Iers wapen- en drugskartel voert schrikbewind in Europa

Het gebeurde op 8 februari 2016 in het Regency Hotel in Whitehall, Dublin. Er zouden twee belangrijke boksgala’s worden gehouden: op vrijdag in het National Boxing Stadium in Dublin en een dag later in de bokshal van Clondalkin, een voorstad van Dublin. Het hoofdgevecht ging tussen de Ier Jamie Kavanagh en de Portugees Antonio João Benito. De winnaar zou Europees WBO-kampioen in het lichtgewicht zijn. De weging begon om 13.30 uur in de feestzaal van het Regency Hotel. Meer dan honderd mensen wilden dat zien. Het gala heette Clash of the Clans. Die naam was achteraf gezien op een macabere manier wel heel erg passend.

De Ierse kartelbaas Daniel Kinahan stond achterin met bodyguards. Het was gevaarlijk voor hem in Dublin te zijn sinds een moord op 24 september 2015 aan de Costa del Sol. Gary Hutch was ooit een trouwe bondgenoot van de Kinahan-clan, maar hij werd ervan verdacht een verrader te zijn en werd doodgeschoten. Gary’s familie zou vast wraak willen nemen en de Hutches wisten één ding zeker: de beste manier om Daniel Kinahan te doden was bij een groot boksevenement. De clanbaas miste dat liever niet, hoe groot het gevaar ook was; hij ging zelfs vaak naar de weging.

De Ierse topbokser Jamie Kavanagh stapte op de weegschaal. Commentatoren vonden het een wonder dat hij zo ver was gekomen. Zijn vader Gerard ‘Hatchet’ Kavanagh werd in september 2014 geliquideerd in een bar bij Marbella. Jamie bokste negen maanden niet en maakte zijn return met een verpletterende zege. Een paar dagen later werd zijn oom en sparringpartner Paul Kavanagh geliquideerd. De moordenaars zijn nooit gepakt, maar volgens de politie gaf Daniel Kinahan de opdrachten.

De weging was nog bezig toen er om 14.25 uur een zilverkleurig Ford Transit-busje voor het hotel stopte. De deuren vlogen open, er stapten mannen uit. Drie van hen droegen maskers, helmen, overalls, kogelvrije vesten en gevechtslaarzen. Ze waren gekleed als speciale agenten van de best getrainde politie-eenheid en hadden AK-47-aanvalsgeweren bij zich. Een hotelgast rookte een sigaretje op de stoep. Een man verkleed als vrouw zette een geweer op zijn hoofd. Hij droeg make-up, een grijze jurk en een grote blonde pruik en zei: ‘Get the fuck out of here.’

‘De Kinahans belegden na de aanval op hen een vergadering. Er moest op gruwelijke wijze wraak worden genomen. Neven, ooms, broers, vrienden, kennissen, iedereen was een potentieel doelwit’

Rolkoffers en kogels

In de lobby van het hotel waren meer dan twintig mensen. Mannen en vrouwen dronken Guinness aan de bar, serveersters brachten frites, cake en shepherd’s pies naar tafeltjes. In gangen klonk het geluid van rolkoffertjes, toeristen stonden in de rij om in te checken. De hotelmanager stond bij de balie van de receptie toen hij een knal hoorde, hij dacht dat er een fles was gebroken. Een man rende naar buiten en schreeuwde: ‘Get the fuck out! Get the fuck out! It’s all kicking off in there!’ Een vermeende agent vuurde links, rechts en door het midden. Kogels vlogen door de panelen achter de bar. Mensen verscholen zich onder tafels, kinderen huilden en schreeuwden om hun moeder. Bokser Jamie Kavanagh rende vanuit de feestzaal langs de lobby naar buiten. Hij boog zich voorover en kotste op de straat. Waarom schoten die agenten op onschuldige mensen?

Een van de aanvallers sprong op de balie van de receptie. Hij schoot zes tot zeven keer. Aan de bar stond een man genaamd David Byrne. Hij kwam uit de wijk Crumlin in Dublin en had een hoge functie in de Kinahan-clan. Hij was 33 jaar en een groot boksfan. David Byrne miste geen wedstrijd van Tyson Fury en Conor McGregor en vloog businessclass naar Amerika en andere plekken om hun titelgevechten te bekijken. Hij huurde suites in Las Vegas en zat bij de matches op de eerste rij naast oud-boksers en Hollywood-sterren.

