Nieuwe Revu ziet bewijs voor ufo en praat met Pentagon-klokkenluider David Grusch

Voordat we naar het gesprek met David Grusch gaan even de voorgeschiedenis: sinds twee jaar cover ik alles over ufo’s/uaps voor Nieuwe Revu. Twee weken geleden kregen zowel ik als nog twee andere Nederlandse journalisten het vermoedelijke bewijs van buitenaards bestaan onder ogen van mijn bron die voorlopig nog anoniem wenst te blijven. We kregen een preview te zien van het interview waarin CIA-klokkenluider David Grusch uit de schaduw stapt van zijn geheimhoudingsplicht binnen de uap-taskforce en onthult dat de Amerikanen al decennialang in het bezit blijken te zijn van ufo’s/uaps.

We kregen ook documenten onder ogen die deze claims van Grusch onderschrijven. Deze ufo’s zijn volgens Grusch in de afgelopen negentig jaar of gecrasht en geborgen door geheime diensten, of opgegraven als ware het een archeologische vondst. Sindsdien proberen zeer selecte organisaties volgens ingewijden van deze gerenommeerde klokkenluider uit te pluizen hoe de gecrashte, vermoedelijk niet-aardse apparaten werken. Volgens deze insiders loopt de gebruikte technologie lichtjaren vooruit op onze technologie, wat het grote belang van de tientallen jaren aan geheimhouding en doofpotmechanismen door onder meer de Amerikaanse overheid zou verklaren.

In de afgelopen decennia heeft het militaire apparaat meer dan 144 waarnemingen gedaan die niet verklaard konden worden anders dan als uap, dus unidentified

De aanloop

We spoelen de band even terug naar 2017. Naar het moment dat de journalisten Lesley Kean en Ralph Blumenthal via The New York Times naar buiten treden met het historische nieuws dat Amerikaanse militaire straaljagerpiloten met hun FLIR-boordcamera’s met regelmaat ufo’s/uaps in het Amerikaanse luchtruim waarnemen. De bijbehorende gelekte beelden worden door CNN gedeeld en gaan al snel de wijde wereld rond. Het is geen krullenjongen die de beelden en de informatie heeft gelekt, het gaat hier om Christopher Mellon, de voormalige opperbaas der Amerikaanse geheime diensten.

Mellons vertrouweling en handlanger Luis (Lue) Elizondo, die tien jaar lang het geheime onderzoeksprogramma AATIP (Advanced Aerospace Threat Investigation Program) leidde voor het Pentagon, wordt het gezicht van ‘UAP disclosure’. In zijn rol als ambassadeur van het fenomeen doet hij vele interviews, waaronder met ondergetekende. Het betekent het startpunt van flink gerommel binnen de Amerikaanse politieke, militaire en geheime dienst-gelederen.

Het Amerikaanse parlement voelt zich buitengesloten van belangrijke informatie over dit fenomeen en dwingt voormalig president Donald Trump een van zijn laatste schijnbewegingen binnen zijn politieke loopbaan af, namelijk diens ultimatum dat de geheime diensten 180 dagen de tijd krijgen om alles wat ze weten over UAP’s met het parlement te delen. Een deel van deze informatie mag zelfs met de burgers worden gedeeld, mits het de Amerikaanse nationale veiligheid niet zal compromitteren. Wat naar buiten komt, is dat er in de afgelopen decennia meer dan 144 waarnemingen door het militaire apparaat blijken te zijn gedaan die niet verklaard konden worden anders dan als uap, dus unidentified.

Vanaf dat moment begint het enorm te borrelen en te pruttelen in Washington. Openlijk vliegen politici elkaar in de haren en besmeuren elkaar publiekelijk met modder. Daarbij moet ook Luis Elizondo het ontgelden. Hij wordt geframed als een charlatan, als iemand die zijn eigen rol binnen het Pentagon opklopt. Hij wordt nog net niet weggezet als de conciërge van de gymzaal. Wijlen senator Harry Reid (1939-2021), die zelf het onderzoeksprogramma had opgezet en de financiering ervoor had bewerkstelligd, redt Mellon en Elizondo met een officiële brief die bevestigt dat Elizondo toch echt het geheime onderzoeksprogramma AATIP had geleid en dus geen charlatan is. Toch wordt het duo door vijanden met een andere agenda in het Capitool onophoudelijk in diskrediet gebracht. Onder grote druk van deze anti-campagnes besluiten Mellon en Elizondo uit de uap-spotlights te stappen. Maar onder de radar blijven ze bezoekjes brengen aan Capitol Hill waar ze senatoren met een luisterend oor – waaronder Marco Rubio, Mark Warner en Kirsten Gillibrand – blijven informeren.

De welwillende politieke en militaire klokkenluiders beloven meer onthullingen over het fenomeen naar buiten te brengen en er komt een levendige stroom van podcasters, journalisten en influencers op gang die alles en iedereen interviewen die ook maar iets zouden kunnen vertellen over de uap-waarnemingen.

Echter op de gelekte – slecht te beoordelen – beelden na komt er niet heel veel meer naar buiten. Bovendien zijn het fragmenten die een duidelijke wetenschappelijke onderbouwing missen, zoals radardata, radiosignalen of biologisch exotisch sporenmateriaal, waardoor ze te weinig overtuigingskracht bezitten. Het enige houvast blijft het feit dat er meerdere getrainde militaire ooggetuigen waren die op hetzelfde moment hetzelfde zagen, onder dezelfde omstandigheden, en de beelden van uaps maakten.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest 't in de nieuwste Revu.