De Armeense droom

‘Ze spelen al zo lang voetbal, en hebben nooit iets gewonnen. Dat het nu zo goed gaat, vinden ze prachtig.’

‘Ararat oe oe, Ararat oe oe,’ klinkt het van de tribune in het nationale stadion van Yerevan. In de vierde voorronde van de Europa League speelt Ararat-Armenia tegen Dudelange uit Luxemburg. Het is de belangrijkste wedstrijd in de geschiedenis van het nog korte bestaan van de voetbalclub uit Armenië. Als de club deze ronde doorkomt, schrijft het nog meer historie. Het is al de eerste club van het land die het ooit tot de laatste voorronde van een Europees toernooi heeft geschopt, maar het plaatsen voor een groepsfase zou het feest helemaal compleet maken. Deze unieke kans is ook menig inwoner van Yerevan niet ontgaan, want het stadion waar 14.000 mensen in passen is zo goed als uitverkocht. De Armeense vlaggen wapperen als nooit tevoren om de nek van de fans en de spelers worden continu toegezongen.

In het basiselftal van het team moeten drie Nederlandse jongens de Armenen helpen om hun doel te bereiken. ‘We zijn zo trots op ze. Mede dankzij hen zijn we nu zo ver gekomen,’ vertelt Armen Abelyan. Hij maakt een documentaire over Ararat-Armenia in Europa, maar had nooit gedacht dat de club nog steeds mee zou doen.

‘Wil je ernaartoe?’

Het is een dag later in het centrum van Yerevan. Rochdi Achenteh (31) en Mailson Lima (25) zijn samen met hun Franse teamgenoot bij een loungebar. Nee, niet aan het bier of de waterpijp zoals anderen op het terras: ‘Two cola zero and a water please,’ vraagt Lima als echte topsporter aan de serveerder. ‘Het was een bijzondere avond,’ blikt hij terug. Hij maakte het eerste doelpunt en gaf een assist in de wedstrijd die met 2-1 gewonnen werd. De club werd door de fans negentig minuten lang toegezongen. Er zaten zelfs Armeense fanclubs op de tribune die alle ploegen in het land aanmoedigen. ‘Kun je het je voorstellen dat supporters van Ajax en Feyenoord samen met elkaar op de tribune zitten om PSV toe te zingen? Ze spelen al zo lang voetbal, en hebben nooit iets gewonnen. Dat het nu zo goed gaat, vinden ze prachtig,’ zegt Achenteh die nog steeds nageniet.

Niet alleen die avond was opmerkelijk, het hele voetbalavontuur van de twee is bijzonder. Achenteh had nooit gedacht dat hij op zijn leeftijd nog naar Armenië zou gaan. ‘Er is een aanbieding binnengekomen van Ararat. Wil je ernaartoe?’ vroeg zijn broer, tevens zijn zaakwaarnemer, afgelopen zomer. ‘Ik had totaal geen idee wat Ararat-Armenia was, en ik wist ook helemaal niets van het land,’ blikt de voetballer terug.

Tijd om club en stad te bezoeken had hij niet, want het team was op trainingskamp in Wit-Rusland. Het contract werd meteen gefaxt en Achenteh moest goed nadenken of hij dit avontuur wel aan wilde gaan. Gelukkig voor hem speelde er toen al een Nederlander bij de ploeg: Mailson Lima, die de winter ervoor was overgekomen van het Roemeense Viitorul. Achenteh belde uren met Lima om te weten te komen of het echt iets voor hem was. ‘Ik heb je echt dagen gestalkt, sorry daarvoor,’ zegt de Eindhovenaar die drie interlands voor Marokko op zijn naam heeft staan, grappend. Lima: ‘Zo heb ik het totaal niet ervaren. Ik ben blij dat ik je kon helpen, want naar het buitenland gaan is niet niks.’

Ik bezorgde twee tot drie jaar geleden nog gewoon boodschappen van Picnic, nu geniet ik elke dag van het voetbal

Avontuur

Het was bijzonder dat de Armeense club juist bij de Nederlanders terechtkwam. ‘Ze wisten best veel over me. Wat voor type speler ik ben, wat ze van me verwachten... Daar was ik verrast over. Met internet en software is het veel makkelijker dan vroeger. Zo kunnen ze alle beelden en statistieken zien en hebben ze geen scouts ter plekke nodig,’ vertelt Achenteh.

