'Puberouders, kijk naar Oogappels!'

De meeste van mijn vrienden hebben kinderen en de meeste van die kinderen zijn zowat tussen de 15 en 18, met een voorlopertje hier en een nakomertje toe. Niet de makkelijkste leeftijd, zal iedere ouder je kunnen vertellen, want tijdens de puberteit moeten kinderen leren wat wel en niet mag, slim of dom is, en dat je altijd naar je vader moet luisteren, als je weet wat goed voor je is.

Helaas zijn de hersens van je kinderen op die leeftijd nog niet volgroeid, luisteren ze dus niet naar goede raad en besluiten op eigen houtje wat hen het beste lijkt, wat steevast uitloopt op een drama. Zoals bij mijn jongste zoon, die het wel stoer vond een zakje Haribo van nog geen euro bij de Albert Heijn te gappen, opgepakt en gearresteerd werd, een lange middag op het bureau moest bivakkeren en een jaar lang de supermarkt niet mocht betreden. En dan kwam hij er als first time offender nog genadig af, want in principe hanteert de detailhandel tegenwoordig een zero tolerance beleid.

Maar behalve deze ongelukkige botsing met het gezag en een enkele ondoordachte verkering, een resolute weigering om kleding op te ruimen of huiswerk te maken, dan wel een iets te enthousiaste liefde voor bier te adopteren, valt er eigenlijk weinig op het kind en de meeste van zijn vrienden aan te merken. Zeker als je - zoals mevrouw Heemskerk en ik - recentelijk op het streamingkanaal van de publieke omroep de eerste vier seizoenen van de horrorserie Oogappels hebt gebinged.

Tering.

Ken je dat gevoel? Dat je ergens naar zit te kijken, wéét dat het overdreven fictie is, maar toch ineens bang bent dat je homoseksuele zoon elk moment kan worden gekopschopt, je dochter op een dag ineens depressief op bed blijft liggen, je vrouw het nooit met je eens is en iedereen, maar dan ook iedereen, de godganse dag schreeuwende ruzie met elkaar maakt, van tafel loopt en constant keihard met de deuren smijt? En vreemd gaat met de portier op kantoor. Verkering met een rijschoolhouder of een bouwvakker neemt, een auto-ongeluk krijgt en aan de drugs raakt?

Dat is nou Oogappels. De serie waarin Bracha van Doesburgh zó overtuigt als over-beschermende griezelmoeder, dat je haar in het echt direct de stad zou uitjagen. En de reden waardoor mijn vrouw zich al jaren afvroeg waarom iedereen haar toch telkens Merel noemde - dat was dus naar de gelijknamige middelbare powervrouw die haar kinderen telkens opleidingen wil opdringen waar ze geen zin in hebben.

Kort en goed: denk je dat jij het slecht hebt geschoten met je puberkinderen en heb je Oogappels ook gemist? Kijk dan een seizoentje terug. Je voelt je gegarandeerd een stuk beter. En zo niet: heel veel sterkte.