Bart Nijman: 'Vroeger dan laat volgt een gewelddadige escalatie bij Extinction Rebellion'

‘Klimaatverandering is massamoord,’ sprak een spichtige man met een streepmondje bij Op1, met een intonatie van iemand die geen tijd meer heeft om te worden bevraagd, laat staan tegengesproken. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, want niemand vroeg om onderbouwing van zijn groteske claims over ‘tienduizendenden doden per jaar in Afrika door klimaatverandering’.

Een dag later werd zijn klimaatbeweging Extinction Rebellion op Radio 1 geprezen om hun geweldloosheid, want: ‘De klimaatgevolgen zijn zo groot dat het in zekere zin begrijpelijk zou zijn als ze verdere stappen zouden nemen.’ Precies dat soort woorden plaveien dus de weg naar geweld. Het omslagpunt komt langzaam maar onvermijdelijk dichterbij en het begint met kleine dingen.

Al jaren hoor je bijvoorbeeld met enige regelmaat over de vernieling van SUV’s. Auto’s bekrast, banden kapot gesneden, dreigbriefjes van klimaatactivisten onder de ruitenwissers. Vorige week escaleerde dat bij een auto-evenement op het TT-circuit bij Assen tot de vernieling van driehonderd voertuigen. Bekrast, spiegels gesloopt en ook: wielbouten los gedraaid. Het had tot gewonden of erger kunnen leiden.

Je ziet per dag hoe zeer de zondvloedretoriek van de klimaatverandering nieuwe zieltjes aan het winnen is. In dezelfde tijd die Volkskrant-columniste Asha ten Broeke of actrices Katja Herbers en Carice van Houten op de A12 bij Den Haag gedemonstreerd hebben, openden China en India meer kolencentrales dan zij klimaatschade konden inperken. De navelstaarderij van het klimaatgeloof heeft wat dat betreft iets koddigs.

Terwijl kruispunten, snelwegen en startbanen zich vullen met, zoals Het Financieele Dagblad ze beschreef, ‘overwegend witte en welbespraakte’ middenklassers (dus: tweeverdienende binnenstadbakfietsers met twee kinderen, huisdieren, minimaal één auto en een Erasmus-studieverleden vol stedentrips en vliegreizen), hebben grote delen van de wereld een stevige welvaartsachterstand in te halen op het Westen. Wie gelooft dat Chinezen, Pakistanen en Indiërs bij de optie ‘minder armoede of meer doen voor het klimaat’ voor dat tweede kiezen omdat Carice voor haar eigen zingeving met een bordje ‘Er is geen Planeet B’ op de Utrechtsebaan zat, moet volgende keer maar naast haar gaan zitten.

Ondertussen bezigt wel een meerderheid in de Tweede Kamer de eindtijdretoriek, schrijft het Planbureau voor de Leefomgeving toekomstscenario’s waarin iedereen ‘planeetpunten’ toegewezen krijgt (als in: een sociaal krediet, gekoppeld aan vermeende klimaateffecten van je gedrag), donderpreken Frans Timmermans en Diederik Samsom in doemscenario’s tenzij we allemaal knielen voor hun klimaatwetgeving, sponsort de Postcodeloterij via ongekozen ngo’s eindeloze rechtszaken over ‘het klimaat’ en vullen kranten en televisieprogramma’s zich met apocalyptische voorspellingen.

Thans overheerst lacherigheid over de morele autofellatio van A12-bezetters, maar vroeger dan laat volgt een gewelddadige escalatie bij deze activisten. Want ditmaal zal de zondvloed allesvernietigend zijn en alleen als iedereen zich onderwerpt, kunnen we dat tij nog keren. Geloofsovertuigingen legitimeren eigenrichting en de klimaatkerk zal geen uitzondering blijken.