Olivier Richters: ‘Ik krijg nu gemiddeld een jaarsalaris voor drie maanden acteerwerk’

Hoe is het om als Hollandse kaaskop tussen de Hollywood-sterren te staan?

‘De laatste weken dat ik draaide voor Indiana Jones was ik beste vrienden met Mads Mikkelsen. We liepen elkaars tent binnen, bespraken ideeën voor scènes. Ik weet nog dat ik tegen mijn vriendin zei: “Het is zo raar dat ik een paar jaar terug nog naar hem zat te kijken in James Bond en nu zelf met hem in een film speel.” Een onwerkelijke situatie, maar het grappige is dat het steeds normaler wordt dat iemand als Harrison Ford langsloopt of naar me lacht. Ik zie hem eerder als een collega dan als een superster. Dat is een enorme verandering ten opzichte van de eerste film waarin ik speelde, The King’s Man. Ik liep op mijn tenen en vroeg mezelf de hele tijd af wat een goed moment was om Ralph Fiennes, de hoofdrolspeler, aan te spreken. Nu zie ik al die bekende acteurs meer als collega’s dan als supersterren. Het zijn uiteindelijk allemaal mensen en niet per se enorme ego’s. Dat is vooral iets wat in je eigen hoofd zit, omdat je mensen als Ralph Fiennes en Mads Mikkelsen in de bioscoop of op tv hebt gezien en naar ze kijkt alsof zij hogere of betere mensen zijn. In het begin van mijn acteercarrière wist ik daardoor niet altijd hoe ik me in hun gezelschap moest gedragen, maar dat is nu een beetje vervaagd. Het wordt normaler, wat positief is voor mijn prestaties.’

‘Ik liep eerst op mijn tenen. Nu zie al die bekende acteurs meer als collega’s dan als supersterren’

Wie heb je omgekocht om je filmdebuut te kunnen maken in een blockbuster als The King’s Man? 

‘De meeste mensen die heel lang zijn, verdienen daar hun geld mee. Ze spelen in reclames of zetten hun lengte op een andere manier in. Ik ben 2,18 meter lang, maar ik deed dat bijna nooit, omdat ik altijd te druk was: met m’n havo, vwo, m’n studie Master Business Informatics. Toen ik toch een keer een rolletje had in De TV Kantine, merkte ik dat ik dat wel leuk vond. Zo kwam het idee bij me op om mezelf te vereeuwigen in een film, zodat je me daar over honderd jaar nog in kunt zien. Ik wilde mijn lengte gebruiken om dat te bereiken, want er zijn niet veel mensen zoals ik. Ik heb allerlei castingbureaus gemaild en ben naar het filmfestival van Cannes gegaan in de hoop daar gespot te worden, maar zonder resultaat. Ongeveer een jaar later ging ik naar Comic Con, een beurs over fantasy, waar ik een prettig gesprek had met Spencer Wilding, een acteur van 2 meter. Ik vroeg hem hoe hij aan zijn eerste rollen was gekomen en hij zei: “Mail me je portfolio en dan stuur ik het rond.” Twee weken later had ik mijn allereerste rolletje, in de C-film Ravers. Hij was zo slecht dat ie nooit in de bioscoop is geweest, maar zo heb ik wel mijn eerste – en huidige – filmagent leren kennen. Door hem kon ik veel castings voor bioscoopfilms doen, waardoor ik onder de aandacht kwam bij andere casting directors. Tijdens mijn tweede auditie kreeg ik meteen een rol in King’s Men 3, de Marvel-productie Black Widow werd mijn tweede film. Het was één grote gekte.’

Hoe was het om op te groeien als een reus? 

‘Als baby was ik al 60 centimeter lang, en dan was ik nog te vroeg geboren ook. Een gemiddelde baby is 52 centimeter, dus ik besloeg de hele couveuse. Als ik in de buggy zat, keken alle mensen mijn moeder vragend aan: waarom moet zo’n groot kind nog worden geduwd. Maar ik was nog heel jong, alleen zag je dat niet aan me. Thuis was mijn lengte nooit onderwerp van gesprek, ik was gewoon ik en tot mijn 14de was ik minder lang dan mijn vader en broer die allebei 2 meter zijn, waardoor het ook niet zo opviel. Buitenshuis viel het natuurlijk wel op dat ik anders was, waardoor ik altijd overal werd nagekeken en aangesproken. Zelfs als ik gewoon naar de supermarkt ging om een brood te kopen, kreeg ik al drie vragen over mijn lengte. Ik werd niet als freak gezien, maar wel als een bijzonder geval. Daar kon ik niet mee omgaan. Ik voelde me ongemakkelijk, probeerde zo min mogelijk op te vallen en verschool me eigenlijk altijd in mijn kamer achter mijn computerspelletjes. Dat ging zo door totdat mijn broer me op mijn 19de naar de sportschool stuurde: “Ik zie dat je onzeker bent over je lichaam, dus waarom ga je niet met mij mee bodybuilden?” In het eerste jaar trainde ik er gelijk tien kilo aan spieren bij, wat voor mij een enorme motivatie was om door te gaan. Ook omdat ik inmiddels die filmdroom had, en hoe gespierder mijn lichaam werd, hoe meer mensen mij wilden.’

Je trainde er in totaal 65 kilo bij. Wat heb je daar in vredesnaam voor moeten doen? 

