'Herman Koch schrijft columns waar Maxim Hartman zich voor zou schamen'

— Pas op: satire! Elke week fileert de onderschatte Vlaamse schrijver Herman Brusselmans een overschat persoon uit de wereldgeschiedenis. ‘Een stilistische oefening in iemand uitschelden’, zoals hij het zelf noemt. Dat kun je grappig vinden, of niet. —

Herman Koch werd in Arnhem geboren op 5 september 1953 als Sjoerdje van Piepkut, maar twee uur later werd hij per ongeluk omgewisseld met een andere baby, Hermannetje Koch. Daar had Koch veel geluk mee, want de Van Piepkuts waren een hoop schorriemorrie, terwijl de Kochs tot de hogere klasse behoorden.

Zo was z’n echte vader, Ruurd van Piepkut, een hersteller van in het water gevallen sigarenbandjes, en z’n nieuwe echte vader, Juul Koch, was commissaris van de koningin in Noord-Holland, alsmede procuratiehouder van een aantal fabrieken waar diamanten werden verwerkt in schoenzolen van miljardairs.

Herman Koch, zoals we hem vanaf nu definitief zullen noemen, verhuisde met het gezin van het suffe Arnhem naar het in wezen al even suffe Amsterdam, waar hij algauw van de montessorischool werd verwijderd, omdat hij z’n medeleerlingen pestte door onverhoeds een half pond zemelen in hun anus te duwen.

Hij wilde derhalve voor niks deugen en ging voor de televisie werken, met name in de productie van de meest over het dode paard getilde komische show aller tijden, Jiskefet. Met twee anderen, een irritante dikzak en een op de zenuwen werkende gast van wie niemand de naam ooit heeft kunnen onthouden, speelde Koch geïmproviseerde sketches die zo grappig waren als Jort Kelder die de mop vertelt van de drie nonnen en de betonmolen.

Jiskefet ging roemloos ten onder, waarna Koch op het verwerpelijke idee kwam om boeken te schrijven. Z’n eerste, de roman Red Ons, Maria Montanelli, ging over een zekere Maria Montanelli die zwanger raakte van een kreupele mondschilder en besloot om het kind, in een zak verzwaard met bakstenen, in het IJ te gooien, wat door iedereen werd toegejuicht.

Vervolgens schreef Koch nog meer onzin, tot hij met z’n onzin par excellence, de flutroman Het Diner, enorm scoorde. Hij kocht meteen een Jaguar, een paar schoenen met diamanten in de zolen en een abonnement nam op de Volkskrant, waarin hij van de weeromstuit columns mocht schrijven, en wel het soort columns waarvoor zelfs Maxim Hartman met een hersenschudding zich zou schamen.

Koch had de succesformule gevonden en van Zomerhuis Met Zwembad werden 19 miljoen exemplaren verkocht, en toen kwam een zekere Ruurd van Piepkut aan Kochs deur bellen, met de mededeling: ‘Ik ben je echte vader.’ Koch liet Ruurd door drie van z’n bodyguards in elkaar slaan en in de gracht pleuren, en hij schreef op z’n dooie akkertje een paar volgende slechte romans, ondermeer De Greppel, die hem de fondsen opleverde om 94 procent van de aandelen van Ajax op te kopen, wat hij echter geheim hield, omdat Ajax verworden is tot een absolute strontclub. Weg met Ajax en nog veel meer weg met Herman Koch!