Voor hem was het een kans die hij moest pakken. De voetballer wilde nog altijd een keer in het buitenland spelen, maar met zijn 31 jaar begon de tijd te tikken. Hij had er net een jaar op zitten bij Eindhoven in de eerste divisie, waarin hij bovendien flink geblesseerd was. ‘Ik was klaar met Nederland. Ik had er jaren gespeeld en wilde eindelijk weten hoe het was om in het buitenland te spelen. Ik ben hier voor mijn werk, maar ook om te genieten. Eigenlijk is het een soort vakantie. Kijk eens om je heen hier, het is echt prachtig. Yerevan is een geweldige stad waar altijd wel wat te doen is. Overal zijn er terrasjes, het eten is goed. Ik heb expres gekozen om in het centrum te wonen om het allemaal mee te krijgen, maar ik had niet verwacht dat het zo goed zou bevallen.’ Om zijn buitenlands avontuur na te jagen, heeft hij wel zijn vrouw en familie moeten achterlaten

in Nederland. Vooral zijn moeder, met wie hij goed contact heeft, mist hij nog regelmatig. ‘Mijn vrouw werkt in Nederland en kan af en toe hier naartoe komen. Ze kijkt of ze hier ook kan wonen, maar ik wil niet dat ze alles voor mij opoffert, want ze heeft ook nog haar eigen leven, natuurlijk. Voor mijn familie is het wat lastiger, maar gelukkig is er Facetime. Zo kan ik ze toch altijd spreken.’

Toch zijn de spelers wel blij dat ze met z’n drieën zijn. ‘We ontmoeten elkaar buiten de wedstrijden regelmatig. Dan gaan we samen met de vrouwen soms wat eten. Het is ideaal in een vreemd land. Ook in de kleedkamer zitten we bij elkaar. Het geeft toch iets vertrouwds dat je mensen om je heen hebt die dezelfde taal spreken.’

Geen Ronaldo’s

Lima’s loopbaan is compleet anders. Hij staat met zijn 25 jaar relatief gezien aan het begin van zijn carrière. De voetballer speelde in de jeugdopleiding van ADO Den Haag en stond op het punt om bij Fortuna Sittard een contract te tekenen. Op die dag scheurde hij echter een kruisband en leek zijn profcarrière al afgelopen te zijn voordat ie goed en wel begonnen was. Nadat hij zijn oude niveau weer had bereikt, kwam hij bij FC Dordrecht terecht, waarna hij een contract kon tekenen bij het Roemeense Viitorul.

Ook zijn transfer naar Ararat verliep bijzonder. Via een Russische zaakwaarnemer die in contact kwam met zijn broertje, die tegenwoordig bij Quick in Den Haag voetbalt, kwam de club bij Lima terecht. ‘Ik wist: ik doe doe het gewoon. Ik geloofde altijd nog in mijn carrière na mijn blessure. Ik bezorgde twee tot drie jaar geleden nog gewoon boodschappen van Picnic, nu geniet ik elke dag van het voetbal,’ zegt Lima, die tegenwoordig ook Kaapverdisch international is.

Ook qua persoon is hij de tegenpool van Achenteh. Hij woont in een rustig gelegen flat naast het trainingscomplex, met zijn vriendin. Hij doet zijn best en ziet Ararat zeker niet als eindstation. Toch blijft Nederland aan hem knagen. ‘Ik zou best wel salaris willen inleveren om voor een stabiele eredivisieclub te spelen.’ Het geld komt dan waarschijnlijk niet in de buurt van wat hij in Armenië krijgt, want bij Ararat verdienen de Nederlanders prima. ‘Je kunt de salarissen hier vergelijken met de subtop van de eredivisie. Het is ongeveer hetzelfde als dat AZ of Utrecht zou betalen,’ vertelt Achenteh. ‘Iedereen droomt van Real Madrid of Barcelona, maar wij zijn geen Ronaldo’s. Wij hebben het talent niet van Messi en hebben de clubs dus niet voor het uitkiezen. Vooraf denk je nog dat je een loopbaan precies kunt plannen, maar dan komt de realiteit: niemand kent je nog aan het eind van je carrière, maar uiteindelijk is het wel belangrijk wat er aan het eind van de rit op je rekening staat. Je hebt maar een jaar of vijftien de tijd om het bij elkaar te krijgen. Dan kun je bijvoorbeeld nog je familie helpen. Dus natuurlijk is geld een belangrijke reden.’

