Dane en Alain Clark: ‘We zijn nog steeds Father & Friend’

Zelfs vijftien jaar na dato raken we maar niet uitgesproken over die grote hit van jullie.
Alain: ‘We zijn nog steeds Father & Friend. Het is grappig dat er zoveel lagen bestaan binnen drieënhalve minuut muziek en wat het blijkbaar allemaal heeft kunnen losmaken. Het is in eerste instantie niets meer dan ons verhaal met daarbinnen weer twee aparte verhalen, die uiteindelijk uitsplitsen naar allerlei andere belevenissen van mensen die het horen. Als we op de dag van de opname niet samen de studio in waren gedoken maar, bij wijze van spreken, op de bowlingbaan hadden gestaan, dan was het bij slechts een mooie herinnering gebleven waar we het nooit meer over hadden gehad. Maar nu, door iets dat mijn vader en ik samen hebben gedeeld, zitten we er met jou over te praten. Ik vind dat magisch.’

Op welke momenten zie je jezelf in de ander?
Alain: ‘Hoe ik zit of op bepaalde dingen reageer, daarin ben ik af en toe net mijn vader. Het kan niet anders dan dat dit simpelweg geprogrammeerd zit in je dna. Tot mijn 23ste heb ik ook gehoopt zijn stem te erven. Ik was een jaar of veertien toen ik de baard in de keel kreeg en het er al iets meer op begon te lijken. Fingers crossed dat die ontwikkeling zou doorzetten, maar helaas. Ik kan heus zingen, maar de zwaarte en diepte die hij heeft, mis ik. Ik denk dat het een generatie heeft overgeslagen, want m’n zoontje Nilo van dertien heeft het weer wel.’

Dane: ‘Nou, je moet niet doen alsof het er niet mag zijn. Je kan aardig zingen en hebt met heel grote artiesten gewerkt. Dat zegt natuurlijk ook wel wat.’

Alain: ‘Het is ook geen valse bescheidenheid, maar we kunnen er lang of kort over praten: onze klankkleur is anders.’

Dane: ‘Ik ervaar dat gek genoeg zelf niet zo. Toen we onze single opnamen, moest ik er behoorlijk aan wennen mezelf weer terug te horen. Zeven jaar lang had ik niet gezongen en daar stond ik ineens weer. Jeetje mina, wat verschrikkelijk! Ik schrok er gewoon van. Gaandeweg ging dat beter en nam ik de complimenten van anderen dat het mooi klonk wat makkelijker aan.’

Wanneer kwam het talent van Alain bovendrijven?
Dane: ‘Zijn eerste Nederlandstalige nummer, de Boskaboutersong, zong hij op 10-jarige leeftijd en dat klonk prachtig. Daarna maakte hij het nummer Claire voor een schoolvriendin. Dat gaf me meteen kippenvel.’

Alain: ‘Die laatste maakte ik voor het meisje waar ik verliefd op was. Ze was iets ouder en eigenlijk een beetje out of my league, dus ik zocht iets om indruk mee te maken. Met een gitaar en een cassetterecorder nam ik een nummer voor haar op. Dat bleek een goede move. Direct daarna hadden we verkering. Voor twee weken. Afgelopen november zag ik haar terug op een schoolreünie, waar ze me vertelde het bewuste bandje nog steeds te hebben.’

Terug naar Father & Friend, wanneer kregen jullie door dat het een potentiële evergreen was?
Dane: ‘Naarmate het aantal verhalen van mensen voor wie het iets betekent groeide. Dat zijn er zoveel, dat kun je je haast niet voorstellen. Zo heeft een jongen bijvoorbeeld zijn coming-out naar zijn ouders beleefd met behulp van dit nummer, om maar iets te noemen.’

Alain: ‘Op het moment dat we het opnamen, was het gewoon een leuk liedje waar wij twee persoonlijk een gevoel bij hebben. Je staat er dan niet bij stil wat voor magie de tijd er dan vervolgens nog overheen gooit. Dat het, buiten ons om, een eigen reis gaat maken.’

