Neerlands Hoop: Jamille van Wijngaarden

Deze week: film- en tv-regisseur Jamille van Wijngaarden (30).

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden?

‘Dat ik ja heb gezegd tegen het maken van een korte film voor Centraal. Met deze serie biedt de NPO jonge makers de kans om met een eigen script een af levering van drie kwartier te maken. Dat zijn zes op zichzelf staande verhalen, met als gemene deler dat ze beginnen en eindigen op Rotterdam Centraal. Mijn aflevering gaat over een jonge twintiger die als meisje is opgegroeid in een oud, vervallen hondenasiel. Ze runt niet alleen het asiel, ze is ook mantelzorger voor haar gehandicapte vader. Het leven heeft haar gehard, ze heeft een dik pantser om zich heen. Dat verandert langzaam als ze probeert een valse zwerfhond te temmen en haar gebruikelijke harde aanpak niet werkt.’

Jouw werk kenmerkt zich meestal door veel humor, dit is serieus drama. Ging je buiten je comfort zone?

‘Dit is inderdaad mijn eerste film die niet komisch van aard is, dus toen ik het script las, dacht ik wel even: oei, hoe kan ik hier mijn eigen stempel op drukken? Maar ik heb het me wel eigen gemaakt. Ik hou ervan om gekte en chaos in beeld te brengen. Een opgetilde realiteit met excentrieke personages, dat vind ik heerlijk om te doen. Voor Centraal moest ik me inhouden om vooral niet over the top te gaan en het zo realistisch mogelijk te houden.’

Als meisje maakte je al horrorfilms, toch?

‘Van jongs af aan maakte ik mijn eigen stripboekjes, toen merkte ik al hoe ontzettend leuk ik het vond om een verhaaltje te vertellen met beelden. The Blair Witch Project is voor mij echt het startpunt geweest om films te gaan maken. Ik was 10 jaar oud en we keken die film thuis met het hele gezin. Het mocht eindelijk een keer van mijn ouders, haha. Ik vond het fantastisch hoe je met weinig middelen de kijker zó bang kunt maken. Dat wilde ik ook doen. We hadden thuis een kleine handycam en op vakanties begon ik toen horrorfilmpjes te maken. Mijn broertje en ik speelden de hoofdrollen, mijn vader was altijd de bad guy. De producties werden steeds groter en ambitieuzer. Op een gegeven moment gingen we bij wijze van spreken op vakantie om een filmpje te kunnen maken.’

Op wat voor gruwelijke manieren heb je je vader aan zijn eind laten komen?

‘Eigenlijk won hij altijd. De eerste keer was hij een mummie, gewikkeld in een badhanddoek, en moesten we rennen voor ons leven. De tweede keer kropen we een soort kannibalennest in en ging de deur op slot, dat was toen mijn oom en tante er ook waren. En op vakantie in Oostenrijk hadden we de legende van Günther Wildhammer bedacht, een ontsnapte psychopaat die nog ergens in de bossen leefde.’

Wat typisch dat je als professioneel filmmaker juist veel meer voor comedy kiest.

‘Ik hou ervan om de zwarte kant van het leven te belichten met veel humor. In horror en comedy bouw je toe naar ofwel een grap ofwel een schrikmoment, dat is een duidelijke overeenkomst.’

Je korte animatiefilm Catastrophe staat nu ook op Vimeo. Wat betekent dat voor een filmmaker?

‘Ten eerste dat de hele wereld nu de gelegenheid heeft om deze film te kijken. Het voelt als een heel mooie kers op de taart na een wereldwijde festivaltour van twee jaar die Catastrophe heeft gemaakt.’

Word je nu dan ook overspoeld met opdrachten?

‘Dat niet, maar ik merk wel dat er vanuit Amerika veel vraag naar me is. Er zijn al wat Skype-gesprekken geweest met grote animatiestudio’s die graag met me willen werken. Ontzettend gaaf hoeveel belangstelling er is op basis van dat filmpje van twee minuten. Het lijkt me heel tof om een goed idee aan ze te pitchen voor een nieuwe animatiefilm. Of ik het dan ook wil regisseren, weet ik nog niet. Want mijn hart ligt ook echt bij live action, niet alleen bij animatie.’

Ik hou ervan om de zwarte kant van het leven te belichten met veel humor

Je hoort vaak dat filmmakers het moeilijk hebben in Nederland. Maar ik heb de stellige indruk dat het met jou ontzettend lekker gaat.

‘Dat worstelen heb ik inderdaad niet meegemaakt. Natuurlijk, ik heb ook mijn opstartprobleempjes gehad na de Filmacademie, maar ik heb denk ik een bepaald soort stijl gevonden die mij net even anders maakt dan een berg anderen. Ik wil dat mijn films op het netvlies van de kijker blijven hangen, dat ze de beelden terugzien als ze hun ogen sluiten. Iets zodanig van het scherm af laten spatten dat je de film onthoudt, daar ben ik altijd naar op zoek.’

Op je site staan ook veel tv-commercials die je hebt gemaakt. Ik had altijd het idee dat filmmakers zich een beetje generen voor hun commerciële klussen.

‘Ik heb het altijd omarmd. Ik zie het echt als een uitdaging om in dertig seconden een verhaaltje te vertellen, het liefst waarmee je de kijker raakt of laat lachen. Ik schaam me daar helemaal niet voor. Het hoort bij het filmmaken, vind ik. Het is de ideale manier om meters te maken en setervaring op te doen.’

Gewetensvraag: je bent druk bezig om je eerste speelfilm in de Nederlandse bioscopen te krijgen. Stel dat ze in de VS willen dat je volgende week op het vliegtuig stapt. Wat ga je dan doen?

‘Ik kies echt voor het project. Als dat leuker is dan waar ik nu mee bezig ben, dan wil ik dat best overwegen. Maar stel dat het een of andere commerciële flutfilm wordt, dan zou ik daar niet per se voor kiezen puur omdat er het labeltje Hollywood aan hangt.’

CV

Filmacademie

Jamille studeert in 2014 af. Haar eindexamenfilm Levenslang en Gelukkig is een komisch misdaadverhaal dat zich afspeelt in een sprookjesdorp.

Animatie

Haar korte animatiefilm Catastrophe is na een festivaltour van twee jaar deze zomer online in première gegaan bij Vimeo, als Staff Pick.

Film en tv

Jamille is bezig haareerste bioscoopfilmte realiseren. Daar- voor is haar regie- werk al te zien in de dramaserie Centraal, vanaf 1 novemberop NPO3.