David Byrne hoorde de schoten en ging op zoek naar zijn baas Daniel Kinahan om hem te waarschuwen. Hij liep in de richting van de schutters, een aanvaller herkende hem en vuurde van dichtbij met zijn AK-47. David Byrne kreeg een kogel in zijn hoofd en hij werd geraakt op andere plekken. Zijn laatste woorden waren: ‘I’ve been shot.’ Hij droeg een wit shirt, dat steeds meer rode vlekken vertoonde. De aanvallers bleven schieten. Een cartellid genaamd Sean werd in zijn dij geschoten, een andere crimineel kreeg een kogel in zijn maag. Daniel Kinahan en zijn bodyguards verlieten het hotel via de nooduitgang, sprongen op een dak en klommen naar beneden. Daniel werd ondergebracht in een safehouse. De dag erna vloog hij van Londen naar Spanje.

De vier aanvallers gingen naar de achterkant van het hotel. De man verkleed als vrouw schreeuwde: ‘I can’t find him! I don’t know where the fuck he is.’ Een vermeende agent zei: ‘Let’s get the fuck out of here.’ Ze renden naar buiten. Het busje stond daar nog. De man met de pruik riep: ‘Go, go, go, fucking go!’ Ze stapten in het busje en reden op hoge snelheid weg. Ze moesten stoppen bij een hek en leken om te keren. De chauffeur veranderde van mening en ramde door de hekken. De aanvallers konden ontsnappen.

De hoteleigenaar belde 999 om te vertellen dat drie ‘agenten’ en een man verkleed als vrouw drie mensen hadden neergeschoten. David Byrne was dood, de gewonden werden naar het Mater Private Hospital en het Beaumont-ziekenhuis in Dublin gebracht. Echte agenten arriveerden om 14.40 uur. Ooggetuigen moesten vertellen wat er was gebeurd. De meeste experts dachten aan een terroristische aanval van de IRA, anderen hadden het vermoeden dat IS een aanslag wilde plegen. Maar waarom leken de aanvallers dan zo gericht op zoek te zijn naar een bepaald doelwit en werd niet iedereen neergemaaid? Met zulke zware wapens hadden er tientallen doden kunnen vallen, een Dublin-versie van Bataclan.

Het lijk in de lobby

Journalisten reden naar het Regency Hotel. Een man vertelde: ‘It was crazy. It was fucking madness.’ Bokser Gary Sweeney stond op het podium van de Regency Suite met de baas van de boksbond toen hij knallen en gegil hoorde. Sweeney liep naar de lobby en zag een doorzeefd lichaam op de grond. Het lag tegen de receptiebalie aan en de aanvallers bleven maar schieten. Gary Sweeney noemde het een ‘all out war’. Zijn Litouwse collega Vaidas Balciauskas zei: ‘Ik hoorde schoten en iedereen begon daarna te rennen. Iedereen maakte zich zorgen om zijn leven. Het was schokkend, heel schokkend. Iedereen probeerde te overleven en er werd overal geschreeuwd. Natuurlijk was ik bang. Ik kwam hier om te vechten, niet om te worden neergeschoten.’

Bokser Jamie Kavanagh schreef op Twitter: ‘Aan iedereen die het vraagt: ik ben oké. Dank voor het vragen. Ik heb vandaag geluk gehad, ik kan niet anders zeggen.’ In een interview zei hij: ‘Iedereen rende om niet dood te gaan en niemand wist wat hij of zij moest doen en niemand wist hoe te reageren. Ze hadden politie-uniformen aan. En als je dat ziet, dan denk je dat je oké bent, dat je veilig bent.’

De Kinahans belegden binnen 24 uur een vergadering. Belangrijkste beslissing: er moest op gruwelijke wijze wraak worden genomen. Neven, ooms, broers, vrienden, kennissen, iedereen was een potentieel doelwit. Easy targets? Des te beter. Taxichauffeur Eddie Hutch was vader van vijf kinderen. Er stopte een BMW voor zijn deur. Het was twee dagen na de aanval in het Regency Hotel. Drie mannen stapten uit. Eddie Hutch rende naar zijn huis, de mannen schopten zijn deur in en schoten vier kogels in zijn hoofd.

Het lichaam van David Byrne lag een week opgebaard in het huis van zijn ouders. Voor de deur stonden zwaarbewapende agenten omdat leden van de Kinahan-clan afscheid wilden nemen en de Hutches wraak wilden voor de moord op Eddie Hutch. De begrafenis was in de Church of St. Nicholas of Myra. Agenten controleerden de kerk op explosieven. Ze patrouilleerden onafgebroken en er werden checkpoints opgezet. Het geweld zou nu vast afnemen, maar dat gebeurde niet. In de truecrime-bestseller The Cartel van Stephen Breen staat: ‘De gangland-vete was nog maar net begonnen.’

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest het op Blendle.

In het artikel lees je meer over de Kinahan-clan. ‘De Ierse man woonde lang in Nederland en wordt ‘de Patriarch’ genoemd. Hij is 65 jaar en wordt bijna nooit publiekelijk gezien. Het is uitzonderlijk dat er een foto van hem wordt gemaakt en daardoor is zijn legende alleen maar groter geworden.’