'In de schoenen van Vladimir Poetin'

Ik zat laatst in de trein naast iemand die op d’r telefoon een of ander spelletje speelde. Geen idee welk, ik ben zelf geen gamer. Maar ik zat zo’n beetje over de rand van m’n krantje mee te gluren. In een groene, onbebouwde omgeving met veel bomen en hier en daar een beekje stuurde ze middeleeuwserige mannetjes aan. De mannetjes legden op haar aanwijzingen wegen aan, metselden huisjes. Er kwam een boerderij bij, het land werd bewerkt. En was dat nou een school? Het gevoel van maakbare vooruitgang onder je vingertoppen. Alleen van het meekijken kwamen er al allemaal lekkere stofjes in m’n hersens vrij.

‘Amersfoort Centraal, station Amersfoort Centraal.’ Ze stak de telefoon in haar tas, stond op, sloot aan in de schuifelpolonaise richting uitgang. Ik las weer verder in m’n krant. De Oekraïne-oorlog is 1 jaar oud. Hieperdepiep, gefeliciteerd allemaal. Een jaar van vernietiging. Vernietiging van gebouwen, infrastructuur, lichamen, geesten, levens, sociale cohesie, voorzieningen, economie. De facto het tegenovergestelde van dat spelletje van daarnet, maar dan voor het echie.

Denk je eens in dat je in Poetins schoenen zou staan. Je hebt een gigantisch land, waar verschrikkelijk veel mensen wonen. En op wat Moskovieten en Sint-Petersburgers na leeft zo’n beetje iedereen in erbarmelijke omstandigheden. In ieder geval erbarmelijk genoeg dat ze niet al te hard tegensputteren als je ze ongetraind en slecht bewapend naar de Oekraïne stuurt om aldaar kapot te worden geschoten. Blijkbaar is het veel Russen om het even of ze kanonnenvoer in de Donbas zijn, of zich met niks te vreten zitten te vervelen in Balasjov of Arkadak (maak voor de gein in Google Maps eens een wandelingetje door die steden en voel het verlangen jezelf hersendood aan de wodka te zuipen opkomen).

Is het voor een gevreesde dictator als Poetin niet een eitje om al die uitzichtlozen aan het werk te zetten? Net zo makkelijk als het is om op het touchscreen van je telefoon poppetjes aan te klikken? Ze van bovenaf aan rond te commanderen als een welhaast goddelijke gamer? Niet om te vernietigen, maar om te bouwen. Wegen zonder kuilen, huizen waarin je geen winterjas hoeft te dragen, scholen waar je écht iets kunt leren en boven jezelf uitstijgen, ziekenhuizen waar je beter kunt worden, winkels, kantoren, fabrieken, speeltuinen, parken, bioscopen, theaters, stadions, Disneyland Oedatsjny.

De architect te zijn van zulke vooruitgang, op zo’n grote schaal, niet digitaal, maar for realsies, dat moet toch een ware vulkaanuitbarsting van fijne stofjes in het brein zijn?

Natuurlijk, perfect zou je Rusland nooit krijgen, maar vast en zeker beter dan het nu is. En ongetwijfeld zie ik tal van praktische bezwaren over het hoofd, zoals geld, corruptie, belangen waar ik geen weet van heb. En misschien realiseer ik me ook te weinig dat sommige mensen nou eenmaal meer van schietspelletjes houden.