Haldern Pop 2018: hoe De Staat het Duitse publiek voor zich wint

Op de dag dat De Staat de nieuwe single Kitty Kitty releaset, staat de band op het Duitse Haldern Pop festival. Er is plek ingeruimd op het hoofdpodium, wat ’s middags nooit de makkelijkste plek is om zieltjes te winnen: een lichtshow haalt nog weinig uit en de vreugdevolle alcoholroes ontstaat een paar uur later. Tel erbij op dat De Staat in Duitsland aanzienlijk onbekender is dan in het eigen land, ook al is de band al enkele jaren actief op de internationale markt. Maar op Haldern moet er gewerkt worden en dat gebeurt met zichtbare zin.

De Staat is allang niet meer het gitaarbandje uit de beginperiode en het materiaal van de eerste platen wordt ook overgeslagen. Liever worden grenzen aan verschillende kanten opgerekt en flirt de band met nineties hiphop: de band speelt bewust de Beastie Boys-achtige Vinticious Version van Input Source Select. Er is genoeg nieuw materiaal met een hoofdrol voor het catchy Picachu dat frontman Torre Florim niet alleen afwisselend met toetsenist Rocco Hueting zingt, maar waarbij het tweetal ook een choreografie opvoert.

Het stoere voorkomen gecombineerd met de theatrale pasjes: op dit spanningsveld opereert De Staat het best. Het is afwijkend en er is simpelweg meer te zien dan vijf gasten die gewoon hun liedjes spelen. De Staat overtuigt op buitenlandse bodem en heeft ook nog de Witch Doctor-troefkaart in handen. Niet alleen de naar Haldern afgereisde Nederlanders dansen in de draaikolk, ook de Duitsers worden meegezogen. De energie wordt vastgehouden met afsluiter Kitty Kitty: net een paar uur uit maar met het oorwurm-basloopje nu al een sterk onderdeel van de set. De Staat heeft dit veldspel volledig in de vingers.

Er valt meer moois te zien op het festival dat haar beste editie in jaren beleeft. Haldern Pop, dat tegen de Achterhoek aanligt, trekt traditiegetrouw veel Nederlandse bezoekers omdat het festival een scherp oog heeft voor interessante opkomende bands, aangevuld met een paar gevestigde namen. Het trekt een publiek dat vol voor de muziek gaat, wat regelmatig overslaat op bands die tot meer magie in staat zijn.

Zoals Marlon Williams, de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter die nog dieper in zijn nummers duikt en met zijn crooner-achtige zang tranen en melancholie oproept. Zijn alternatieve country baadt in hunkering. Aan het slot van de set laat Williams ook nog zijn Nick Cave-kant zien, met vuil schurende band achter hem. Ook Villagers lukt het om heel dicht bij het publiek te komen. Hij doet het met een rustige, gedragen set. Gitaarbandje Rolling Blackouts Coastal Fever doet er juist een tandje bij. De makers van een van de betere platen van dit jaar spelen hun sprankelende gitaarpop net iets feller en bezwerender. Zo maken de Australiërs de buzz waar.

De 2018-editie van Haldern Pop is regelmatig heerlijk smerig. Amy Taylor van het Australische Amyl and The Sniffers is een frontvrouw die nog jaren meekan. De opstandige garagepunk giert terwijl Taylor vol in de barricades klimt en zich al snel door het publiek laat dragen. De psychedelische garagefuzzrock van King Gizzard & The Lizard Wizard veroorzaakt dezelfde uitbundige sfeer. De band brengt om de haverklap platen uit zodat de nummers soms wat bijschaafwerk hadden verdiend, maar de drang die de band in de studio moet voelen, komt er ook op het podium uit.

De opstandigheid van Protomartyr uit zich juist door de onverschillige tegen-wil-en-drank-pose waarmee Joe Casey op het podium staat. Terwijl de band de zware postpunk speelt, tikt de frontman in pak een paar grote flessen Duits bier weg, de ochtendgloren net achter de rug. Ook erg leuk: het vaderlandse Canshaker Pi, de jonge gasten die met hun rammelrock de bezoekers van de spiegeltent charmeren.

Is het allemaal vreugd en hosanna op Haldern? Welnee. Soulzanger Curtis Harding en zijn mannen spelen alsof ze nog in bed liggen. Het Noorweegse Broen weet met hun weirde pop maar niet te boeien, Sleaford Mods begint met hun identieke pubshows steeds minder interessant te worden en Shortparis uit St. Petersburg is zo lelijk en humorloos dat ze niet eens op het Songfestival welkom zijn.

Maar het gros op deze Haldern-editie valt positief uit. Met de verliefdmakende dj-set van de Nederlandse dj St. Paul die terwijl de dansvloer volop leeft even Mystery of Love van Sufjan Stevens laat horen. Of met het arty Dirty Projectors dat tegendraads is zonder het liedje uit het oog te verliezen. Of met de jaren zeventig classic rock omarmende Lemon Twigs waarvan de broers Brian en Michael D’Addario zonder ironie rockposes aannemen en de benen hoog in de lucht schoppen. Heerlijk bandje.

Haldern Pop heeft deze editie veel sterke frontmannen en -vrouwen die het festival extra kleur geven. Een deel van de namen waaronder uitschieters De Staat, Marlon Williams, Rolling Blackouts Coastal Fever en Protomartyr staat komend weekend ook op Lowlands, waar de Duitse vibe gerust mag worden voortgezet. Haldern Pop is in 2018 volledig in vorm.