‘En zo klootviool ik me door de dag, vervuld van zelfhaat en stress’

Lang voordat ik wist wat het betekende, vond ik ‘procrastination’ al een prachtig woord. Procrastination. Procrastinatie. Uitstelgedrag. Vrij naar Wiki: ‘Het uitstellen van taken die men eigenlijk moet doen en waarvan men weet dat uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden.’ Als er ooit een woord is geweest dat volmaakt op mij van toepassing was, is het dat. Als je er niet van doodging, zou ik mijn ademhaling nog procrastineren.

Waarom ik dat doe, zou ik ook best eens willen weten. Waarom ik nooit gewoon aan de slag kan gaan, zonder eerst nog één kopje koffie te drinken. Nog even te blijven liggen, met de wekker op drie keer snooze. En dan nog een kwartiertje. Ik ga pas iets doen als het echt niet anders kan, ik het anders nooit meer haal, iedereen een tyfushekel aan me krijgt en ikzelf niet meer weet hoe het ooit nog goed moet komen. En ik dus van de zenuwen eerst maar eens een boterhammetje ga smeren of een blokje met de hond.

Je zou nog kunnen denken: die man zal wel een kutbaan hebben, dattie zich in allerlei bochten wringt om er onderuit te komen. Het omgekeerde is waar. Ik heb onwaarschijnlijk leuk en gevarieerd werk, waar ik ook nog eens heel goed in ben. Wat ik zelf kan indelen, niet al te zwaar of inspannend is, en in redelijk aanzien staat. Bovendien krijg ik er méér dan redelijk voor betaald. Ik ken mensen die het een droombaan zouden noemen.

Maar goed. Als ik eenmaal aan het werk ben, vermaak ik me dan ook prima. Altijd weer een feest om de woorden te zien groeien in zinnen, de zinnen in verhalen; de ochtend vliegt voorbij en voor ik het weet is het tijd voor de lunch. En kan ik me niet meer voorstellen dat ik hier nou zo verschrikkelijk tegenop heb gezien. Nu gewoon even lekker een halfuurtje op de bank, uitblazen met een tosti op schoot en één aflevering van Cougar Town op Disney+, en dan weer gauw verder waar we gebleven waren...

En... een half seizoen en twee uur verder weet ik me eindelijk los te wurgen van de tv. Om weer aan het werk te gaan! Of zal ik toch eerst even een boodschapje? Een klusje of een wandelingetje? Een paar achterstallige belletjes? En zo klootviool ik me door de dag, vervuld van zelfhaat en stress, altijd achter de feiten aan en blij als de avond komt.

Kan dat nou niets anders? Moeilijk. Het enige dat ik kan bedenken is: zoveel op mijn schouders laden dat er überhaupt geen tijd meer is voor procrastination. Maar dan word ik waarschijnlijk weer overspannen. Zo is er altijd wat.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.