Dane: ‘De wijze waarop Alain zijn gevoel op papier heeft gezet, had ik niet beter kunnen doen. Ik heb ook niets aan de tekst aangepast. Het was meteen prima zo.’

Alain: ‘Ik was al aan het schrijven voor mijn album, toen een goede vriend ineens opmerkte dat een duet met mijn vader misschien leuk zou zijn. Nou, die kwam binnen, hoor. Alsof er een licht aanging in een donkere kamer. Waarom had ik daar nooit eerder aan gedacht? Ik ben meteen op m’n fiets gestapt en naar deze studio gereden, waar ik op een krukje en met een gitaar in de hand ben gaan schrijven. Na twintig minuten stond de basis, ongeveer 80 procent van het geheel, op papier. Het kwam heel vloeiend.’

Dane, neem ons eens mee naar de eerste keer dat je het las.
Dane: ‘Een enorme verrassing en een groot compliment. Dat je zoon zoiets maakt doet je als vader wel wat. De eerste keer dat ik die tekst las was niet normaal. Ik kreeg kippenvel over mijn hele lijf. Ik zie het als de mooiste waardering van een kind naar zijn vader.’

Alain: ‘Terugkijkend is dit nummer echt een familiedocument geworden dat voor altijd in een metaforische glazen vitrine zit. Tegelijkertijd is het ook van iedereen. Heel veel mensen delen mooie en ontroerende verhalen die zij koppelen aan dit nummer en in de basis niets met mijn vader en mij te maken hebben. Dat die momenten zijn gecreëerd door iets dat wij met z’n tweeën hebben meegemaakt, maakt me nederig en dankbaar.’

Dit nummer betekende je doorbraak, Alain. Voelde je je in 2008 ook gearriveerd daardoor?
Alain: ‘Nu wel, op het moment zelf zat ik in een flow. Ik denk dat niemand van de mensen die dicht bij mij staan – van band, tot familie en platenmaatschappij – doorhad hoe heftig die storm was. Het was een periode dat alles heel hard ging en je daar in mee moet. Je bent enorm aan het sturen en geniet tegelijkertijd als je voelt eindelijk de wind vol in de zeilen te hebben. Ik ben vanaf mijn vijftiende non-stop in voorbereiding geweest op dat moment, waarop alle gevonden kwartjes en dubbeltjes onder het tapijt voor een treinkaartje naar de studio zich eindelijk uitbetaalden.’

Het artiestenvak kent ook gevaren. Hoeveel zorgen heb je daarover gehad, Dane?
Dane: ‘Die hadden zijn moeder en ik in het begin wel, maar omdat we potentie in hem zagen, vertrouwden we erop dat het wel goed zou komen.’

Alain: ‘Ook in die periode dat ik naar Amerika ging? Hadden jullie toen geen zorgen? Ik ging bijna letterlijk met alleen zakgeld die kant op. Ik had enkel het geluk dat jij voor KLM werkte, waardoor ik goedkoop kon vliegen. Dat was het. Meer had ik niet.’

Dane: ‘Ik denk dat we meer over je veiligheid inzaten dan over je carrière. Ik voorzag dat hij in Amerika misschien belazerd zou worden door allerlei foute types. Gaandeweg kwam ook dat weer goed en groeide ook op dat punt het vertrouwen.’

Alain: ‘Ik was niet het type dat maar een beetje zat te kutten en alleen maar uitging. Ik was heel erg met muziek bezig. Wat mij heel erg heeft geholpen, is dat mijn ouders al op jonge leeftijd tegen me zeiden: als we zien dat je ervoor gaat, dan supporten we je. Die gedachte heeft me de veiligheid gegeven om te gaan exploren.’

Dane: ‘Ik zag de passie in zijn ogen. We wilden dat hij zijn schooldiploma zou halen en daarna kon gaan ervaren in de praktijk. Dat is uiteindelijk toch de beste leerschool.’

Benieuwd naar de rest van het interview? Je leest 't in de nieuwste Revu. Nu verkrijgbaar.