Neerlands Hoop: Harriet Krijgh

Deze week: celliste Harriet Krijgh (28).

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden?

‘Dat is voor mij heel duidelijk: dat ik deel ben geworden van het Artemis Quartet, een van ’s werelds beroemdste strijkkwartetten. Dat is zo’n mooie verrijking voor mij als musicus, maar ook voor mijn hele leven. Ik heb 100.000 procent liefde voor muziek. En muziek verlangt diepte, vind ik. Dat is precies wat wij bij het Artemis Quartet doen, de diepte induiken.’

Voor wie niet is ingewijd in de klassieke muziek, kun je de status van het Artemis Quartet duiden?

‘Het Artemis Quartet is de absolute top, de Champions League van de strijkmuziek. Het bestaat nu dertig jaar en heeft in die periode heel veel meegemaakt. Er waren veel wisselingen, mensen zijn ziek geworden, iemand heeft zich van het leven beroofd. Er zijn veel ensembles die als gevolg daarvan in elkaar storten, maar het Artemis Quartet heeft zoveel kracht en vechtlust laten zien. Ik was zelf altijd al een trouwe gast van hun concerten, die ze spelen met ongelooflijk veel emotie, kracht en passie. Ze geven hun hart en ziel voor de muziek, niets meer en niets minder. Dat vind ik prachtig.’

En kon je makkelijk aanhaken bij de absolute wereldtop?

‘Ze zochten al langer naar een nieuwe cellist, omdat de oprichter van het kwartet had besloten het bij dertig jaar te houden. Ze hadden al veel audities gedaan en musici uitgeprobeerd. Mij hadden ze al langer in hun hoofd, maar ze durfden me nooit te vragen omdat ze wisten hoe druk ik het al had. Uiteindelijk heeft de eerste violiste toch een mail naar me gestuurd. Of ik het me kon voorstellen om naar Berlijn te komen en te proberen hoe het voelt om samen te spelen en elkaar beter te leren kennen. Toen ik dat mailtje las, was het voor mij 100 procent zeker: dit was het mooiste dat mij kon gebeuren.’

Dat is altijd mijn drive geweest: om het hogere dat muziek heeft, te bereiken

Je zei net dat muziek diepte nodig heeft, wat bedoel je daarmee?

‘Het repertoire dat we spelen, verlangt heel veel werk en focus, een absolute toewijding van de musicus. Ook de manier waarop we in het kwartet naar elkaar luisteren, vind ik zo mooi. Je speelt met elkaar, je doet niet alleen je eigen ding. Je staat open voor wat de ander je geeft, en geeft op jouw beurt ook weer impulsen aan je medemusici.’

Ben je een workaholic?

‘Ik maak graag meters, dat is altijd al zo geweest. Natuurlijk, als kind was ik gewoon echt een kind. De eerste dertien jaar heb ik veel buiten gespeeld. Ook toen al maakte ik met veel liefde muziek, maar ik zat niet tien uur per dag te studeren. Daarna ben ik echter door het vuur gegaan. Ik heb er alles voor gedaan om op het level te komen waar je vol in de muziek kunt opgaan.’

Waar komt die drive vandaan?

‘Die vraag heb ik mezelf ook vaak gesteld. Ik heb geen musici als ouders, die drive is echt helemaal uit mezelf gekomen. De schoonheid van muziek is dat je er zoveel emotie mee kunt uitdrukken, maar dat lukt alleen als je het echt kan. Dat is altijd mijn drive geweest: om het hogere dat muziek heeft, te bereiken.’

Daarom ging je op je negende al naar het Utrechts Conservatorium?

‘Daar was ik toegelaten tot een Jong Talent-klas. Eén keer per maand speelden we een concert op het Mariaplein in de stad. Zo raakte ik vertrouwd met hoe het is om een concert te spelen. Ik vond dat altijd de mooiste momenten. Je had je er in de klas weken op voorbereid, maar op het podium had je de vrijheid om los te laten en muziek te maken. Dat vond ik het leukste, gewoon spelen zonder dat iemand je nog kan ophouden.’

Op je dertiende vertrok je naar Wenen, een grote stap voor een jong meisje.

‘Mijn passie voor muziek had zich toen al volledig gemanifesteerd, maar in Oostenrijk begonnen de jaren van keihard werken. 24 uur per dag was ik met muziek bezig. Mijn moeder kwam mee, ze was in de eerste paar jaar een grote steun voor me. Dat was een grote stap voor ons allemaal, en een van de beste beslissingen in mijn leven. Door dit vak kom je zo aan je grenzen, je leert omgaan met emoties, niet alleen de mooie momenten, maar ook de tegenslagen.’

Heb je ook iets gemist in Wenen? Een normale meisjesjeugd, bijvoorbeeld? Met vriendjes, en in het weekend naar de kroeg?

‘Ik heb alles gedaan wat erbij hoort. Ik was heel gefocust op de muziek, dat zeker. Ik kon niet elk weekend tot in de late uurtjes uitgaan, want ik wilde de volgende ochtend gewoon weer om 07.50 uur, zoals elke dag, fit achter mijn cello zitten. Dat was voor mij veel belangrijker. Het klinkt misschien gek, maar de cello en de muziek gaven me zoveel, dat ik nooit iets heb gemist.’

Vorig jaar ben je vanwege een slepende polsblessure maanden uit de running geweest. Hoe heb je die periode beleefd?

‘Ik kampte met meerdere ontstekingen in mijn linkerhand, waardoor ik mijn eerste vinger helemaal niet meer kon buigen of strekken. Overbelasting, ja. Voor een topmusicus is dat een enorme tegenslag. Muziek is niet alleen iets wat je speelt, het is ook iets wat je bent. Het is zo’n enorm deel van mij, het is mijn stem. Als je dat opeens niet meer kunt doen, ren je heel hard tegen een muur aan. Het was een enorme confrontatie en een periode van grote vertwijfeling. Zeven maanden heb ik geen concerten kunnen geven en alles bij elkaar heeft het herstel me een vol jaar gekost. Nu ben ik weer helemaal gezond en dankbaar voor elke noot die ik speel.’

CV

Jong geleerd

Harriet krijgt haar eerste lessen op de cello als ze vijf jaar jong is. Inmiddels is ze ‘in haar pure muzikaliteit van de buitencategorie’, aldus de Volkskrant.

Artemis Quartet

Het was een transfer vergelijkbaar met die van Frenkie de Jong naar Barcelona: Harriet is sinds begin dit jaar lid van het beroemde Artemis Quartet.

Vivaldi

Harriet heeft vorige maand haar eerste album op het befaamde label Deutsche Grammophon uitgebracht, met stukken van Vivaldi.