‘Loodgieter versus een vettige pluk weerbarstig schaamhaar’

We hadden ineens lekkage. Het afvoerwater uit de wasmachine, helemaal op zolder, was ergens een blokkade tegengekomen, terug- en overstroomd, en langs de muren van de tussenverdieping naar beneden gesijpeld. Als we er eerder bij waren geweest, was het misschien meegevallen. Helaas waren we net even een boodschap aan het doen.

Het was natuurlijk zondag, en loodgieters hebben het druk, dus de vakman die destijds onze ketel had geïnstalleerd kon op z'n vroegst op donderdag. Hij kwam op de afgesproken tijd binnen, wierp één blik op de situatie en sprak: 'Zo'n loodgieter zijn wij niet'. Gelukkig had hij wel een paar adresjes waar ik terecht kon voor een krachtig stukje ontstoppen. Mijn vrouw belde het adres met de minst gelikte website. De loodgieter, 'vroeger stond ik gewoon in de Gouden Gids', stond de volgende dag om twee uur met zijn maat voor de deur.

De ene heette Piet en de ander heette Piet. Ik was direct al Jan en mijn vrouw was mevrouw. Hoofdpiet en Sjouwpiet gingen de blokkade te lijf of de duivel hen op de hielen zat, eerst met een trekveer van zeveneneenhalve meter en later met een vervaarlijk soort luchtkanon. 'Jan, wij lossen 99 van de honderd verstoppingen binnen een uur op', bezwoer Piet. Maar deze niet.

Na anderhalf uur zat Piekerpiet verslagen op de trap: 'Jan, je weet het he? Wij doen aan no cure no pay. Als Piet en ik zo weggaan, hoef je niets te betalen.

'Maar wat moeten we dán, Piet?', huilde mijn vrouw, die voor haar geestesoog een eindeloze processie brekende en slopende vaklieden door de woning zag trekken: 'Je moet ons helpen, Piet!'. En toen gebeurde er iets moois. Je zag voor je ogen hoe Piet zich vermande, zich bij elkaar raapte. Hiervoor was hij ooit loodgieter geworden en hij zou toch barsten voor hij zich in de luren liet leggen door een vettige pluk weerbarstig schaamhaar! 'Jan, mevrouw, ik sta hier morgenochtend om negen uur weer met mijn zaag voor de deur. En dan lossen we het op! Pietje, kom mee!'.

'Ik heb er de hele nacht van wakker gelegen', vertelde Piet later aan de koffie, toen ze de andere dag eindelijk in een uiterste krachtsinspanning weer de weg van het water hadden vrijgemaakt. 'Almaar denken wat het toch kan zijn. En als het dan lukt, geeft het een goed gevoel dat je iemand hebt kunnen helpen. Mensen snappen niet dat ik dat kan, in andermans stront werken, want dat doe ik ook. Maar ik heb de mooiste baan van de wereld, Jan.'

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.