‘Als je maar twee of drie maaltijden per dag eet en nog nooit een gewicht hebt aangeraakt, is het niet heel moeilijk om je lichaam te transformeren. De eerste jaren hoefde ik daar vrij weinig voor te doen: drie of vier keer per week trainen en genoeg eten, dat was mijn geheim. Ik wist op dat moment ook nog niets over gezonde voeding en wat dat voor je kan doen. Ik dacht gewoon: ik heb net gesport en veel calorieën verbrand, dus ik ga naar de snackbar om mijn tekorten aan te vullen. Achteraf is dat een vreemde gedachte, maar ik kwam net van school en wist niet eens wat eiwitten waren. In de eerste drie jaar trainde ik er op die manier dertig kilo lichaamsgewicht bij, maar op een gegeven moment werkte dat niet meer. Mijn lichaam had eiwitten nodig en gerichte training. Je denkt dat je het goed doet als je simpelweg aan de apparaten trekt, maar om de juiste spieren te trainen moet je echt op detailniveau werken. Een seated row kun je op wel zes verschillende manieren doen, dus je moet wel weten waar je mee bezig bent. In de sportschool zag ik vaak een andere bodybuilder zitten met lijsten met schema’s en bakjes eten. Ik dacht: dat moet ik ook. Van hem heb ik alles geleerd over voeding en trainen, wat ik ben gaan copy-pasten naar mijn eigen leven: om de dag een uur bodybuilden en elke drie uur eten, zodat ik dagelijks zo’n 6000 à 7000 calorieën binnenkrijg. Vooral veel eieren, kwark en kipfilet, want spieren hebben eiwitten nodig. Na vier jaar tijd was ik van 80 kilo naar 125 gegaan en daarna heb ik er nog 25 kilo aan spieren bovenop gezet, omdat ik het leuk vind in de sportschool en dacht dat ik daardoor makkelijker een rol zou krijgen in een film.’

Ondertussen zette je ook nog een eigen bedrijf op: Muscle Meat, een online supermarkt met diepvries verse sportvoeding. Was dat je plan B?

‘Na mijn studie had ik een aanbieding om als showworstelaar in de WWE te beginnen, maar ik kon ook alles gooien op mijn eigen bedrijf Muscle Meat. Van jongs af aan heb ik altijd gedacht: als ik iets niet wil in mijn leven, dan is het zorgen hebben over geld. Ik wil zekerheid om op iets terug te kunnen vallen, vandaar dat ik vol heb ingezet op Muscle Meat. Het bedrijf is ontstaan vanuit mijn eigen behoefte, omdat ik er gek van werd dat ik elke twee uur een enorme bak kip moest snijden en bakken. De vader van mijn schoonzus werkte in de vleesfabriek waar kipfiletblokjes werden gemaakt voor Johma en zei: “Kom die zakken hier voortaan maar halen.” Toen andere bodybuilders dat hoorden, wilden zij dat ook, dus ik kocht bij die fabriek voor steeds meer mensen kant-en-klare kipblokjes. Mijn broer Rein en schoonzus Yvette zeiden: “Moeten we daar niet iets mee?” Zo is Muscle Meat ontstaan, eerst met alleen kipfiletblokjes, maar inmiddels hebben we 250 producten.’

Ben jij in de eerste plaats ondernemer of toch acteur? 

‘Dat is lastig om te zeggen, maar Muscle Meat is voor mijn gevoel de basis waar alles op drijft. Als ik even geen acteerwerk heb of op een set een paar uur moet wachten, dan kan ik achter mijn laptop nog steeds werk voor Muscle Meat doen. Mijn vriendin Desiree reist overal met mij mee en ik gunde haar dat ook, dus ik heb het geld dat ik verdiende met de actiefilm Borderlands geïnvesteerd in de oprichting van Tall Origin: een webshop met broeken voor lange mannen. Desiree heeft de dagelijkse leiding, ik help aan de zijlijn mee. Ondernemerschap houdt voor mij in dat je een probleem oplost, wat zowel bij Muscle Meat als Tall Origin mijn eigen problemen waren. Dat pakt goed uit, want er blijkt ook bij andere mensen veel behoefte aan te zijn. Acteren is in zekere zin ook ondernemen, maar dan met jezelf als product. Je moet ervoor zorgen dat je in de picture blijft, je moet onderhandelen over je honorarium.’

Gaat dat in jouw geval al over miljoenenbedragen?

‘Nee, dat is niet aan de orde. Voor mijn rol in King’s Men kreeg ik zelfs zo weinig dat je film na film zou moeten doen om een goed leven te kunnen leiden. Dat kwam omdat ze me op dat moment alleen nog maar zagen als die reus uit Nederland en niet als serieus acteur. Naarmate ik meer films heb gedaan, gaat mijn ondergrens steeds een stukje omhoog. Bij Indiana Jones werd bijvoorbeeld eerst een bod gedaan dat lager was dan wat ik bij Borderlands kreeg. Op dat moment kon mijn agent zeggen: “Olivier verdiende dit bedrag bij Borderlands, dus daar gaan we niet onder zitten.” Je gaat jezelf als acteur niet downgraden, zeker niet omdat ik de grootste mens van de wereld ben. Ik krijg nu gemiddeld een jaarsalaris voor drie maanden acteerwerk, maar daar ga ik nog verder in groeien.’

Benieuwd naar de rest van het interview met Olivir Richters? Je leest het op Blendle. ‘Mijn agent zei: “Je gaat op een dag echt andere karakters met meer tekst spelen, maar we moeten nu voor Indiana Jones gaan.” Dat vond ik ontzettend pijnlijk, want de regisseur van John Wick had verteld dat hij mij specifiek voor deze rol vroeg omdat hij mij de kans wilde geven om uit het hokje te komen van acteurs die alleen vanwege hun lengte worden gecast.’