'Brigitte Bardot ziet eruit als een walvis die naar uitsterving verlangt'

— Pas op: satire! Elke week fileert de onderschatte Vlaamse schrijver Herman Brusselmans een overschat persoon uit de wereldgeschiedenis. ‘Een stilistische oefening in iemand uitschelden’, zoals hij het zelf noemt. Dat kun je grappig vinden, of niet. —

Brigitte Bardot werd geboren als sekssymbool te Parijs op 28 september 1934, als dochter van Lucien Bardot, een complicateur van tweedehands antieke kroonluchters, en Sabine Bardot-Quapulette, die ijzeren constructies inkortte tot ze in een keukenkast konden worden bewaard.

Bardot volgde ballet, dwarsfluit en volleybal, en deze drie disciplines probeerde ze te combineren door tijdens een balletvoorstelling dwarsfluitend een bal over het net te slaan, waarmee ze echter deerlijk door de mand viel. Maar ja, ze had enigszins haar uiterlijk mee, en werd door seksueel gefrustreerde fotografen, managers en impresario’s opgevoerd als het Europese antwoord op de naar ontbinding ruikende Amerikaanse temeier Marilyn Monroe.

Bardot was zo geil als een vuursteen en trouwde met de ene oetlul na de andere. Voor, tijdens en na haar huwelijk lulde ze ongeveer vierhonderd losers haar bed in, onder wie Serge Gainsbourg, Sacha Distel en Jean-Louis Trintignant. Die trokken zich er geen reet van aan dat Bardot ondertussen gehuwd was met zulke door het feminisme in het kruis getaste masochisten als Roger Vadim, Jacques Charrier, Gunter Sachs en Bernard d’Ormale. Ze dachten dat ze met Bardot de hoofdvogel afschoten, terwijl ze al blij mochten zijn dat Bardot om de drie weken een halve seconde lang haar tieten aan hen liet zien, en voor de rest: handjes thuis, klootzakken!

Bardot kon niet acteren en speelde dus mee in heel veel Franse films, met als bekendste Et Dieu... Créa la Femme, een mislukt portret van een schoonmaakster die Miss Frankrijk wordt en alleen kan klaarkomen als er een lichtmatroos, een ragebol en een emmer zeepsop aan te pas komen. Bardot kon niet zingen en dus zong ze verschillende kutsingles bij elkaar, soms in duet, zoals Bonnie and Clyde, dat ze verkrachtte in samenwerking met Serge Gainsbourg, die van over het paard getild worden z’n 24/7-professie maakte. Hij merkte later in z’n biografie op dat Bardot, als je dicht bij haar stond, rook naar wat de palingboer bij het afval gooit.

Op den duur stopte Bardot wijselijk met acteren en zingen, en ging ze zich toeleggen op dingen die meer bij haar pasten: lelijk oud worden, de walvis proberen te redden van uitsterving en het rechtse gedachtegoed verspreiden. Haar laatste echtgenoot, Bernard d’Ormale, was een fascistisch gerichte politicus, een abjecte smeerlap die ze naar de mond ging praten. Ook begon ze, als was ze zo dement als een blikken pot geworden, allerlei onzin uit te kramen over immigratie, rassenscheiding en het islamitische gevaar. Men begrijpt dat, in acht genomen dat Bardot een IQ had van 58, deze onzin nergens enige zoden aan de dijk zette. Tegenwoordig ziet Bardot eruit als een walvis die uit het diepst van z’n hart naar uitsterving verlangt.