Hoe Wonderful Days dé happy hardcore-hit van de jaren 90 werd

Het was ergens in de herfst van 1994. Theo Nabuurs (Mental Theo) kwam na een avondje stappen thuis. Het was laat – of vroeg, het is maar hoe je het bekijkt – en omdat drank hongerig maakt, nam hij voor het slapengaan nog wat te snacken. ‘Ik was in die tijd een soort kaasmonster,’ herinnert Theo zich. ‘Ik had de slechte eigenschap om na het stappen een halve kilo kaas naar binnen te proppen.’ Met een gevulde maag stapte hij zijn bed in. Hij sloot zijn ogen, maar kon de slaap niet vatten. Verdomde kaas ook. De studio in dan maar.

In de studio in de kelder van zijn huis in Den Bosch trok Theo lukraak een plaat uit de kast. ‘Ik denk dat het een Op Volle Toeren-verzamelalbum was.’ Hij legde de lp, gekregen van zijn oom en tante, op de draaitafel en zette de naald erop. Een hammondorgel klonk, maar veel te snel – de platenspeler stond per ongeluk op 45 toeren in plaats van 33. Toedoedoedoedoedoedoedoe, toedoedoedoedoedoedoedoe...

Verrek, dat klinkt helemaal zo gek nog niet. Refrein ook lekker: ‘I found a love but it didn’t last, Wonderful Days belong to the past. I don’t know where I stand, what I’m to do, tried to forget and then nd someone new. So I prayed on my knees to heaven above: send me somebody please, someone to love. Lend an ear to my story, give me your hand, don’t let me down with a heart to be mended.’

In Den Haag ging ’s ochtends vroeg de telefoon. Een faxapparaat waar je ook mee kon bellen stond achter het hoofdeinde van Ramon Roelofs’ (Charly Lownoise) bed. ‘Ik lag nog te slapen, maar Theo zei dat hij een track móest laten horen. Hij speelde het nummer door de telefoon en ik wist meteen: dit is een knaller. Ik voelde het gewoon. Ik zei: “Kom naar me toe, dan gaan we aan de slag.”’

‘Het was puur het eerste couplet,’ herinnert Ramon zich de nachtelijke telefoonsessie met Theo, in het najaar van 1994. ‘Wat erna kwam, daar had ik helemaal niks mee. En Theo ook niet, dus daar waren we vlug klaar mee.’ Theo: ‘Na het eerste couplet wordt het een soort carnavalsplaat. Maar dat begin, dat was ’m echt. Van Tony Ronald (de Arnhemse zanger van het origineel Help, (Get Me Some Help), red) had ik echt nog nooit gehoord. Het was echt puur toeval dat ik die plaat uit de kast trok en dat de platenspeler nog op 45 toeren stond... Spannender kan ik het niet maken.’

Met de kennis van nu een geniale vergissing van Theo, maar hij was niet de eerste die het nummer versneld afspeelde. De Vlaamse zanger Will Tura bracht in 1989 een uptempo coverversie van Help uit, inclusief gepitcht orgeltje: Mooi, ’t Leven Is Mooi. Na een dag in de studio was de basis van wat twee dagen later de radiomix van Wonderful Days zou worden, wel zo’n beetje klaar.

Het is inmiddels begin november 1994. Wonderful Days is uitgebracht op het label van Ramon en Theo, Master Maximum Records, en komt later in licentie uit bij Polydor. Omdat het ineens allemaal zo snel ging, heeft Theo zelf de hoes van de single ontworpen. De foto op de cover – Ramon en Theo in blote bast, de petjes achterstevoren – is gemaakt op tournee in Australië, want de dj’s zaten op het moment dat het allemaal gebeurde aan het andere eind van de wereld, dankzij hun door- braakhit: Live at London. ‘In alle haast heb ik nog Wonderfull met twee L’en op de cover afgedrukt,’ blikt Theo terug. ‘Stom, hè?’

Intussen was ook de videoclip opgenomen. In de video zien we een jonge vrouw wakker worden, door een kasteeltuin rennen en in een club dansen. Seline stond destijds bij een modellenbureau ingeschreven, maar kwam via via in de videoclip terecht. ‘Een vriendin van me kende Ramon en Theo, en vroeg of ik een rol in de clip wilde hebben. Mijn outfit (een bontjas met daaronder een Schots rokje en een Superman-T-shirt, red.) heb ik samen met Theo op de Albert Cuyp-markt in Amsterdam gekocht.’

Terwijl ze door de kasteeltuin rent, valt haar bontmuts van haar hoofd, waarna een close-up van de muts volgt. Het oogt dramatisch, maar: ‘Dat was niet bedacht, hij viel tijdens het rennen per ongeluk op de grond,’ herinnert Seline zich. ‘In de club moest wel alles in één keer goed, want het publiek wist niet dat we een clip aan het opnemen waren. Ik kon alleen mijn lachen haast niet inhouden... Je ziet me ook een keer met mijn nagels in mijn eigen vinger knijpen, om niet in de lach te schieten.’

Zes weken stond de plaat op nummer twee. Dé happy hardcore-hit van de jaren 90 werd van de eerste plaats in de hitlijsten gehouden door een lollig bedoelde 2 Unlimited-spoof van Irene Moors en de Smurfen: No Limit. Ramon kan het zich nog goed herinne- ren. ‘Ik vind het jammer dat we niet op één hebben gestaan, maar weet je wat het mooie is? Er viel telkens weer wat te bereiken. Dan zeiden we in vergaderingen tegen elkaar: “Dit wordt hem hoor, onze nummer 1-hit.”

Die is er nooit gekomen, maar Wonderful Days bleek de opmaat tot een ongekende zegetocht in de hitlijsten in de jaren 90, met twaalf hits die in moordend tempo werden uitgebracht. Tot de koek op was. Ramon: ‘Op een gegeven moment was ik er wel klaar mee om als een soort clown achter een keyboard te staan. We hebben er heel veel geld mee verdiend, maar er moest wat veranderen.’ Hoeveel, tonnen? ‘Jaaa! Tonnen?’ verslikt Theo zich haast. ‘Dankzij dat nummer waren we allebei in één klap miljonair!’

Lees het hele artikel op Blendle.