moet toegeven: ik had Margreet ook niet ingeschat als iemand die zo roekeloos omsprong met haar zuurverdiende spaarcentjes.

Zelf zijn we nooit aan cryptocurrency begonnen. Met name omdat we tot de dag van vandaag niet begrijpen hoe die handel werkt. Dat is overigens volgens de apostelen van de digitale geldboom geen enkel beletsel om er evengoed vies rijk mee te worden, maar wij vinden het toch wel fijn om enige rudimentaire kennis te hebben van wat er met ons lieve geldje gebeurt. Al was het maar om later te begrijpen hoe we ons complete fortuin zo achteloos hebben kwijtgespeeld.

Beleggen, dát hebben we nog weleens serieus overwogen. Maar dat kwam doordat ik destijds kennis had aan een heuse beleggingsgoeroe, met feilloos advies voor angstige beginners: beleg alleen in indexfondsen, met geld dat je kunt missen, voor de lange termijn. Zelf staat ze momenteel fors in het rood, maar ze maakt zich geen zorgen. Komt tijd, komt rendement. Wij hebben het ondanks het solide advies destijds toch maar niet aangedurfd.

Bleef over: het pandje! Misschien nog wel de meest verleidelijke, en populaire manier om de inflatie qua rendement vóór te blijven! De tv zit vol met programma’s over mensen die in pandjes doen. Zowat iedereen die wij kennen heeft ineens een pandje, of zelfs diverse pandjes. Want die behouden hun waarde, leveren een mooi rendement op en doen wonderen voor box 3. Dit leek ons net iets voor ons.

Al snel bleek echter dat een echt pandje qua budget niet tot de mogelijkheden behoorde, dus stortten we ons op de markt van de vakantiehuisjes. Om een lang verhaal kort te maken: ook die markt was al grondig afgegraasd. Als we er zelf maar minimaal vier maanden per jaar onze intrek zouden nemen, konden we een natte stacaravan aan een Friese modderpoel misschien nét rendabel maken. Ook geen optie dus. En zo staat ons bescheiden vermogen inflatie te lekken op een spaarrekening met negatieve rente en weten wij nog altijd niet wat we het beste kunnen doen om ons appeltje voor de dorst te beschermen.

‘Ik heb het gevoel dat we telkens de boot missen,’ klaagde mijn vrouw. Geldsukkels, dat zijn we. Toch maar een paar mud in een vage Crypto dumpen dan?