Rechterrijtje

Maar toch is geld niet de enige factor voor de spelers geweest. De club beschikt over een prachtig trainingscomplex waar menig eredivisieclub een puntje aan kan zuigen. Het team heeft vier egaal groene velden in topconditie en bezit ook nog eens een zwembad met een soort strandclub ernaast. ‘Alles is hier goed geregeld,’ vertelt Lima. ‘De club heeft me goed geholpen met het vinden van een huis en ook de trainingen zijn van hoog niveau. Wij trainen één keer per dag en dat is intensief. Ik heb in twee weken maar één vrije dag gehad. Ik denk dat ons team zeker mee kan doen in het rechterrijtje van de eredivisie.’

Wat de twee spelers ook opvalt, is dat er een betere sfeer in het voetbal is. ‘Fans zijn veel positiever dan in Nederland. Na een paar slechte passes klinkt er in ons land al gef luit en gemor vanaf de tribune, terwijl het hier allemaal veel positiever is,’ vertelt Lima. Ook de sfeer in de selectie is anders, voegt Achenteh toe: ‘In het begin moest ik echt wennen. Als iemand in Nederland een fout maakt, dan begin je als speler al snel te vloeken. Hier is alles positief, je zegt dat het niet uitmaakt en doet een duimpje omhoog. Zo kan het dus ook, zonder uitfluiten of dingen op het veld gooien.’ Toch wil hij het zeker niet als excuus aanvoeren: ‘Af en toe hoor je in Nederland nare, pijnlijke dingen, maar je moet door. Anders moet je maar een andere baan zoeken als je het niet aankan.’

Het voetbal is wel wat anders. ‘De spelers zijn hier knettergek. Zelfs op trainingen gooien ze hun hoofd voor de bal. Onze aanvoerder heeft al drie keer een hersenschudding gehad,’ zegt Achenteh verbaasd. ‘Voetballers zijn hier niet zo technisch als in Nederland, maar ze doen alles voor het resultaat. In Nederland willen we altijd verzorgd voetbal spelen, netjes van achteruit. Zelfs als je met 3-0 wint, is er nog kritiek dat het niet mooi is. Clubs als FC Utrecht, Feyenoord en Vitesse moeten meer voor het resultaat gaan. Dan maar met lelijk voetbal,’ aldus Lima.

Helaas zorgt het resultaatvoetbal van Ararat niet voor plaatsing voor het hoofdtoernooi van de Europa League. In de return in Luxemburg komt het uiteindelijk op penalty’s aan en delft Ararat het onderspit. Hoewel het team historie schrijft, eindigt het toch in een teleurstelling. Het team draait in eigen land weer bovenaan mee, volgend jaar volgt wellicht weer een nieuwe kans om de Armeense droom uit te laten komen.

FC ARARAT-ARMENIA

Ararat-Armenia bestaat sinds 2018 en is vernoemd naar het nationale symbool van het land: de berg Ararat, die overigens op Turks grondgebied ligt. Voor 2018 was de club twee jaar een jeugdacademie. De eigenaar van het team is de rijkste man in Armenië: Samvel Karapetyan (geschat vermogen: 3,9 miljard dollar), en was tevens de baas van het Russische Ararat Moskou, tot hij geen licentie meer kreeg en besloot om zijn aandacht naar Armenië te verleggen. Hij pompte er flink wat geld inmet als gevolg dat er veel buitenlandse spelers en trainers zijn gehaald. In het eerste jaar werd de club meteen kampioen en mocht het meedoen in de voorrondes voor Champions League en Europa League. Naast het clubvoetbal wil de eigenaar ook het nationale voetbal verbeteren. De ultieme droom is met Armenië uitkomen op een EK- of WK-eindronde.

DE ORANJE ENCLAVE VAN ARARAT-ARMENIA

Rochdi Achenteh

7 maart 1988, Eindhoven

Clubs:

Jeugd: PSV 2008-2011:

Eindhoven 2011-2014:

PEC Zwolle 2014-2016:

Vitesse 2016:

Willem II 2016-2017:

Go Ahead Eagles 2018-2019:

Eindhoven 2019-heden:

Ararat-Armenia Interlands: 3 (voor Marokko)

1. Mailson Lima
2. 29 mei 1994, Den Haag
3. Clubs
4. Jeugd: ADO Den Haag 2016-2017:
5. Fortuna Sittard 2017-2018:
6. FC Dordrecht 2018-2019:
7. FC Viitorul 2019-heden:
8. Ararat-Armenia Interlands: 1 (voor Kaapverdië)

Furdjel Narsingh

13 maart 1988, Amsterdam

Clubs

Jeugd: AZ 2008-2009:

Volendam 2009-2011:

Telstar 2011-2014:

PEC Zwolle 2014-2018:

Cambuur Leeuwarden 2018-2019:

De Graafschap 2019-heden: Ararat-Armenia