‘Nieuw record naar vertrekhal 1’

En toen was dan toch eindelijk de dag aangebroken dat de Heemskerkjes het vliegtuig zouden nemen naar het Spaanse Alicante. Er was een en ander qua voorbereiding aan te pas gekomen, maar dat mocht de pret niet drukken. Integendeel zelfs: naar onze bescheiden mening hadden we werkelijk aan alles gedacht en mocht het nu alsnog tegenzitten en eindigen in tranen, had het toch zeker niet aan ons gelegen. Als het karma zich tegen je keert, past slechts een deemoedig buigen.

We hadden bijvoorbeeld de Privium-kaarten, die we ooit hadden aangeschaft toen papa nog veel vloog voor zijn belangrijke baan, voor een godsvermogen opnieuw laten activeren, zodat we niet in de urenlange rijen voor de douane hoefde te staan, maar luxueus door de priority lane konden glibberen. Alle handbagage was al dagen van tevoren check-check-double-check ingepakt en de belangrijke/dure spulletjes lagen netjes ter finale controle op twee keurige stapeltjes op de tafel. Hebben we alles? Karren maar. Naar de buurman die ons om half negen in de ochtend naar het station van Weesp zou brengen, waar wij de trein naar Schiphol zouden nemen met een zee van tijd om dat vliegtuig te halen. We zwaaien buurman uit, hij rijdt weg, wij gaan door het poortje, zij zegt: ‘Waar is mijn telefoon?’ Hel.

Geen telefoon. Buurman bellen met mijn telefoon. Buurman neemt niet op, telefoon van buurman ligt bij buurman thuis. Buurman kómt thuis, ziet paniekbelletjes. Want op de verloren telefoon staan alle vouchers, instapkaarten en overig denkelijke reisbescheiden. Buurman keert terug op zijn schreden en haalt ons weer op in Weesp. De klok tikt verder, we lopen nu meer dan een halfuur achter op schema.

Terug thuis. In onze auto: geen telefoon. In ons huis: geen telefoon, althans niet dat we kunnen zien of horen, want telefoon staat altijd op stil, anders ‘maakt hij de hele dag lawaai’. Even paniek en moment van verlamming... Is de zaak verloren? Nee! Wacht! we kunnen met de laptop alle reisdocumenten printen! Lang leve het papier! We printen de documenten en grazen nog één keer huis, tuin en geheime plekjes af, nergens telefoon. Garage? Ook niet.

Buurman toetert aan de straat: heeft getankt en brengt ons nu naar Schiphol. Dan maar geen telefoon. Nieuw record naar vertrekhal 1, gestrekte sprint naar priority lane, langs klamzwetende meute, binnen – godzijdank – twintig minuten voorbij controle en – met een half uurtje over – toch nog op tijd bij gate C12. Kapot. Dat wel. Jaar van mijn leven.

En waar die telefoon nou lag? In het kozijn van het kleine raampje van de WC. Ze zwéért dat ze hem daar nog nooit had neergelegd. Dan zwijgt de spreker stil.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.