Leon Verdonschot: ‘Flopke Hoekstra op de belangrijkste klimaatbeleidspositie in Europa. Waarom?’

Beste Wopke Hoekstra,

Ik denk niet dat veel mensen zich over een paar jaar nog kunnen herinneren waar ze waren toen ze hoorden dat u werd voorgedragen als nieuwe Eurocommissaris voor Klimaat. Hoe ik reageerde toen ik het las, zal me nog wel lang heugen: ik spuugde mijn koffie over mijn tafel, terwijl mijn ogen brandden alsof ik mijn lenzenvloeistof per ongeluk had verwisseld met accuzuur. Voor eens wenste ik dat ik nog haren had, zodat ik ze kon uittrekken.

Zoals dat gaat met ongelukken: je blijft kijken, ook als je het niet wilt. Dus las ik de afgelopen week alle reconstructies van het verschrikkelijke ongeval. In de hoop dat ik het alsnog kon begrijpen. Verwerken. Het een plekje kon geven. Dat is gelukt. Het plekje is de amygdala geworden, in het oudste deel van de hersenen, voor de hippocampus. Het is namelijk hier waar agressie wordt gereguleerd.

Flopke Hoekstra. De begrafenisondernemer van het CDA. De man die in 2019 in een lezing in Berlijn stelde: ‘De doelstelling ligt er: we hebben ons allemaal gecommitteerd aan de klimaatdoelstellingen van Parijs. (...) Dames en heren, de opdracht van politici is om te kiezen voor het lange termijn belang van hun land en hun inwoners, ook wanneer dat niet de makkelijkste keuze is.’ En die een paar jaar later, toen Caroline van der Plas op bijna 2 meter hoogte in zijn nek hijgde, net zo ferm het tegenovergestelde stelde: ‘2030 is voor ons niet heilig.’ You can take the man out of McKinsey, but you can’t take McKinsey-gibberish out of the man.

Die man op de belangrijkste plek in Europa om een klimaatbeleid met enige ambities veilig te stellen. Waarom? Dat hebben al die reconstructies wel duidelijk gemaakt: om vele redenen, maar geen ervan had te maken met ons milieu of met uw geschiktheid voor deze functie. Oud-Kamervoorzitter Frans Weisglas (VVD) vatte het samen, nadat hij er ook fijntjes op wees dat Nederland nu in oorlogstijd zijn minister van Buitenlandse Zaken verliest: ‘Interne Haagse overwegingen en misplaatste collegialiteit hebben hierbij de belangrijkste rol gespeeld.’

Dat u voor Shell heeft gewerkt, mag geen argument zijn: iedereen verdient een tweede kans. Dat u zo ongeveer de laatste man lijkt die geschikt is om milieuwetgeving dwars door de muur van de machtige lobby van industrie en agrarisch grootkapitaal te beuken, dat mag wél een argument zijn.

In dezelfde week dat het demissionaire kabinet het besluit nam of all people uitgerekend u naar Brussel te sturen, nam het nog een besluit, eveneens op milieugebied. Namelijk om de krimp van Schiphol terug te schroeven. En om geen nachtvluchten en privéjets te verbieden, iets waar naast milieuorganisaties en omwonenden nota bene ook Schiphol zelf voor was. Wie er tégen waren: luchtvaartmaatschappijen, met name KLM, het bedrijf dat met u als minister van Financiën kon rekenen op een Sinterklaasbehandeling.

En zo maakt dit kabinet in zijn demissionaire nadagen fijntjes duidelijk welke plek het milieubeleid geeft, en ook altijd heeft gegeven. Van Nu Doorpakken naar Nu Inkakken.