'Hard Rock Cafe is de domste en leegste keten ter wereld'

Beste American hotel aan het Leidseplein,

Nou, dat was het dan. 

Na bijna 120 jaar aan anekdotes, alleen al uit die geruchtmakende bar. En na Harry Mulisch, die bijna dagelijks in het cafégedeelte zat, en die volgens iedere necrologie de kelner in de jaren vijftig geregeld liet omroepen dat er telefoon was voor de heer Mulisch, opdat iedereen in dat café wist: Harry’s in da house. Als eerbetoon heet de leestafel daar nu de Harry Mulisch leestafel.

Nu nog. Dat wordt binnenkort de Steven Tyler snuiftafel. Want het American verdwijnt: het is overgenomen door de hotelketen van het Hard Rock Cafe. 

Daar zijn inwoners van Amsterdam en liefhebbers van cultuur nogal ontstemd over, en ze hebben groot gelijk. Hard Rock Cafe is al sinds het begin van de jaren zeventig de domste en leegste keten ter wereld. Het bedrijf is eigendom van native americans die aan het eind van iedere dag bij elkaar komen om zich in stamverband kapot te lachen: de witte man nam ooit hun land af, en nu laten ze als wraak zoveel mogelijk witte mannen wereldwijd voor lul lopen in een shirt waarop Hard Rock Cafe staat, en daaronder de naam van een stad. 

Als je iemand ziet lopen met zo’n shirt, weet je twee dingen zeker: hij wil dat iedereen weet dat hij in die stad is geweest (altijd een toeristische hoofdstad), en hij doet alsof hij van muziek houdt, zoals de keten zelf ook. Lang voor de H&M-shirts met het logo van Ramones of Misfits voor meisjes die nog nooit naar die bands hebben geluisterd, was er al het Hard Rock Cafe-shirt voor mensen die überhaupt niks om muziek geven.

In sommige wachtrijen in Disneyland Parijs heeft het Hard Rock Cafe een etalage mogen inruimen. Een treffende illustratie van de functie van de keten: een lege kijkdoos voor de verveelden. In zo’n etalage liggen dan de typische Hard Rock Cafe-attributen: een plectrum van de bassist die Jon Bon Jovi in 1994 uit zijn band zette naast een drumstokje van een van de vele drummers die Axl Rose versleet na de originele drummer van Guns N’ Roses. Als je als muzikant je schuur opruimt: bel het Hard Rock Cafe en ze komen je zooi ophalen, scheelt weer een ritje naar het stort.

Ooit een band zien spelen in een Hard Rock Cafe, ze ooit een tof festival zien organiseren? Natuurlijk niet: muziek is voor Hard Rock Cafe slechts een excuus voor junkfood in een Madam Tussauds-sfeer. 

En dat krijgt nu dan een hotel op een van de meest prominente plekken in onze hoofdstad. Ik zag foto’s van de bordjes die je in het Hard Rock Hotel aan je deurklink hangt wanneer je wilt dat je kamer wordt schoongemaakt: ‘Get my stage ready’. En wanneer je juist niét gestoord wilt worden: ‘Not now. My ego needs a rest’. 

Een hotel voor mensen die dromen over het onuitstaanbare ego dat ze hadden willen zijn, en fantaseren over roadies die ze dan hadden kunnen afsnauwen. Zulke mensen hebben inderdaad geen leestafel nodig. Eerder professionele hulp.

Leon Verdonschot