'Laat de sukkels die Serious Request landverraad noemen zélf iets organiseren'

Altijd als Serious Request wordt aangekondigd, of reeds begonnen is, duiken er allerlei boze mensen op die het een schande vinden dat we bakken met geld aan het buitenland schenken. Voor deze editie is er gekozen voor Het Rode Kruis, dat verscheurde families bij elkaar wil brengen, bijvoorbeeld nadat ze een bloederige oorlog moesten doorstaan.

‘En waarom doen we niets aan de mensen die het hier moeilijk hebben?’ is een veelgehoorde kreet op sociale media. Vervolgens geven de querulanten af op alle gulle gevers: het carnavalspubliek dat er tezamen een groot landelijk evenement van maakt, dat live op de radio (en deels op de televisie) kan worden gevolgd. Ook het hoge gehalte BN’ers dat zich als weldoeners opwerpt, is voor grote groepen boze burgers een doorn in het oog. Het is kortom allemaal vreselijk.

Toegegeven: dat hele circus is ook niet aan mij besteed. Vooral als min of meer bekende mensen zich snikkend en heel dwingend gaan profileren als ambassadeurs, waardoor al snel de vraag rijst of ze het uit ijdelheid of empathie doen. En daarbij geloof ik niet zo in openbare filantropie. Het kan evengoed allemaal anoniem. Elke maand wat duiten naar een nobel fonds overmaken, zonder cameralichten in de buurt, of een microfoon van een semi-dronken verslaggever.

Maar toch: ik voel nooit de noodzaak om mijn af keer van deze lui te spuien. Ze doen tenminste iets. Hoewel de vorm en de inhoud zo nu en dan voor kromme tenen en walging zorgen, ontstaat er wel iets van bewustzijn door hun toedoen of medemenselijkheid. En zelfs als ze de boel verkutten, kunnen we de deelnemers niet ontzeggen dat ze een landelijke discussie hebben ontketend, zoals die vaak ontstaat over de doeltreffendheid en nut van acties.

Dat kan je niet zeggen van die notoire mopperkonten op het internet. Die lopen altijd maar te bitchen en te zeiken op anderen, zonder zelf een keer de mouwen op te stropen. Als ze zoveel compassie met de mensen van een voedselbank hebben, moeten ze misschien zelf maar eens vrijwilligerswerk binnen die kringen gaan doen. De voedselbank is altijd op zoek naar medewerkers die goederen en donateurs kunnen regelen.

En als Serious Request een vorm van ‘landverraad’ is, zoals ik onlangs ook heb gelezen, moeten burgers die het allemaal wel helder zien zélf maar een evenement organiseren waarmee zij hulp bieden aan Nederlandse kinderen die in armoede opgroeien. Iedere imbeciel kan op internet roepen dat anderen vreselijk zijn, maar er zitten er maar weinig tussen die zélf iets ondernemen. Het is lamlendigheid troef.

Wat ik in 2018 voor ons mooie landje hoop, is dat die enorme benepenheid in combinatie met de afgunst richting anderen snel afneemt. Het zijn eersteklas sukkels die thuis, veilig op hun zolderkamer, de weldoenerij van anderen afkeuren. Dit soort activisme is triest. Het ergste is dat serieuze en actieve instanties de digitale drek ook nog serieus nemen, alsof de klagers recht van spreken hebben. Laat ze lekker dom lullen. Veel meer kunnen ze toch niet.